بریده‌هایی از کتاب عروسی مهر و ماه

هیچ‌کس آن روز را فراموش نمی‌کند که رسول‌خدا (ص) دست تو را گرفت و در برابر مردم فرمود: مَنْ عَرَفَ هذِهِ فَقَدْ عَرَفَها وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْها فَهِی فاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ، و هِی بَضْعَةٌ مِنّی، وَ هِی قَلْبِی الَّذی بَیْنَ جَنْبَی، فَمَنْ آذاها فَقَدْ آذانی وَ مَنْ آذانی فَقَدْ آذَی اللّهَ.

با تاریک شدن هوا، غمی سنگین بر دلت سایه می‌افکند و قطرات اشکی که در چشمانت حلقه زده، بر گونه‌هایت سرازیر می‌شود. علی از دیدن گریهٔ تو، نگران می‌گردد و می‌پرسد: ای سرور زنان جهان! آیا خشنود نیستی که من شوهر توام و تو همسر منی؟ ـ ای پسرعمو! چگونه خشنود نباشم و حال آن‌که تو مورد رضای من و حتّی بالاتر از آنی. من در اندیشه حال و روز خود هستم، آن‌گاه که عمرم پایان می‌پذیرد و در قبری جای می‌گیرم، ورود به بستر عزّت و افتخارم را به رفتن در قبر و لحد تشبیه کردم. حال ای پسرعمو! به حقّ محمّد از تو می‌خواهم که درخواست مرا بپذیری تا هر دو در محراب بایستیم و امشب را به عبادت بپردازیم که این کار برای ما بهتر و شایسته‌تر است. آن‌گاه علی پیشنهاد تو را می‌پذیرد و هر دو برمی‌خیزید و اوّلین شب زندگی خود را با شب‌زنده‌داری و عبادت خالصانه به صبح می‌رسانید.

دختر، «گل خوش‌بویی است که باید آن را بویید و حسنه‌ای است که پاداش رفتار نیکو با او، امان از آتش جهنّم و ورود به بهشت برین است و فرزندی است مبارک و دوست‌داشتنی که مونس لحظه‌های دلتنگی پدر می‌شود».

ای بندگان خدا! همانا شما (در این دنیا) در خانه‌ای هستید که جای آرزو، محلّ دشمنی چون مرگ و خانهٔ سلامتی و بیماری است. خانه‌ای که خانهٔ نابودی و دگرگونی احوال است. راهی است برای رفتن و سفر کردن. خدا رحمت کند کسی که آرزویش را کوتاه سازد و در کار خود تلاش کند و از زیادی مال خود انفاق نماید. زیادی توشه‌اش را (با انفاق و بخشش در راه خدا) نگه دارد و آن را برای روز سختی خویش (در قیامت) پیش فرستد. روزی که در آن مردگان محشور می‌شوند و صداها از ترس پایین می‌آید و می‌بینی که مردم مست‌اند؛ حال آن‌که مست نیستند (بلکه از هیبت قیامت، حیران شده‌اند)؛ روزی که هرکس کار نیکی کرده باشد آن را می‌یابد و اگر کار بدی کرده باشد، آرزو می‌کند که میان وی و آن کار زشت، فاصله بسیاری باشد؛ هرکس به اندازه ذرّه‌ای کار نیک یا بد کرده باشد، آن را می‌بیند.

سجده می‌افتد و با خضوع و خشوع این آیه را می‌خواند: «رَبِّ اَوْزِعْنی اَنْ اَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتی اَنْعَمْتَ عَلَی.»

هرکس این دختر را می‌شناسد که می‌شناسد و هرکس او را نمی‌شناسد، بداند که او فاطمه دختر محمّد است، او پارهٔ تن من است، او قلب و جان من است. هرکس او را بیازارد، مرا آزار داده و هرکس مرا آزار دهد، خدا را آزار داده است