بریده‌هایی از کتاب دوئل دو صندلی خالی

با مرگ کنار می‌آید اما مُردن را به تعویق می‌اندازد با آن‌که می‌داند زمان سخت است دشوار است پیر می‌کند می‌کشد

من هم اگر ریشه‌هایم به استخوان‌های تو نخورده بود انارهایم را نمی‌ترکاندم و شاخه‌هایم را نمی‌خشکاندم تا بیایند و زیر پایم را خالی کنند کشف استخوان‌های تو به قیمت مرگ من تمام شد

پیش از دیدنت خیال می‌کنم چه‌طور در آغوشت بگیرم و ببوسمت و پس از دیدنت حسرت می‌خورم چه‌طور در آغوشت نگرفتم و نبوسیدمت

نزدیک‌تر بیا گلوله‌هایت را از دور شلیک نکن حیف است سرد بنشینند در سینهٔ من

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت

من میلیون‌ها سال قبل از تولد دست‌هایم تو را بغل کرده‌ام

هی بیرونت می‌کنم و دوباره برمی‌گردی مثل نفس

همهٔ گلوله‌هایی که شلیک کردید مغزم را متلاشی کردند اما هیچ‌کدام در قلبم ننشستند

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت

۲۲: تنگ تُنگ بی‌ماهی‌ام آمادهٔ شکستن

صبور باش عاقبت یک روز به مهر از تو سخن می‌گویند و به افتخار به دوشت می‌برند از سردخانه تا قبرستان

به جریان قوی برقی فکر می‌کنم که هر آن می‌تواند مرا خشک کند حالا که مثل گنجشکی به سیم آخر زده‌ام و نشسته‌ام روی اتصال برهنه‌ای که یک سرش دست توست و سر دیگرش دست دنیایی که لابد از تو مهربان‌تر نیست

با این جمعیتی که در صف ایستاده‌اند عدالت حکم می‌کند همهٔ درختان بهشت را قطع کنی برای کوره‌های جهنم

همهٔ چیزهایی که می‌خواهم نیستند: آزادی عدالت صلح و تو

۳۲: هیچ‌کس شاهدی هیچ‌کس شاهدی ندارد وقتی گلویش را می‌فشارد و به مرگ تهدیدش می‌کند تنهایی

برای با من بودن با دنیا جنگید وقتی به من رسید به جنگ عادت کرده بود

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت

۳۱: انتظار انتظار پاییز را می‌کشد برگ چنار تا فرو ریزد بر خاکی که تو در آن خوابیده‌ای

۳۳: دوست داشتن دوست داشتن ساده است مثل چیدن سیبی از درخت که به‌دشواری از آن بالا رفته‌ای

دهان کلمات خونی‌ست دست‌های کلمات خونی‌ست پیراهن کلمات خونی‌ست سربازان از جنگ برمی‌گردند اما جنگ از سربازان برنمی‌گردد... هیچ‌کس نمی‌تواند در خانه‌های شطرنج زندگی کند جز مهره‌های سیاه و سفید که قاعدهٔ بازی را می‌دانند به قیامت اعتقاد دارند به تناسخ اعتقاد دارند به دنیای بعد از دنیای مرگ اعتقاد دارند اصلاً اعتقاد دارند به شاه، وزیر، قلعه و این‌که پیاده‌ها قربانی‌اند سبقت از مسابقه ممکن نیست و گلوله‌هایی که سال‌ها پیش شلیک شده بودند تا ما را از پا درآورند خونین برگشته‌اند تا از پا درآمدن‌مان را نگاه کنند

سال‌ها پیش مصر و سوریه با اسراییل جنگیدند امروز سوریه با سوریه می‌جنگد و مصر با مصر کشور به کشور خانه به خانه و تن به تن ادامه خواهد داشت جنگ و آخرین سرباز آخرین گلوله را در سینهٔ خود شلیک می‌کند

صلح نامی‌ست که به مجال آدم‌ها می‌دهیم وقتی دستمال سفید را بالا می‌آورند تا دهان خونین‌شان را پاک کنند

سربازان از جنگ برمی‌گردند اما جنگ از سربازان برنمی‌گردد

و جهان با پای خونین از پایان خود عبور خواهد کرد

نکند از قلم بیندازد سرنوشت آن چند لحظه‌ای را که قرار است در آغوشت بگیرم و ببوسمت

مگر آن‌که چناری باشی در کنار امام‌زاده‌ای یا اصلاً درخت مقدسی وگرنه خیلی زود دست‌به‌کار می‌شوند آدم‌ها برای اجرای حکم بریدن و سوختن

با این جمعیتی که در صف ایستاده‌اند عدالت حکم می‌کند همهٔ درختان بهشت را قطع کنی برای کوره‌های جهنم

همهٔ چیزهایی که می‌خواهم نیستند: آزادی عدالت صلح و تو

حرف‌هایت همه به دلم نشست حالا می‌توانی پوکه‌هایت را جمع کنی

شاید درخت همان دانه‌ای‌ست که دور انداختم این بادام پُرشکوفه