بریده‌هایی از کتاب هوای من

سخت‌ترین کار؛ ایستادن مقابل هوای نفس است که مدام می‌گوید خط‌قرمزهایی را که خدا معین کرده رد کن.

اشک قیمتیه، خرج هر چیزی نکن.

اونا یه جورایی هم‌سن شماها بودن، یکی‌دوسه‌سال بالا و پایین، به جای این‌که بگن اتاق خودم، رخت‌خواب خودم، درس و مدرک خودم، راحتی خودم، می‌گفتن امنیت کشورم، آرامش مردم، اندیشه و عقیده‌م!

جوان‌های ما مظلوم واقع شده‌اند، فطرت‌های پاکی دارند. فکرهای بلند و دل‌های آماده. چند تا خطایی هم که می‌کنند نه از سر لجاجت با خداست و نه بی‌حرمتی. کسی برایشان معادله‌های دنیا را درست نبسته است. مثل یک حیوان با آن‌ها برخورد می‌شود. خانواده‌ها که فکر می‌کنند، امکانات بیشتر، راحتی فراهم و دیگر هیچ! در حالی‌که دوتای این‌ها برای خراب کردن یک روح کفایت می‌کند. انگار بچه‌هایشان گربهٔ خانگی‌اند که غذا آماده، مکان خواب آماده، گاهی نوازشی هم بشوند و دیگر هیچ. انسان حیوان نیست. صاحب فکر است. منبع اطلاعات بدرد نخور نیست. عقل دارد!

پذیرش حق، آدم را عاقل می‌کند... عقل هم زندگی را آباد...

سخت‌ترین کار؛ ایستادن مقابل هوای نفس است که مدام می‌گوید خط‌قرمزهایی را که خدا معین کرده رد کن.

لاک‌پشت حیوان عجیبی است. هم آرامشش دیوانه‌ات می‌کند، هم همیشه طوری سر بالا می‌آورد و نگاهش را می‌چرخاند که انگار از یک ابله چشم می‌گیرد به ابله بعدی می‌دوزد و کلاً هم که دنیا را به هیچ می‌گیرد. از هفت دولت آزاد است و به سبک خلقتی‌اش راحت زندگی می‌کند.

بچه‌ها می‌گفتند غالب شب‌ها عصبی و ناراحت می‌خوابیم، اصلا دلیل این‌که این‌همه موسیقی غمگین گوش می‌دادند همین گرفتگی روحشونه!

بله، تعریف جدید از عقل رو هم فهمیدیم! عقل تعریف خاصی ندارد، چیزی است که خدا زندگی همهٔ انسان‌ها را به آن سپرده است که متأسفانه اغلب هم غیرقابل استفاده و نو می‌ماند. تشخیص خوب و بد و انتخاب خوبی‌هاست؛ انسان‌ها ذاتا خوبی را می‌فهمند.

آبادیِ یک لذت کوتاه‌مدت، همان‌قدر کوتاه است. اما خرابی که به بار می‌آورد بلندمدت است خیلی وقت‌ها هم جبران نمی‌شود.

تا دم مَرگ هم تو هستی و جنگ بزرگ شهوت‌ها و مقصدها... هر کس مقصدش را گم کند پا در مرداب نفْس می‌ماند... و کم‌کم فرو می‌رود. هر کس عقلش حاکم باشد مثل چشمه می‌شود. می‌جوشد و جاری می‌شود.

زن‌ها همیشه باید در خانه بخندند. خانه‌ای که زنش شاد باشد هیچ موسیقی نمی‌خواهد. بهترین موسیقی پخش شدهٔ عالم صدای خندهٔ محبوبه است.

هر کس مقصدش را گم کند پا در مرداب نفْس می‌ماند... و کم‌کم فرو می‌رود. هر کس عقلش حاکم باشد مثل چشمه می‌شود. می‌جوشد و جاری می‌شود. برای پیروزی عقل کمک یک انسان عاقل حرف اول را می‌زند. انسان امام می‌خواهد. زندگی خوش‌بخت، امام می‌خواهد. بدون امام... می‌مانی که از کدام سو بروی...

پذیرش حق، آدم را عاقل می‌کند... عقل هم زندگی را آباد...

مژده مادرم نیست که رنج‌ها برایش مثل لبخند بوده و هست. برای مادر راحتی‌ها آب‌نبات چوبی است که کوتاه مدت است... می‌داند با بیست تا لیس که بزنی هم مزه‌اش تکراری می‌شود و هم منتظری تا تمام بشود و چوبش را دور بیندازی و یک آب رویش بخوری. مژده کل زندگی‌اش آب‌نبات چوبی است.

اگه آرایش نکنم اعتماد به نفس ندارم، اگه این ناخونا رو مثل گرگ نچسبونم رو ناخونام حس می‌کنم کسی نگام نمی‌کنه پس... چقدر عقب موندم.

دلم می‌خوادا، خودم نمی‌خوام...

