بریده‌هایی از کتاب موسولینی

رژیم فاشیستی ایتالیا، مثل همه رژیم‌های تمامیت‌خواه، توجه خاصی را به کودکان و نوجوانان کرد. بچه‌ها از چهار سالگی باید وارد سازمان‌های جوانان حزب فاشیست می‌شدند. اسباب‌بازی‌های بچه‌ها در این مرحله مسلسل‌های پلاستیکی و پیراهن‌های سیاه بود.

در انظار عمومی یا در سخنرانی‌های عمومی‌اش معمولا دست خود را در جیب شلوارش می‌کرد و بیضه‌هایش را لمس می‌کرد تا از این طریق خود را از گزند چشمان کسانی که وی آن‌ها را بد و شیطانی تلقی می‌کرد در امان نگه دارد.

اگر فاشیسم معادل با روغن کرچک و چماق شده و نه شور و شوق مغرورانه بهترین جوانان ایتالیایی، مقصر من هستم. اگر فاشیسم نقشه‌ای جنایتکارانه بوده، اگر خشونت از یک جوِّ اخلاقی، سیاسی و تاریخی خاص منتج شده مسئولیتش با من است، زیرا من عامدانه این جوّ را ایجاد کرده‌ام... ایتالیا صلح و آشتی، کار و آرامش می‌خواهد. من این چیزها را در صورت امکان با عشق و در صورت ضرورت با زور به ایتالیا خواهم داد.»

برای این‌که یک ملت را عظمت ببخشی ضرورتآ باید آن‌ها را به میدان نبرد بفرستی، حتا اگر مجبور باشی با زدن اردنگی به باسن‌هایشان آن‌ها را وادار به این کار بکنی.»

«به این پرسش فقط می‌توان به یک طریق پاسخ داد. فاشیسم یعنی موسولینیسم. بگذارید خودمان را گول نزنیم. فاشیسم به مثابه یک آموزه هیچ چیز تازه‌ای ندارد. این محصول بحران جامعه مدرن است؛ بحران انسانی که دیگر نمی‌تواند در محدوده‌های طبیعی قوانین موجود باقی بماند. می‌توان این را خردگریزی نامید.

«فاسد کردن پرولتاریا امر ناممکنی است. کارگران برخلاف بورژواها قادر به خیانت کردن نیستند. بورژواها با ذهنیت مادی‌گرایشان و با حرص و طمعشان مایه بدبختی ایتالیا هستند. من قلبآ یک سوسیالیست پیر هستم.»

هیچ جنگی در طول تاریخ محبوب نبوده و در آینده هم هیچ جنگی محبوب نخواهد بود. جنگ‌ها فقط زمانی محبوب خواهند شد که پایان پیروزمندانه‌ای داشته باشند.

سه سال پیش از این، یک کتاب درسی مخصوص کودکان به چاپ رسیده بود که در بخشی از آن، این‌طور سفسطه شده بود: «بچه‌ها باید فرمانبر باشند. حتا آن بچه‌ای هم که حاضر به فرمانبری است اما می‌پرسد چرا باید فرمانبری کند؟ مثل سرنیزه‌ای است که آن را از کره درست کرده باشند... .»

هیتلر در ۱۹۲۶ نامه‌ای به رم نوشته و درخواست کرده بود دوچه عکس امضاکرده خود را برایش بفرستد.

من شخصآ پنجاه هزار تفنگ را به پنج میلیون رأی ترجیح می‌دهم.

من و هیتلر خودمان را تسلیم توهّماتمان کرده‌ایم، درست مثل زوجی مجنون. فقط یک امید برایمان باقی مانده: خلق یک اسطوره.

هیچ انسان مطلقآ بد یا خوبی وجود ندارد و واقعیت جایی میان این دو سرِ طیف قرار دارد.

«تیربارانشان بکنید؛ مردگان نمی‌توانند هیچ داستانی را تعریف بکنند.»

پیشوا جمله‌ای را بیان کرد که باعث مسرت‌خاطر داماد موسولینی شد: «موسولینی سیاستمدار اصلی در جهان است؛ سیاستمداری که هیچ‌کس دیگری حتا با فاصله زیاد هم نمی‌تواند خودش را با او مقایسه کند.»

مؤثرترین فرمول‌ها برای یک دیکتاتور غالبآ مبهم‌ترین، و بعضی وقت‌ها حتا بی‌معناترین، فرمول‌هاست.

«فاشیسم یعنی باور داشتن به این‌که صلح مستمر نه امکان‌پذیر است نه سودمند. تنها جنگ است که انرژی کل بشر را به اوج خود می‌رساند و مُهرِ بزرگی و بلندمنشی را بر مردمی می‌کوبد که شجاعتِ مواجه شدن با آن را پیدا کرده‌اند.»

