بریده‌هایی از کتاب آبی‌ها (جلد ۲)

کوه را اگر نتوان برداشت، می‌توان در میان آن حفره‌ای ایجاد کرد و به آن‌سویش رفت، البته اگر عاشقِ رفتن باشی، اگر عاشقِ رسیدن باشی؛ وگرنه همان پشت کوه می‌مانی و می‌پوسی.

انسان‌ها به کار و پیشهٔ خود شناخته نمی‌شوند؛ انسان را انسان‌بودنش معنا می‌کند. اگر آن گوهر را از او بگیرند، وسیله است، همچون داسی و بیلی و کلنگی.‌

عطر موسی‌الرضا را اگر می‌خواهید ببویید، نه در تعارف، نه در اشک، قول می‌خواهد از سرِ جان‌دادن.

‌- می‌ترسم. گاهی ندانستن حقیقت، بهتر است. ‌- ندانستن حقیقت برای خفتن خوب است؛ اما تو بیداری و می‌خواهی بیداری را بیابی.

اگر زنی نباشد، سرزمین خانه عجیب خالی می‌شود، کویری برهوت و خشک که گویی آتش، تمام گیاهان و جانورانش را سوزانده است.

مولای من، این هجران کی به اتمام می‌رسد؟ شما که از فاصله‌های دور، به حال ما آگاهید و می‌دانید با کدام کلام شفایمان دهید، چرا نمی‌گذارید چشم به دیدارتان روشن کنم و تکلیف بجویم؟!

دل، تنها آن تکه‌گوشت نیست که در سینه می‌تپد. دل راه می‌رود، پرواز می‌کند، اوج می‌گیرد،‌ بلا می‌کشد و خود را به معشوق می‌رسد، اگر واقعاً دل باشد.

عجله می‌کنی زکریا، مدام باعجله تصمیم می‌گیری، ابتدا سفر خود را به اتمام برسان. سپس از ایشان بخواه و بپرس چه کنی. انسانی که مولا و سرپرست دارد، ابتدا باید حال خود را به او عرضه کند.‌

دل، تنها آن تکه‌گوشت نیست که در سینه می‌تپد. دل راه می‌رود، پرواز می‌کند، اوج می‌گیرد،‌ بلا می‌کشد و خود را به معشوق می‌رسد، اگر واقعاً دل باشد.

انسان‌ها به کار و پیشهٔ خود شناخته نمی‌شوند؛ انسان را انسان‌بودنش معنا می‌کند. اگر آن گوهر را از او بگیرند، وسیله است، همچون داسی و بیلی و کلنگی.‌

- کوه را اگر نتوان برداشت، می‌توان در میان آن حفره‌ای ایجاد کرد و به آن‌سویش رفت، البته اگر عاشقِ رفتن باشی، اگر عاشقِ رسیدن باشی؛ وگرنه همان پشت کوه می‌مانی و می‌پوسی.

‌- می‌ترسم. گاهی ندانستن حقیقت، بهتر است. ‌- ندانستن حقیقت برای خفتن خوب است؛ اما تو بیداری و می‌خواهی بیداری را بیابی. جز این است؟!

مگر تنهایی چیست؟ در جمع باشی و آن‌که جانت با اوست نباشد

دل، تنها آن تکه‌گوشت نیست که در سینه می‌تپد. دل راه می‌رود، پرواز می‌کند، اوج می‌گیرد،‌ بلا می‌کشد و خود را به معشوق می‌رسد، اگر واقعاً دل باشد.