بریده‌هایی از کتاب بارقه‌ها

اگر فرض کنیم که ما در جست‌وجوی وارث کتاب (خدا) باشیم، بی‌شک در پی کسی می‌رویم که نسبت به اشیا نگاهی فراگیر داشته باشد؛ زیرا کتاب خداوند متعال فراگیر است و اگر آن فرد بر کتاب خدا احاطه داشته باشد، حتماً اندیشه او نیز فراگیر خواهد بود و ناگزیر چنین فردی از کسی که با بخش‌ها یا مسائل خاصی از کتاب خدا در ارتباط است، برتر است. بنابراین آن‌چه ما باید در نوشته‌هایمان در پی آن باشیم این است که اندیشه اسلامی را از زاویه‌ای فراگیر طرح و تلاش کنیم که کتاب خدا و آثار اهل‌بیت (ع) را از این زاویه فراگیر بفهمیم

چگونه ممکن است که از خداوند متعال توقع فرج و رحمت داشته باشیم، درحالی‌که از هشدارهای خداوند متعال، متأثر نمی‌شویم؛ هشدارهایی که خداوند متعال می‌خواهد به‌وسیله آن‌ها ناپاکی را از پاکی جدا کند و بار دیگر درهای توبه و تطهیر را پیش روی ما بگشاید. اولین شرط این‌که به‌صورت حقیقی از خداوند متعال، رحمت و یاری‌اش را برای صبر و استواری و ادامه‌دادن مسیر بخواهیم،‌ این است که در برابر این هشدارها واکنش نشان بدهیم و با خدا زندگی کنیم و بار دیگر صفحات زندگی و اعمالمان و آن‌چه انجام داده‌ایم و خواهیم داد‌ را بررسی کنیم.

ای تمدن (پیشرفته)! چه‌کسی به تو گفته که اگر تو این ملت توسعه‌نیافته را رها کنی و با زور بر آن چیره نشوی و او را از حکومت با زور خودت معاف بداری و او خودش حرکت و رشد را آغاز کند و به‌خودی‌خود بهبود یابد و فعال شود و خودش آزمون‌ و خطا کند و بیفتد و به‌پاخیزد… (چه‌کسی به تو گفته است که) این ملت حقیقت تمدنی‌ای بزرگ‌تر از حقیقتی که تو کشف کردی، کشف نخواهد کرد؟

تمدن غربی می‌گوید‌: من کشورگشایی می‌کنم و با زور بر ملت‌های توسعه‌نیافته مسلط می‌شوم تا علم را گسترش دهم و آفاق معرفت را در میان این ملت‌ها وسعت بخشم و آن‌ها را به سطح قرن بیستم یا نوزدهم یا هجدهم ارتقا دهم. غرب این‌طور می‌گوید. اسلام هم می‌گوید‌: من دامنه قدرت و سلطه‌ام را توسعه می‌دهم تا کلمه «لا إله الّا الله» را ترویج کنم. اسلام وقتی چنین سخنی می‌گوید این ادعا با مبنای فکری او هماهنگ است، اما وقتی غرب چنان ادعایی می‌کند با مبنای فکری‌اش تناقض و تضاد دارد.

این دنیا چیست؟ شاید چند روز، شاید چند ماه، شاید فقط چند سال. چرا همواره بر این اساس که این زندگی عمری طولانی خواهد داشت کار کنیم و حرص بزنیم؟ شاید فقط از ده روز دفاع می‌کنیم، از یک ماه یا دو ماه؛ نمی‌دانیم برای چه مقدار داریم می‌جنگیم. نمی‌دانیم این مقدار خطا، این مقدار گناه و تقصیر و کوتاهی در برابر خدای متعال و در برابر دین را برای دفاع از چه چیزی تحمل می‌کنیم؛ دفاع از ده روز، یک یا چند ماه؟ این کالای ناچیز و ارزانی است.