بریده‌هایی از کتاب شجاعت خوشبخت بودن

اگر اجازه دهیم کس دیگری ارزش ما را تعیین و تأیید کند معنایش وابستگی است. اما وقتی خودمان، خودمان را ارزش‌گذاری و تأیید کنیم آن‌وقت به خوداتکایی می‌رسیم. اگر کسی بخواهد بداند چگونه می‌تواند به خوشحالی و خوشبختی برسد، جوابش روشن است. اجازه ندهید دیگران شما را ارزش‌گذاری کنند.

چه اشکالی دارد خودمان باشیم؟ چه اشکالی دارد که در جایگاه ویژه و ممتازی نباشیم و در همان جایی باشیم که هستیم. خودمان را همان‌طور که هستیم مثل یک انسان عادی قبول کنیم. مثل بقیه انسان‌ها.

سازمانی که زیر فرماندهی یک دیکتاتور باشد نمی‌تواند از فساد مصون بماند.

«عاشق‌شدن یعنی بی‌هیچ ضمانتی واگذارکردن کامل خود به دامن عشق. عشق یعنی ایمان. کسی که ایمان داشته باشد عاشق می‌شود.»

نه خودستایی و خودخواهی و گفتن «خوشبختیِ من» است و نه ستایشِ طرف مقابل است و گفتن «خوشبختی و شادمانیِ تو». معنای عشق بناکردن خوشحالی و خوشبختی جدانشدنیِ «ما» است. «ما» یی جدا نشدنی که معنای آن «عشق» است.

شما که هنوز عشق را نشناخته‌اید. شما از عشق واهمه دارید. شما در عاشق‌شدن درنگ می‌کنید. در نتیجه، شما هنوز دست از سر زندگی دوران کودکی‌تان برنداشته‌اید. شما شجاعت و شهامت کافی برای شیرجه‌زدن توی دریای عشق را ندارید.

گفتم دو چیز هست که نمی‌تواند تحمیل شود. جوان: بله، احترام و عشق.

دانش انسانی را فقط از راه تعامل با دیگران و برقراری ارتباط با دیگر انسان‌ها به دست می‌آورند. به این عبارت، مدرسه جایی است که انسان‌های زیادی پیرامون ما قرار می‌گیرند. پس مدرسه نسبت به خانه، مکان آموزشی معنادارتری است.

آدم‌ها وظایفشان را از هم جدا می‌کنند. عشق وظیفهٔ شماست. اما واکنش طرف مقابل به عشق شما چیست؟ این دیگر وظیفهٔ شما نیست بلکه وظیفهٔ طرف مقابل است.

آدلر معتقد است انسان با عقدهٔ حقارت زاده می‌شود و بسیاری از مشکلات وی به دلیل وجود همین عقده است و اگر بخواهد مسیر تکامل شخصیتی را طی کند باید بر عقدهٔ حقارت خود غالب شود.

دانش انسانی را فقط از راه تعامل با دیگران و برقراری ارتباط با دیگر انسان‌ها به دست می‌آورند. به این عبارت، مدرسه جایی است که انسان‌های زیادی پیرامون ما قرار می‌گیرند. پس مدرسه نسبت به خانه، مکان آموزشی معنادارتری است.

البته. بله باید احترام بگذارید. برای اینکه احترام‌گذاشتن به دیگران در ذات انسان است. احترام‌گذاشتن به «دیگران» که محدود افراد خاصی نیست. باید به همهٔ انسان‌ها احترام گذاشت. همهٔ انسان‌ها از اعضای خانواده گرفته تا دوستان و غریبه‌ها و عابران ناشناس هم شامل این «دیگران» می‌شوند. حتی کسانی که در کشورهای دیگر زندگی می‌کنند و ما هرگز در طول زندگی و عمرمان با آنها روبه‌رو هم نخواهیم شد مشمول احترام ما هستند.

«احترام یعنی تواناییِ دیدن یک شخص به شکلی که هست، آن‌گونه که هست. احترام یعنی اینکه فردیت منحصر به فرد یک انسان را بشناسیم.»

تمدن، ثمرهٔ نیاز انسان به جبران ضعف‌ها و نقص‌های بیولوژیکی انسان است. تاریخ حیات انسان، تاریخ پیروزی انسان بر حقارتش است.

و این عشق است. عاشقی است که کاری دو نفره است.

جوان: و این کدام کار است که فقط دو نفر انجام می‌دهند؟ فیلسوف: و این عشق است. عاشقی است که کاری دو نفره است.

«وقتی کسی از دوست‌داشته‌شدن واهمه دارد، درواقع بی‌آنکه خودش بداند از دوست‌داشتن و عاشق‌شدن می‌ترسد».

من آدم خاصی نیستم. هیچ ویژگی برجسته‌ای ندارم. برای همین است که نمی‌توانم با کسی رابطهٔ عاشقانه برقرار کنم. من بدون اطمینان از نتیجهٔ عشق نمی‌توانم عاشق شوم. باید برای موفقیت من در عشق تضمینی وجود داشته باشد. اینها همه برخاسته از عقدهٔ حقارت است.

«شما زندگی نمی‌کنید که انتظارات دیگران را برآورده کنید

پس نگران نگاه دیگران نسبت به خود نباش. به قضاوت دیگران اهمیت نده. سعی نکن خوشایند دیگران باشی. فقط راهی را برو و کاری را بکن که برای تو بهترین راه و بهترین کار است و تو به آن اعتقاد داری