بریده‌هایی از کتاب از او؛ چهار قصه‌ی شورانگیز

هرکس که تو را شناخت جان را چه کند فرزند و عیال و خانمان را چه کند

گلی گم کرده ام می جویم او را به هر گل می رسم می بویم او را گل من یک نشانی در بدن داشت یکی پیراهن کهنه به تن داشت

هوایت که می کنم، نگاه به آب می اندازم. عمق دریا را که نمی توانم ببینم. تو کجای این آب، سرخِ آبی شده ای، نمی دانم. شنیده ام در آب شهید شدن و ماندن سخت تر است تا روی خاک و در خاک نهفتن. نمی دانم مادر. ولی هرچه هست زیبایی و دامادی تو فراتر از همهٔ دامادهاست. قبر که نداری تا برایت گل بیارم و نقل بپاشم. فرشته ها وکیل من که برایت جشن مفصل بگیرند. محمدعلی و امیر هم که ساقدوشت هستند. به به از این داماد و از این ساقدوش ها.

جوانی که هجرت می کند تا دنیایش را بسازد جوانی که هجرت می کند تا تاج افتخار دنیا را سرش بگذارد. برای همین شاید قید دینش را هم بزند قید غیرت ایرانی اش را هم بزند. گاهی چقدر فرق است بین جوانان ایرانی ما که به خاطر راحتی، تمام استعدادشان را دودستی تقدیم کشورهای توسعه یافته می کنند با... جوانانی چون «رحمت» م آرزوست.

تا اسلام هست و تا کفر هست راه مبارزه باز است. و این مردان خدا هستند که قدم در این مسیر می گذارند. مرد خدا بمان.

عمر آدم یک ساعت یا چند سال، باید به درد بخورد، ثمر داشته باشد...

«ما که می رویم و راحت می شویم، شما به فکر خودتان باشید. به پدر و مادرم بگویید که فرزندتان مسلمان شهید شد.»

من هرجا که دفن شوم آن جا از نور روشن می شود. چقدر اینجا روشن است!

محبوب شدن، محبوب بودن و محبوب ماندن هنر است.

تریبون آزاد است. کرسی آزاداندیشی برپاست. اما این که تو چقدر آزاده باشی دل داده باشی و سرسپرده نباشی. چقدر اهل مسامحه و سهل انگاری نباشی مهم است. وگرنه اسلام غریب می ماند. درحالی که ظاهراً تو هستی...

«وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکسْهُ فِی الْخَلْقِ» را یادآوری می کرد و می گفت کار خداست. خدا بهتر می داند که چگونه بندگانش را اداره کند.