بریده‌هایی از کتاب امام حسن (ع)

«درست است. پسرم حسن، سید و آقا و بزرگ است و چیزی نمی‌گذرد که خداوند به‌وسیلهٔ او میان دو گروه از مسلمانان (اهل‌کوفه و شام) صلح و همزیستی برقرار خواهد کرد.»

پیوسته به یاد خداست و به‌هنگام وضوگرفتن و ادای نماز، حالتی ویژه می‌یابد. رنگش زرد می‌شود و لرزش محسوسی در زانوانش دیده می‌شود. چون علت این موضوع را از وی می‌پرسند، می‌گوید: «آخر می‌خواهم در پیشگاه خدا، به عبادت بایستم. حضور در برابر خداوند، جز به این صورت، شایسته نیست!»

«درست است. پسرم حسن، سید و آقا و بزرگ است و چیزی نمی‌گذرد که خداوند به‌وسیلهٔ او میان دو گروه از مسلمانان (اهل‌کوفه و شام) صلح و همزیستی برقرار خواهد کرد.»

خداوندا! هر کسی که این فرزندان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، در روز قیامت با من هم‌نشین فرما!

هرگز از یاد نمی‌برم که پدرم پیوسته می‌فرمود: - حسن و حسین که درود بر آنان باد، جوانان اهل‌بهشت‌اند. آن دو، گل‌های بوستان جهان‌اند.

یکی از هدفهای امام حسن مجتبی (ع) از صلح‌کردن با معاویه، افشای پلیدی‌های معاویه است. امام (ع) قصد دارد با آشکارساختن ماهیت معاویه، زمینه‌های سامان‌بخشیدن به مخالفان او و معتقدان راستین به اسلام را فراهم آورَد و روح ایمان و تقوا و مبارزه را در مردم زنده نگه دارد.

اندوه فردایی را که فرانرسیده است، امروز نخور! و بدان چیزی بیشتر از روزی خودت را از مال دنیا، به‌دست نخواهی آورد.