او از آن‌هایی که جاه‌طلبی اصلیشان ثروتمند شدن بود به شدت نفرت داشت. به باور او، این «نوعی بیماری» بود، و همیشه راکفلر را مثال می‌زد که به رغم ثروت افسانه‌ای‌اش مجبور بود «شانزده سال آخر زندگی‌اش را فقط شیر و پرتقال بخورد.»

انگلستان چهار میلیون زن اضافی دارد! چهار میلیون زنِ از حیث جنسی ارضانشده که به صورت تصنعی انبوهی از مسائل را پدید می‌آورند تا امیال سرکوفته خودشان را برآورده سازند! زنانی که نمی‌توانند هیچ مردی را در آغوش بگیرند، طبیعتآ به انسان‌گرایی رو می‌آورند

بالابانوف که خودش زنی لذتجو بود، در باره دیگر خصوصیات موسولینی نوشت: «او عصبی، هیجان‌زده، فوق‌العاده کفرگو، به شدت کینه‌جو، و به طرز غیرعادی‌ای بدلباس و انگل‌صفت بود، به طوری که از کار یدی نفرت داشت و خودش را روشنفکر تلقی می‌کرد.»

آلمانی‌ها اربابان سختگیری هستند و شما هم این را خوب خواهید فهمید.»

سرنوشت! دولتمردان فقط موقعی از سرنوشت حرف می‌زنند که مرتکب خبط بزرگی شده باشند.

تراژدی موسولینی این است که زخم‌هایی که او برگشود هنوز التیام نیافته است و چه‌بسا هرگز هم به صورت واقعی التیام نیابد.

او نسبت به دستاوردهای اقتصادی چنان بی‌توجه بود که پی به این واقعیت نبرد، یا برایش اهمیت نداشت، که کل رژیمش به دوشیدن و تلکه کردن مردم رو آورده است.

اما موسولینی از شنیدن چنین حرف‌هایی به شدت عصبانی می‌شد و قاطعانه هر گونه شباهتی بین خودش و هیتلر را رد می‌کرد. او مجبور می‌شد بگوید که ناسیونال سوسیالیسم آلمان، مثل فاشیسم ایتالیا، اقتدارگرا، ضددموکراتیک و ضد لیبرالی است، اما تمایلی نداشت که فراتر از این اظهارنظر پیش برود. موسولینی مضمون‌های ماوراءالطبیعه‌ای در فلسفه نازی ـایده نژاد برترــ را به عنوان «مشتی اراجیف احمقانه» رد می‌کرد. او معتقد بود: «اگر تئوری‌های هیتلر در باره برتری نژادی درست باشد، پس لَپ‌ها را باید متعالی‌ترین گونه بشری تلقی کرد.»

یک‌بار روزنامه‌نگاری که به دیدن دوچه آمده بود نگاهی به عطف کتاب‌های پهن‌شده روی میزش انداخت تا ببیند او چه چیزهایی می‌خواند. این کتاب‌ها خیلی ناهمگون بودند: داستایفسکی، تولستوی، همینگوی، افلاطون، ساپو، کانت، دُن آرامِ شولوخف، نیچه، ناپلئونِ امیل لودویگ، تأملاتی پیرامون خشونتِ ژرژ سورل، گوته، شوپنهاور، کتاب‌هایی در باره مسیح، در باره فردریک کبیر، در باره بتهوون. خبرنگار متوجه شد که در بین صفحات هر یک از این کتاب‌ها تکه‌کاغذهایی برای مشخص کردن عبارت‌های مهم قرار داده شده یا در حاشیه صفحات مطالبی نوشته شده است. او بعضی وقت‌ها چنان غرق در مطالعه این کتاب‌ها می‌شد که مقامات و مراجعه‌کنندگانش، به ویژه آلمانی‌ها، با بی‌اعتنایی او روبرو می‌شدند.

صِرف این واقعیت که من در میان مردم عادی متولد شدم برگ‌های برنده را در دستانم می‌گذارد.

هیچ‌کسی آدم بی‌طرف را دوست ندارد.

جمعیت عاشق مردان قوی است. جمعیت مثل یک زن است...

«اگر من به جلو می‌روم شما هم دنبالم بیایید! اما اگر به عقب رفتم، مرا بکشید! اگر مُردم، انتقامم را بگیرید!»

«ظاهرآ من باید از مشاهده این‌که هیتلر انقلابی را در راستای خطوط فکری و اعتقادی ما محقق ساخته خشنود باشم، اما این‌ها آلمانی‌اند، لذا ایده‌های ما را نهایتآ به تباهی خواهند کشاند.