بریده‌هایی از کتاب خوشا خوشبختان

زوج، نفوذناپذیرترین چیز است. هیچ‌کس نمی‌تواند یک زوج را درک کند؛ حتی اگر با آن‌ها زندگی کند

هر مردی یه جای امن نیاز داره تا با دنیا مقابله کنه. نمی‌تونی خودتو گسترش بدی اگه یه نقطهٔ ثابت نداشته باشی، یه پایگاه اولیه. آنیتا خونه و زندگی منه. خونوادهٔ منه. اگه می‌خوای هوایی تازه کنی دلیل نمی‌شه برنگردی خونه.

همه خوب می‌دونیم که دنیا ورطهٔ اشک‌هاست.

عجیبه، چسبیدن به ارزش‌های احمقانه، اونم تو ساعت آخر، وقتی همه‌چیز داره تموم می‌شه.

همه خوب می‌دونیم که دنیا ورطهٔ اشک‌هاست. ورطهٔ اشک‌ها.

همه خوب می‌دونیم که دنیا ورطهٔ اشک‌هاست.

گفت وقتی کسی وارد مطب من می‌شه باعث افتخار من شده

گوش‌های تیزی دارد. عصبی‌ام می‌کند. حواسش به همه‌چیز هست. آخر من آدم‌هایی را ترجیح می‌دهم که به هیچ‌چیز توجه نمی‌کنند. آدم یاد می‌گیرد تنها باشد. آدم خودش را بسیار خوب اداره می‌کند. احتیاج نیست چیزی را توضیح دهد.

خوشبخت بودن یه حالته. حتی با عشق هم نمی‌تونی خوشبخت باشی اگه حالت خوشبخت بودن رو نداشته باشی.

احمقانه است فکر کنیم که احساس آدم‌ها را به هم نزدیک می‌کند. برعکس، احساس فاصلهٔ میان موجودات را بیشتر آشکار می‌کند.

شعری از بورخس هست که این‌گونه آغاز می‌شود: ‫«Ya no es magico el mundo. Te han dejado» «دنیا دیگر شگفت‌انگیز نیست. آنگاه که ترک شده باشی»

این روش سکوتی که مردها دارند و شما را به گذر زمان می‌سپارند، به نظرم بسیار رقت‌آور است. انگار باید با تمام این حسن‌ختام‌ها به ما بفهمانند که هستی گذراست.

خوشبخت بودن یه حالته. حتی با عشق هم نمی‌تونی خوشبخت باشی اگه حالت خوشبخت بودن رو نداشته باشی.

ما در توهم تکرار زندگی می‌کنیم

کوچک‌ترین مشکلی کافی است تا مردی شکننده جلوه کند

کی به شما یاد داده که قلب در برابر حقیقت تسکین پیدا می‌کنه؟

احمقانه است فکر کنیم که احساس آدم‌ها را به هم نزدیک می‌کند. برعکس، احساس فاصلهٔ میان موجودات را بیشتر آشکار می‌کند.

آدم نمی‌تواند مستقیم بگوید دردم را دوا کن! کلماتی هست اما جایش اینجا نیست. جملهٔ امری عجیبی است دردم را دوا کن. در میان تمام امری‌های دیگر کسی نمی‌تواند تصوری دربارهٔ دردم را دوا کن داشته باشد. چیزی که واقعاً می‌خواهم به وصف نمی‌آید.

همه خوب می‌دونیم که دنیا ورطهٔ اشک‌هاست. ورطهٔ اشک‌ها.

گفت وقتی کسی وارد مطب من می‌شه باعث افتخار من شده