بریده‌هایی از کتاب آن روی فمینیسم

«تقریباً ۵۰ سال است که ما ریسک آموزش روابط جنسی در مدارس را پذیرفته‌ایم، ‌و تب و تابی را که این همه تغییرات در دنیا به وجود آورده است: سهل‌انگاری، خوش‌بینی، و بی‌بندوباری. اما چه به دست آوردیم؟ از یک نمونه نادر عفونت در نوجوانان به نُه میلیون مورد جدید در سال. از دو نوع ویروس به دو دوجین. بچه‌هایی که خود بچه به دنیا می‌آورند، استفاده از قرص‌های ضد باروری در کلاس ششم، نوجوانان مبتلا به سرطان رحم، اچ آی وی و ایدز. چه دنیای جدیدی، ها ها ها؟

همان‌طور که استاد دانشگاه ویرجینیا استیون رودز در کتاب خود به نام «تفاوت‌های جنسی را جدی بگیرید» نوشته است: «زنان بین ظرافت زنانه خود و تظاهر به مردانگی درمانده‌اند. فمینیست‌ها «بیشتر شبیه مردانند» آن‌ها آرزوی یک زندگی مردانه از مدت‌ها پیش داشتند.»

لازم است که در هر فرهنگی به جای دلربایی‌های جنسی (تمتعات شهوانی) ، شرایط ازدواج آسان فراهم گردد. این چیزی است که خانم شالیت در اولین کتاب خود به نام «بازگشت به عفاف» بیان می‌کند. او در آن استدلال می‌کند که زنان طبیعتاً دوست دارند که محجوب و عفیف باشند و شاید ما باید این عقیده را که آنان تمایل به انجام این کار دارند را دوباره بدون تمسخر زنان که توهمی و یا سرکوب شده‌اند، بررسی کنیم.

خیلی از مردم نمی‌دانند که تمامی جنبش‌های زنان به وسیله دیدگاه‌های مارکسیستی پایه‌گذاری شده‌اند.

این آگهی‌ها در تلویزیون به طرز خیلی زننده‌ای نمایش داده می‌شوند، و باعث به وجود آمدن نسلی از زنان جوانی شده که تقریباً همیشه ناراضی و ناخشنودند. زنان مدرن به طور بی‌وقفه به دنبال هویت خود هستند. آن‌ها از داشتن آزادی جنسی خسته شده‌اند و محزون از یک زندگی عاری از تعهد هستند. دلیل سردرگمی آن‌ها این است که فمینیسم زنان را به رها کردن استانداردهای قدیمی تشویق می‌کند، اما قوانین جدیدی که کارآیی لازم را داشته باشد هم ارائه نکرده است.

اگر ما واقعاً می‌خواهیم این بحران را در آمریکا حل کنیم، اول باید اعتراف کنیم که جامعه‌ی ما راه را اشتباه رفته.

مثل گراگلیا، خاطرات دِکتِر از دوران خانه‌داری هیچ شباهتی به نسخه‌های فریدان نداشت. «من اتفاقاً بسیاری از زنان را می‌شناختم، و به نظر نمی‌رسید که آن‌ها افسرده باشند یا مورد ظلم و ستم واقع شده باشند. برخی زمانی که فرزندانشان بزرگ شده بودند به محیط کار برگشتند؛ برخی هم در سازمان‌های مدنی محلی فعال شدند؛ و برخی علاقه‌مند به سیاست بودند. زندگی در حومه شهر نیز تصمیم شخصی ‌آن‌ها بود، نه اعمال تبعیض جنسی در جامعه.»

آن چه فریدان، مثل همه فمینیست‌ها انجام داد، این بود که مشکلات شخصی خود را بیرون از خانه آورد و جامعه را سرزنش کرد. در نتیجه، زنان آمریکایی باور کردند که آن‌ها واقعاً مورد ظلم و ستم هستند.

میلیون‌ها آمریکایی فکر می‌کنند لازمه پیشرفت، آزادی زنان است؛ رهایی از مردان، از کودکان، از ساختار جامعه، از هر چیزی که باعث شود زنان از نظر اخلاقی احساس کنند موظف به کسی یا چیزی غیر از خودشان هستند. غم‌انگیزترین بخش از این باور غلط درباره فطرت بشری این است که زنان شادتر نشده‌اند. در واقع، درست برعکس عمل شده. با توجه به گزارش سال ۲۰۰۷ از اداره ملی پژوهش‌های اقتصادی، «در حالی که زنان آزادی بیشتر، تحصیلات بیشتر و قدرت بیشتر، به دست آورده‌اند، اما کمتر خوشحالند.»