بریده‌هایی از کتاب امام حسن (ع)

«درست است. پسرم حسن، سید و آقا و بزرگ است و چیزی نمی‌گذرد که خداوند به‌وسیلهٔ او میان دو گروه از مسلمانان (اهل‌کوفه و شام) صلح و همزیستی برقرار خواهد کرد.»

پیوسته به یاد خداست و به‌هنگام وضوگرفتن و ادای نماز، حالتی ویژه می‌یابد. رنگش زرد می‌شود و لرزش محسوسی در زانوانش دیده می‌شود. چون علت این موضوع را از وی می‌پرسند، می‌گوید: «آخر می‌خواهم در پیشگاه خدا، به عبادت بایستم. حضور در برابر خداوند، جز به این صورت، شایسته نیست!»

«درست است. پسرم حسن، سید و آقا و بزرگ است و چیزی نمی‌گذرد که خداوند به‌وسیلهٔ او میان دو گروه از مسلمانان (اهل‌کوفه و شام) صلح و همزیستی برقرار خواهد کرد.»

خداوندا! هر کسی که این فرزندان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، در روز قیامت با من هم‌نشین فرما!

هرگز از یاد نمی‌برم که پدرم پیوسته می‌فرمود: - حسن و حسین که درود بر آنان باد، جوانان اهل‌بهشت‌اند. آن دو، گل‌های بوستان جهان‌اند.

در شگفتم از کسی‌که به غذای جسم خود می‌اندیشد [و در گزینش آن دقت می‌کند]؛ ولی به غذای روح خویش نمی‌اندیشد! شکم خود را از غذای زیان‌آور حفظ می‌کند؛ اما آنچه موجب هلاکت است، به سینهٔ خود [قلب و جانش] می‌سپارد!

یکی از هدفهای امام حسن مجتبی (ع) از صلح‌کردن با معاویه، افشای پلیدی‌های معاویه است. امام (ع) قصد دارد با آشکارساختن ماهیت معاویه، زمینه‌های سامان‌بخشیدن به مخالفان او و معتقدان راستین به اسلام را فراهم آورَد و روح ایمان و تقوا و مبارزه را در مردم زنده نگه دارد.

اندوه فردایی را که فرانرسیده است، امروز نخور! و بدان چیزی بیشتر از روزی خودت را از مال دنیا، به‌دست نخواهی آورد.