بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

عدالت واقعی یعنی انسان برای هر اشتباهش فقط یک‌بار مجازات شود، اما بی‌عدالتی به این معناست که انسان برای هر اشتباهی که مرتکب می‌شود، چندین بار تاوان بپردازد و مجازات شود.

ذهن این قدرت را دارد که با خودش حرف بزند، اما علاوه بر آن، این قابلیت و توانایی را دارد که اطلاعات قابل‌دسترسی از منابع دیگر را هم بشنود و دریافت کند. گاهی اوقات صداهایی در ذهنتان می‌شنوید و از خودتان می‌پرسید که این صداها از کجا آمده است. ممکن است منشأ این صداها واقعیت دیگری باشد که در آنجا موجودات زنده‌ای با ذهنی مشابه با ذهن انسان زندگی می‌کنند. سرخ‌پوستان تولتک این موجودات را «هم‌پیمان» می‌نامند؛ اما در اروپا، آفریقا و هندوستان به آن‌ها «خدایان» می‌گویند.

من جلوه‌ای از خدا هستم، اما شما هم جلوه‌ای از خدا هستید. ما همگی شبیه هم هستیم. هم من و هم شما تجسمی از نور و زیبایی هستیم، پس همگی جلوه‌ای از وجود خداییم.

استاد در جواب گفت: «تو به این دنیا نیامده ای تا خوشی‌ها و زندگی‌ات را قربانی کنی. تو به این دنیا آمده‌ای تا زندگی کنی، شاد و خوشحال باشی و عشق بورزی. اگر دو ساعت مراقبه در روز نهایت تلاش و توانت باشد، با رساندنش به هشت ساعت فقط خودت را خسته می‌کنی و به هدفی که دوست داری هم نمی‌رسی. از زندگی هم لذت نخواهی برد. پس حداکثر تلاشت را بکن. شاید آن وقت یاد بگیری که مدت زمان مراقبه اهمیتی ندارد، مهم این است که بتوانی زندگی کنی، شاد باشی و عشق بورزی!»

«بس است واقعاً! من دیگر نمی‌خواهم با قاضی درونم علیه خودم رأی صادر کنم و با غصه خوردن و بازی کردن نقش قربانی به خودم آسیب برسانم. من قربانی نیستم!»

عدالت واقعی یعنی انسان برای هر اشتباهش فقط یک‌بار مجازات شود، اما بی‌عدالتی به این معناست که انسان برای هر اشتباهی که مرتکب می‌شود، چندین بار تاوان بپردازد و مجازات شود. ما انسان‌ها برای یک گناه چند بار مجازات می‌شویم و تاوان می‌دهیم؟«هزاران بار!» انسان تنها موجود زنده‌ای است که بابت یک اشتباه، هزاران بار مجازات می‌شود، حال آنکه موجودات دیگر برای هر اشتباهشان، فقط یک‌بار مجازات می‌شوند، ولی ما نه! ما انسان‌ها حافظهٔ قوی‌ای داریم: مرتکب اشتباه می‌شویم، خودمان را قضاوت می‌کنیم و گناهکار می‌دانیم و در آخر هم خودمان را تنبیه می‌کنیم. اگر عدالتی وجود داشته باشد همین یک‌بار کافیست و دیگر لزومی ندارد مجدداً آن را تکرار کنیم؛ اما هر بار که گناه و اشتباهمان را به خاطر می‌آوریم، خودمان را دوباره قضاوت می‌کنیم، گناهکار می‌دانیم و دوباره تنبیه می‌کنیم. این روند بارها و بارها تکرار می‌شود.

شما به واسطهٔ کلمات می‌توانید قدرت خلاقیت خودتان را نشان دهید و هر چیزی را که دوست دارید بیان کنید. صرف‌نظر از اینکه به چه زبانی صحبت می‌کنید، قصد و نیت شما از طریق کلمات مشخص می‌شوند. رؤیاها، احساسات و آنچه واقعاً هستید با کلام تجلی می‌یابد.

باید کسانی را که احساس می‌کنیم به ما ظلم کرده‌اند را ببخشیم، نه به این خاطر که آن لایق بخشش هستند، به این خاطر که خودمان را آن‌قدر دوست داریم که نمی‌خواهیم بیش از این تاوان بی‌عدالتی و ظلم دیگران را پس بدهد

ما انسان‌ها برای یک گناه چند بار مجازات می‌شویم و تاوان می‌دهیم؟«هزاران بار!» انسان تنها موجود زنده‌ای است که بابت یک اشتباه، هزاران بار مجازات می‌شود، حال آنکه موجودات دیگر برای هر اشتباهشان، فقط یک‌بار مجازات می‌شوند، ولی ما نه! ما انسان‌ها حافظهٔ قوی‌ای داریم: مرتکب اشتباه می‌شویم، خودمان را قضاوت می‌کنیم و گناهکار می‌دانیم و در آخر هم خودمان را تنبیه می‌کنیم. اگر عدالتی وجود داشته باشد همین یک‌بار کافیست و دیگر لزومی ندارد مجدداً آن را تکرار کنیم؛ اما هر بار که گناه و اشتباهمان را به خاطر می‌آوریم، خودمان را دوباره قضاوت می‌کنیم، گناهکار می‌دانیم و دوباره تنبیه می‌کنیم. این روند بارها و بارها تکرار می‌شود.

