بریده‌هایی از کتاب گزیده و حس و حالی از نهج‌البلاغه

«نشانۀ دگرگونی دنیا آن که، کسی که دیروز مردم به او ترحم می‌کردند، امروز حسرت او را می‌خورند و آن کس را که حسرت او می‌خوردند امروز به او ترحم می‌کنند.»

«ای مردم! شما در این دنیا هدف تیرهای مرگ هستید، که در هر جرعه‌ای، اندوهی گلوگیر، و در هر لقمه‌ای استخوان شکسته‌ای قرار دارد؛ در دنیا به نعمتی نمی‌رسید جز با از دست دادن نعمتی دیگر، و روزی از عمرِ سال‌خورده‌ای نمی‌گذرد، مگر به ویرانی یک روز از مهلتی که دارد، و بر خوردنی او چیزی افزوده نمی‌شود، مگر به نابود شدن روزی تعیین‌شده، و اثری از او زنده نمی‌شود، مگر به نابودی اثر دیگر، و چیزی برای او تازه و نو نمی‌شود مگر به کهنه‌شدن چیز دیگر، و چیز جدیدی از او نمی‌روید، مگر به دِرو شدن چیزی دیگر. ریشه‌هایی رفتند که ما شاخه‌های آن می‌باشیم، چگونه شاخه‌ها بدون ریشه‌ها برقرار می‌مانند؟ هیچ بدعتی در دین ایجاد نمی‌شود، مگر آنکه سنّتی ترک گردد، پس، از بدعت‌ها بپرهیزید، و با راه راست و جادّه آشکار حق باشید، نیکوترین کارها سنتی است که سالیانی بر آن گذشته و درستی آن ثابت شده باشد، و بدترین کارها آنچه که تازه پیدا شده و آیندۀ آن روشن نیست.»

«از میان آنان کارگزاران افرادی را که در حق‌گویی از همه صریح‌ترند و در آنچه را که خدا برای دوستانش نمی‌پسندد تو را مددکار نباشند، انتخاب کن، چه خوشایند تو باشد یا ناخوشایند.»