بریده‌هایی از کتاب هنر درمانی

به خاطر داشته باشید که احساس بد به کسی کمک نمی‌کند، شما شایستگی دارید که احساسات خوبی داشته باشید.

پرداختن به هنرها هرگز آن قدر دیر یا زود نیست که نتوان آن را شروع کرد. به خاطر داشته باشید که سوفوکل برخی از بهترین نمایش‌نامه‌های خود را در دهه هشتم زندگیش خلق کرد. جورج مایکل اولین ترانه‌های خود را در دوران نوجوانی سرود. الکساندر پوپ در این زمینه می‌گوید: ـ خیلی دیر است؟ نه هرگز دیر نیست، ـ مگر آن که قلب از تپیدن باز ایستد.

واقعیت پیرامون خود را نادیده نگیرید، اما رؤیاهای خود را هم فراموش نکنید.

مردم چین باستان معتقد بودند که تمدن‌ها طبق موسیقی‌های مورد علاقه مردم شکل می‌گیرند. موسیقی رمانتیک، مردم را رمانتیک و احساساتی می‌کرد. موسیقی حماسی و نظامی مردم را شجاع و قدرتمند می‌ساخت. مادامی که در نوع موسیقی مردم تغییری ایجاد نشود، شهرها امن و امان خواهند بود و با تغییر سبک موسیقی نحوه زندگی مردم هم تغییر خواهد کرد.

ـ یک مندالا نمادی از جهان است. معمولاً دایره‌ای است که مربعی حاوی یک نماد را نشان می‌دهد. مندالاها در روان‌درمانی برای بیان میل شدید فرد به وحدت خود بکار می‌روند. دکتر کارل یونگ برای شکل خاص درمانی خود دائم مندالا ابداع می‌کرد. مندالاهایی طراحی کنید که بیانگر نگاه شما به دنیا و خودتان باشد.

هر روز به یک تصویر زیبا بنگرید، شعری زیبا بخوانید و به موسیقی دلنشینی گوش فرادهید و در صورت امکان، کلامی منطقی بگویید. یوهان فن گوته

چنانچه کنشی خلق کنید، رفتاری به وجود آورده‌اید، چنانچه رفتاری به وجود آورید، شخصیتی را خلق کرده‌اید و اگر شخصیتی خلق کردید، سرنوشتی را رقم زده‌اید.

در تئاتر، خیال و واقعیت با هم درمی‌آمیزند. بازی کردن مستلزم نوعی حضور و حرکت تقلیدآمیز در دنیای خارج و پذیرش شخصیت در درون بازیگر است. هر شخصیتی روی صحنه نمایش نمادی از واقعیت است.

چون بازیگر خود را در موقعیت خیالی تصور می‌کند، به طرق مختلف، آزادی روانی بیشتری برای واکنش به آن موقعیت خاص پیدا می‌کند. او قادر است خود را به دست عمیق‌ترین عواطف غم‌انگیز یا وحشت‌زا بسپارد، با علم به این‌که پس از اجرای نمایش می‌تواند از آن عواطف فاصله بگیرد و همه چیز به حالت عادی خود باز خواهد گشت. پس چون دنیای تئاتر به شکلی متناقض گونه حقیقی نیست، به همین دلیل جای امن‌تری برای بیان احساسات نسبت به زندگی واقعی خواهد بود. به این ترتیب احساسات ابراز شده روی صحنه عموما ً اصیل‌تر از احساساتی است که غالبا ً در زندگی روزمره آشکار می‌شوند.