گناه هر کاری ست که شما علیه خودتان انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا حرفی که به ضرر خودتان است، گناه نامیده می‌شود.

مرگ بزرگ‌ترین ترس ما انسان‌ها نیست؛ بزرگ‌ترین ترس ما انسان‌ها، خطر زنده ماندن و بیان این حقیقت است که واقعاً که هستیم. ما یاد گرفته‌ایم طوری زندگی کنیم که با آن خواسته‌های دیگران را برآورده سازیم. ما یاد گرفته‌ایم که بر اساس نظر دیگران زندگی کنیم، چون می‌ترسیم که ما را طرد کنند و از نظرشان به قدر کافی خوب نباشیم.

اگر جهنم را یک حالت ذهنی در نظر بگیرید، در آن صورت باید بگوییم که جهنم دور تا دور ما را احاطه کرده است. افرادی هستند که به ما هشدار می‌دهند اگر آنچه را که آن‌ها می‌خواهند انجام ندهیم، به جهنم می‌رویم. عجب خبر بدی! همهٔ ما در حال حاضر در جهنم زندگی می‌کنیم و این جهنم فقط شامل ما نیست، آن دسته افرادی که این حرف‌ها را به ما می‌زنند هم در همین جهنم زندگی می‌کنند. هیچ‌کس نمی‌تواند فرد دیگری را به جهنم رفتن محکوم کند، چرا که ما همین حالا هم در جهنم هستیم.

«هر چیزی که وجود دارد جلوه‌ای از یک موجود زنده است که ما آن را «خدا» می‌نامیم.» ادراک انسان نوری ست که نور و روشنایی را درک و مشاهده می‌کند. ماده (جسم) همچون آینه نور را منعکس می‌کند و تصویرهایی می‌سازد که همگی نور هستند. از آن‌طرف جهان توهم یا همان رؤیا و خواب، همانند دودی ست که به ما اجازه نمی‌دهد حقایق را آن‌طور که هستند ببینیم. حال آنکه وجود حقیقی ما از عشق و نور خالص است.

همه‌چیز درست می‌شود و زخم شما هم التیام پیدا می‌کند، فقط کمی زمان لازم است تا اوضاع بر وفق مراد گردد.

گناه هر کاری ست که شما علیه خودتان انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا حرفی که به ضرر خودتان است، گناه نامیده می‌شود. وقتی خودتان را به خاطر چیزی قضاوت یا سرزنش می‌کنید، به ضرر خودتان رفتار می‌کنید. بی‌گناه بودن درست برعکس این کارهاست؛ یعنی وقتی شما بی‌عیب و نقص و معصومانه رفتار می‌کنید دیگر به خودتان ضرر نمی‌رسانید. از آن‌طرف هنگامی‌که گناهی مرتکب نشده‌اید، مسئولیت اعمال و رفتارهایتان را بر عهده می‌گیرید و خودتان را قضاوت یا سرزنش نمی‌کنید. از این دیدگاه، مفهوم گناه کاملاً عوض می‌شود و از موضوعی مذهبی یا اخلاقی به مفهومی در حوزهٔ عقل سلیم تبدیل می‌شود. گناه کردن با پس زدن و طرد کردن خودتان آغاز می‌شود و این بزرگ‌ترین گناهی ست که انسان مرتکب می‌شود.

اگر کلام شما معصومانه باشد و با آن گناه نکنید، هر چیزی را به خودتان نگیرید، تصورات بیهوده را به ذهن و دلتان راه ندهید و نهایت تلاشتان را بکنید، زندگی قشنگ‌تری را تجربه خواهید کرد و صد در صد کنترل زندگی‌تان را به دست می‌گیرید.

تصور کنید که بدون ترس از قضاوت کردن دیگران زندگی می‌کنید. دیگر رفتارتان بر اساس آنچه دیگران در مورد شما فکر می‌کنند، نیست. دیگر مسئول عقاید و نظرات دیگران نیستید. به کنترل دیگران نیاز ندارید، کسی هم شما را کنترل نمی‌کند. تصور کنید خودتان هم بدون قضاوت کردن دیگران زندگی می‌کنید. به راحتی می‌توانید دیگران را ببخشید و قضاوت‌هایی که درباره‌شان دارید را دور بریزید. نیازی ندارید که همیشه حق با شما باشد و دیگران را مقصر و خطاکار بدانید. به خودتان و بقیه احترام می‌گذارید و دیگران هم به شما احترام می‌گذارند. تصور کنید که بدون ترس از دوست داشتن و دوست نداشته شدن زندگی می‌کنید. دیگر از طرد شدنتان نمی‌ترسید و نیاز ندارید که بقیه قبولتان کنند. می‌توانید بدون هیچ شرم و خجالتی به فردی بگویید: «دوستت دارم».

کلام معصومانه داشتن به این معناست که «از کلمات علیه خودتان یا به ضرر خودتان استفاده نکنید.»

کلمات شما جادویی خالص است و استفادهٔ نادرست از آن جادوی سیاه.

«تو به این دنیا نیامده ای تا خوشی‌ها و زندگی‌ات را قربانی کنی. تو به این دنیا آمده‌ای تا زندگی کنی، شاد و خوشحال باشی و عشق بورزی.