بریده‌هایی از کتاب روزها و رویاها

ناامیدی دیوار نیست، دری است که به روی آینه‌های سیاه باز می‌شود.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی. «دوست‌ات دارم» تنها بیانِ زبانی است که هر قیدی از قوت آن می‌کاهد و هر شرطی از شدت آن خواهد کاست. «از صمیم دل‌ام دوست‌ات دارم»، «واقعاً دوست‌ات دارم»، «با همهٔ وجودم دوست‌ات دارم»، «دیوانه‌وار دوست‌ات دارم»، و «بی‌نهایت دوست‌ات دارم»، و در نهایت: «دوست‌ات دارم»، دو کلمه‌ای که به لطف عریانی و ابهام‌شان مخاطبِ ما را بدون واسطه درگیر می‌کنند، مثل رازی که هیچ حدی از اندیشه نمی‌تواند او را از اشتیاق شنیدن آن دور نگه دارد، و هیچ حدی از امید نمی‌تواند او را از عواقبِ افشای آن آگاه کند.

رفاقت و رابطه اغلب نتیجهٔ موقعیت آدم‌ها است، نه شخصیت آدم‌ها.

داوری کردن دربارهٔ راه‌هایی که در گذشته در پیش گرفته‌ایم، همیشه و در نهایت، به بن‌بست می‌رسد.

لوپه یک جمله به فریدا می‌گوید، که به نظر آرش آن جمله به تمام فیلم می‌ارزید، این که «دیگو بهترین دوست و بدترین شوهر است.» گفته بود: «همهٔ ماجرا همین است، این که یک آدم در دو موقعیت مختلف می‌تواند دو آدم کاملاً متفاوت باشد. مسأله خوب و بد بودن یک آدم نیست، مناسب بودن یا مناسب نبودن جایگاه و موقعیت آن آدم در ارتباط با خود ما است. مشکل همهٔ رابطه‌ها همین است، این که دو آدمِ خوب یا بد در یک نسبت نامناسب قرار می‌گیرند.»

روزهایی هست که هیچ‌چیزِ دنیا، حتا خوش‌حال‌کننده‌ترین خبرها، نمی‌تواند آدم را از حصار بی‌حوصلگی‌اش بیرون بکشد، روزهایی که دنیا به یک اندازه شفاف و غیرواقعی است.

. ناامیدی دیوار نیست، دری است که به روی آینه‌های سیاه باز می‌شود.

رقصیدن شعرِ بدن‌ها شده بود، و شعر نوشتن رقصِ کلمه‌ها

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی. «دوست‌ات دارم» تنها بیانِ زبانی است که هر قیدی از قوت آن می‌کاهد و هر شرطی از شدت آن خواهد کاست.

یک صفحهٔ سفید هم می‌تواند به اندازهٔ یک عصر جمعه دل‌تنگ‌کننده باشد، جملهٔ ننوشته هم غم‌انگیز است.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی.

انگار وقتی ایده‌ای در وجود یک آدم به تجلی محض و یگانه رسیده باشد، آن ایده برای همیشه جزئی از وجود او می‌شود، و دیگر نمی‌شود آن را دوباره در وجودِ یک آدمِ دیگر متبلور کرد

هر آدمی به مرور زمان مهربان‌تر می‌شود، بخشنده‌تر، فراموش‌کارتر. اندوهِ گذشته، گذشته، را می‌بخشد، برای این که حالِ خودش را نجات بدهد. بخشیدن گذشته‌ها، فراموش کردن، روال دفاعیِ ما برای بقا است، وگرنه زیر بار حافظه می‌مردیم.

روزهایی هست که هیچ‌چیزِ دنیا، حتا خوش‌حال‌کننده‌ترین خبرها، نمی‌تواند آدم را از حصار بی‌حوصلگی‌اش بیرون بکشد، روزهایی که دنیا به یک اندازه شفاف و غیرواقعی است.

یک صفحهٔ سفید هم می‌تواند به اندازهٔ یک عصر جمعه دل‌تنگ‌کننده باشد، جملهٔ ننوشته هم غم‌انگیز است.

رؤیا لنگری است برای آن که ذهن و زندگی‌مان در رودبار لحظه‌های شتابنده غرق نشود، ریسمانی که به آن وسیله خودمان را به زمینِ واقعیت وصل کنیم و سبکیِ ستوه‌آورِ هستی‌مان را تاب بیاوریم، تا هستیِ ما فقط سیل سرگیجه‌آوری از اتفاقاتِ بدون پس‌ماند و یک سطحِ سیال و غیرقابل‌سکونت نباشد. سبکی سفر است و رؤیا مسکنِ ما است، خانهٔ ما.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی. «دوست‌ات دارم» تنها بیانِ زبانی است که هر قیدی از قوت آن می‌کاهد و هر شرطی از شدت آن خواهد کاست.

رفاقت و رابطه اغلب نتیجهٔ موقعیت آدم‌ها است، نه شخصیت آدم‌ها.