بریده‌هایی از کتاب سفر با اپیکور

خوش‌اقبالْ جوان نیست، بلکه کهن‌سالی است که خوب زندگی کرده؛ چون جوان هنوز میان امواج عقاید مختلف در نوسان است، اما کهن‌سال در بندر پهلو گرفته و شادکامی خود را تضمین کرده است. اپیکور

نیچه می‌گوید: «هنگام ازدواج از خود بپرسید: آیا می‌توانید با همسر خود تا سالمندی، کنار یکدیگر، زندگی کنید و هم‌صحبت هم باشید؟ تمام چیزهای دیگر در ازدواج گذرا هستند.»

«برای جوان‌مرگ شدن زیادی پیر هستم.»

دنیا پُر از رنج است؛ بااین‌حال، شکوفه می‌دهند درختان گیلاس.

درنگْ بهترین درمان عصبانیت است. سنکا

آری، ما بازیگران بازی‌ای هستیم که کاملاً از آن سر درنمی‌آوریم، اما هرچه هست بازی شگفت‌انگیزی است.

«هرچه تغییر بیشتر باشد، یکنواختی بیشتر است»

لذت بردن از هم‌نشینیِ بدون چشمداشت با دوستان، کاملاً متفاوت از تمایلات شخصی است که هنوز غرق در زندگی شغلی و روابط خود است.

مسئلهْ دیر مردن یا زود مردن نیست، بلکه خوبْ مردن یا از بیماری مردن است و خوب مردن یعنی رهایی از خطر بیمارْ زندگی

اپیکور از مرگ ترسی نداشت. مشهور است که گفته: «تا زمانی که هستیم مرگ فرا نرسیده است و هنگامی‌که فرارسد دیگر نیستیم. مرگ وحشتناک‌تر از نیستیِ پیش از حیات نیست، و دل‌مردگی پیش از مرگ وحشتناک است.»

در دوران جوانی تنش اصلی میان رابطهٔ صمیمانه و تنهایی است.

با خود می‌گویم: «در اینجا بودن غنیمت است.» بعد لبخندی می‌زنم و می‌گویم: «درحقیقت، صِرف بودن غنیمت است.»

«هیچ‌چیز برای آن‌کس که کافی برای او اندک است، کافی نیست.»

افلاطون در کتاب قوانین می‌نویسد: «انسانْ بازیچهٔ خداست که عالی‌ترین وجه اوست... بنابراین تمام افراد اعم از مرد و زن بایستی به بهترین بازی‌ها بپردازند و بدین ترتیب زندگی را به معنای واقعی زندگی کنند. بنابراین بهترین روش زندگی بازی کردن است. زندگی را باید همچون بازی زندگی کرد.»

ساکنان جزیره می‌گویند چهرهٔ شخصی که زندگی پرفرازونشیبی داشته، در کهن‌سالی به چهره‌ای جهان‌دیده تبدیل خواهد شد و زیبایی‌اش حکایت از زندگی‌ای دارد که به معنای واقعی آن را زیسته است.

می‌گوید: «از چهرهٔ شخصی می‌توان به حقیقت پی برد.» چهرهٔ او بیانگر انتخاب‌هایی است که در طول زندگی به آنها دست زده و تجربه‌هایی که از پس آن انتخاب‌ها، نصیب او شده است

افراد عجول و مضطرب همیشه دلیلی برای سبک زندگی پراضطراب خود دارند. به عقیدهٔ آنها تکاپو راهی برای مبارزه با بطالت است.

«خوش‌اقبالْ جوان نیست، بلکه کهن‌سالی است که خوب زندگی کرده. چون جوان هنوز در میان امواج عقاید مختلف در نوسان است، اما کهن‌سال در بندر پهلو گرفته و شادکامی خود را تضمین کرده است.»

شخص زندانِ خود است؛ خودی که معنایی برای زندگی نمی‌یابد؛ خودی که حتی تلاشی برای یافتن چنین معنایی نمی‌کند. این همان خلأ فراگیر است که کلمهٔ فرانسویِ ennui به بهترین نحو آن را حکایت می‌کند. کلمه‌ای که پس از آهنگ کول پرتر در انگلیسی محبوب شد.

«کار کردن آسان است، اما بطالتِ واقعی شجاعت و شکیبایی می‌طلبد.»

«شخص سالمند می‌تواند در هر سنی که می‌خواهد زندگی کند.»

انسان محکوم به آزادی است، چون از هنگامی‌که پا به جهان گذاشت، مسئول اعمال خویش بود. ژان - پل سارتر

اپیکور علت‌هایی را تشریح می‌کند که موجب به تلخ‌کامی انجامیدن رابطهٔ جنسی می‌شود. رابطهٔ جنسی با شهوت شروع می‌شود، سپس به هیجان می‌کشد، با مقاربت اوج می‌گیرد و سپس به حسادت، کسالت یا هر دو می‌انجامد که به باورِ اپیکور هیچ آسایشی در آن نیست.

نکته اینجاست که سالمندی آخرین مرحله از زندگی به‌حساب می‌آید و سالمند با انکار آن در تلاش است تا وجود خود را در آخرین مرحله از زندگی انکار کند. بنابراین انتخاب راه‌هایی برای همیشه‌جوان‌ماندن، راهی برای انکار مرگ است.

فهمیدن اینکه این جهان پوچ است کار سختی نیست، اما آیا این پوچی ما را به خودکشی رهنمون می‌سازد؟

فلسفهٔ بی‌مایه آدمی را به بی‌خدایی می‌کشد، اما تعمق در فلسفه انسان را به دین‌داری دعوت می‌کند. فرانسیس بیکن

اپیکور لذت‌هایی را که موجب آرامش می‌شدند، به لذت‌هایی ترجیح می‌داد که به سرکشی هوس می‌انجامیدند.

از دید اپیکورْ سادگی از ارکان اصلی شادکامی به‌حساب می‌آید و خوردن غذایی ساده همچون عدس و ماست نمودی از این سادگی است. اگر سالمند خردمندی سفره‌ای رنگارنگ پیشِ رو نداشته باشد غمی به دل نمی‌گیرد و از این جهت احساس کمبود نمی‌کند. به عقیدهٔ اپیکور، سادگی پیشه کردن نه‌تنها کم‌هزینه‌تر است بلکه موجب سلامتی جسمانی سالمند می‌شود.

اپیکور ما را بر آن می‌دارد تا از آرزوهای محال دست بکشیم و با تکیه بر قناعت مختص به خودش، شیرینی آزادی را بچشیم. به تعبیر اپیکور، سالمندی که از «بند کارهای روزمره و زدوبندهای سیاسی رهاست» فرصت پرداختن به خود را دارد. او نیاز ندارد تا خود را به مشقت بیندازد یا برای بقای زندگی‌اش دست به هر کاری بزند و با این اوصاف است که می‌تواند ساعت‌های طولانی در معیّت دوستان موافق بنشیند و گه‌گاهی مشامش را به عطر شاخهٔ اسطوخودوس میهمان کند.

دکتر اوری مونکی، سرپرست تیم تحقیق، اشاره می‌کند که «شواهد عصب‌شناختی ما نشان می‌دهد که حکمت، در پیِ سالمندی بروز می‌کند و هرچه ذهن ما پیرتر شود بهتر می‌تواند از ظرفیت‌های خود استفاده کند.»