بریده‌هایی از کتاب تنهایی

آدم‌ها یا کتاب‌ها چه تفاوتی با هم دارند، وقتی هرگز مخاطب هیچ‌کدام قرار نخواهی گرفت؟!... حداقل هنگام نیاز به تکلم از کتاب‌ها خجالت نخواهی کشید، فقط کافی است یکی را باز کنی و با صدایی که خودت می‌شنوی بخوانی.

ضرب‌المثل‌ها الزاماً درست نیستند، زیرا دل به دل راه ندارد، خواستن توانستن نیست، به کوشش به هر چیز نتوانی رسید و بسیار مثل‌هایی از این دست.

وقتی برای شنیده شدن مجبوری جملات روزمره را فریاد بکشی، وقتی می‌ترسی اگر حرف نزنی ممکن است به گمان مرده بودن زنده‌زنده دفنت کنند و جرأت نکنی حرف بزنی، زیرا می‌دانی کسی به حرف‌هایت گوش نمی‌دهد و تنها شخصیت خود را خرد کرده‌ای، لشکر جنون در ذهن ناهموارت خیمه خواهد زد، بیش از اندازه سکوت خواهی کرد و در بدترین زمان، بدترین جمله را به زبان خواهی آورد. پس کم‌کم می‌آموزی تنها بودن، شنیدن و شنیدن و شنیدن را... مانند این روزها که لب بسته‌ام و تنها گوش می‌دهم، کتاب می‌خوانم و برای عاقل ماندن به خیال روی می‌آورم؛ خیال برگشتن به جایی که از آن آمده‌ام، جایی که صاحب آن بزرگ‌ترین مهربان دنیاست، جایی که کسی از محبت کردن به دیگران نمی‌ترسد، کسی از حرف زدن نمی‌ترسد، جایی که می‌توانم خودم باشم، روزهای دلتنگی برای گریه کردن سر به شانهٔ خدا بگذارم