خانواده‌ها که فکر می‌کنند، امکانات بیشتر، راحتی فراهم و دیگر هیچ! در حالی‌که دوتای این‌ها برای خراب کردن یک روح کفایت می‌کند. انگار بچه‌هایشان گربهٔ خانگی‌اند که غذا آماده، مکان خواب آماده، گاهی نوازشی هم بشوند و دیگر هیچ. انسان حیوان نیست. صاحب فکر است. منبع اطلاعات بدرد نخور نیست. عقل دارد! راحت‌طلبی نیازش نیست! اگر نجنگد، می‌پوسد، خراب می‌شود، خراب می‌کند! باید بگذاریم جوان‌ها با نفسشان بجنگند نه از کودکی هر کاری خواستند، هر چیزی خواستند فراهم شود... متوقع می‌شوند... خسته می‌شوند، تنبل و کسل می‌شوند...، راحت‌طلب می‌شوند... شهوت‌پرست می‌شوند و ...

با جوان امروز کاری کرده‌اند که دلش نمی‌خواهد سراغ حقیقت برود. فضای مجازی دائماً دارد حرف و خبر غیرواقعی به او می‌دهد... ریزها را درشت می‌کنند، تلخی‌ها را شیرین، شیرینی‌ها را تلخ، انسان‌های ترسو را شجاع و انسان‌های شجاع را خائن، شهوت را سرآمد و عزت را زیر پا... آن‌قدر بی‌وجدان‌بازی بار همه کرده‌اند که کسی جرئت نمی‌کند برود سراغ حقیقت خودش... می‌ترسد مسخره‌اش کنند... اما باید با جرئت سراغ حقیقت برود، و الا نابود می‌شو

آمریکا هم ما را تحریم می‌کند و هم تهدید می‌کند و هم تخریب می‌کند و می‌کشد، هم نابغه‌های ما را تا جایی که کارایی داشته باشند می‌دوشد

راحت‌طلبی نیازش نیست! اگر نجنگد، می‌پوسد، خراب می‌شود، خراب می‌کند! باید بگذاریم جوان‌ها با نفسشان بجنگند نه از کودکی هر کاری خواستند، هر چیزی خواستند فراهم شود... متوقع می‌شوند... خسته می‌شوند، تنبل و کسل می‌شوند...، راحت‌طلب می‌شوند... شهوت‌پرست می‌شوند

انسان حیوان نیست. صاحب فکر است. منبع اطلاعات بدرد نخور نیست. عقل دارد! راحت‌طلبی نیازش نیست! اگر نجنگد، می‌پوسد، خراب می‌شود، خراب می‌کند!

درد انسان را شبیه خودش می‌کند؛ دردمند.

دنیا خوشی‌اش چسبیده به ناخوشی، هنوز لبخند لذتی که بردی روی صورتت است که زجر سختی، ماتت می‌کند.

زندگی خوش‌بخت، امام می‌خواهد. بدون امام... می‌مانی که از کدام سو بروی...

«خدا گفته با هوای نفْست بجنگ؛ اگر نجنگی، دنیا و مردمش مجبورت می‌کنن که با خواهش‌ها و امیال پستت بجنگی! اون‌وقت با بدبختی و بیچارگی تن به جنگ با نفْست می‌دی!»

قبرستون برا مرده‌هاست، اینا مثل الآن من و تواند، زنده‌ان، نمیشه که زنده رو برد چال کرد کنار مرده، میارن وسط زنده‌ها که وقتی حال آدم‌ها خراب شد، یه حالی بهشون بدن... الان حال تو خوبه؟

ببین دنیا یه معادلهٔ یه مجهولی نیست. گیر شیرین افتادی راحت‌ترین جنگته! بعدا گیر حسادتت می‌افتی... درس می‌خونی، استاد می‌شی، گیر شهرتت و وجهه‌ات می‌افتی... جلو و عقب همه‌ش درگیریه... هزارمجهولیه زندگی. اگه بگم دخترخاله‌ت رو حل کنی تمومه، حرف رایگان زدم... دارم می‌گم عمیق‌تر نگاه کن مصطفی! تو، اصل رو دلت بگیر. اول راهی... تازه‌تازه داره سختی‌ها برات شروع می‌شه. فقط می‌تونم این امید رو بدم که هم تو قوی‌تر از نفس و شیطونی، هم مطمئن باش تو

اما تعریفی که از راه و روش زندگی می‌کرد برایم تازه بود. کاش یک‌سال به جای هندسه و جبر و دینی، یکی می‌آمد و از این حرف‌ها برایمان می‌زد.

خلقت آدم است و... نفس و... عقل... تا دم مَرگ هم تو هستی و جنگ بزرگ شهوت‌ها و مقصدها... هر کس مقصدش را گم کند پا در مرداب نفْس می‌ماند... و کم‌کم فرو می‌رود. هر کس عقلش حاکم باشد مثل چشمه می‌شود. می‌جوشد و جاری می‌شود. برای پیروزی عقل کمک یک انسان عاقل حرف اول را می‌زند. انسان امام می‌خواهد. زندگی خوش‌بخت، امام می‌خواهد. بدون امام... می‌مانی که از کدام سو بروی...