بریده‌هایی از کتاب فرم‌های فروپاشیده

«شاعر از خلالِ نوعی مختل‌سازیِ طولانی، شگفت‌آور، و عقلانیِ همهٔ حواس، دارای بصیرت می‌شود. هر شکل از عشق، رنج، جنون؛ او خویش را می‌جوید، همهٔ سُموم را در خویش به مصرف می‌رساند، و تنها گوهرشان را نگه می‌دارد.»