بریده‌هایی از کتاب نقد توطئه آیات شیطانی

علامه طباطبائی نظریه بسیار پراهمیتی در مورد خلیفةاللهی انسان دارند، نوشته‌اند: «مقام خلیفةاللهی مخصوص حضرت آدم (ع) نبوده، بلکه مربوط به نوع انسان است و فرزندان آدم نیز با پدر در این قسمت شرکت دارند. و معنی تعلیم اسماء هم تعلیم به‌خصوص حضرت آدم (ع) نیست. بلکه علم در نوع انسان به ودیعه گذارده شده و همواره به‌طور تدریج آثارش در نسل او ظاهر می‌گردد و چنانچه فرزندان آدم در راه هدایت قدم بگذارند می‌توانند آن علم را از قوه به فعلیت برسانند.»

حال باید پرسید، آیا انسان ارزش و شایستگی خود را در ادیان آسمانی می‌یابد، یا در مکاتبی که به نام انسان شکل گرفتند، اما ناآگاهانه او را از مدار هویت و حیثیت انسانی‌اش خارج کردند؟ لزوما انسان ساخته و پرداخته آنان، تنها و سرگشته و پرتهوع و بیگانه و نیمه دیوانه و...خواهد بود.

ادیان الهی، به ویژه اسلام، انسان را در مداری قرار می‌دهند که هست! به انسان یادآوری می‌کنند که چه گنجینه گرانبهایی را در جان خود دارد. فطرت الهی را که خداوند انسانها را برآن فطرت سرشته است و آفرینش او دگرگونی نمی‌پذیرد، به انسانها یادآور می‌شوند، تا بداند که اگر مثل حافظ: مدام خرقه حافظ به باده در گرو است مگر ز خاک خرابات بود طینت او؟ به انسان یاد دهند که طینت او از خاک خرابات است و انسان حق ندارد که طینت خویش را آلوده کند.

مارکز توضیح با اهمیت دیگری را نیز ذکر می‌کند. می‌گوید: «دروغ در ادبیات خطرناک‌تر از دروغ در زندگی روزمره است و در لفاف ظاهر هر دلخواه مطلقی باز قوانینی وجود دارند.»"

حتی جان استوارت میل که «رساله درباره آزادی» او در بحث و بررسی مقوله آزادی مثل یک کتاب کلاسیک بدان استناد می‌شود، گفته است: «در تمام مواردی که اعمال فرد ناقض مصالح دیگران است، جامعه حق دارد اراده و اختیار وی را تابع نظارت خارجی سازد.

در تمام مواردی که اعمال فرد ناقض مصالح دیگران است، جامعه حق دارد اراده و اختیار وی را تابع نظارت خارجی سازد. اگر کسی مرتکب عملی شد که نسبت به دیگران زیان‌آور است، برای تنبیه کردنش (چه با استفاده از قانون و چه به کمک افکار عمومی) همیشه مجوز معتدل و قانونی هست

آنان در تهاجم آشکار نسبت به مقدسات اسلامی تزویر نمودند و هتک حرمت مقدسات اسلام را در پوشش یک رمان و قدرت خلاقه یک نویسنده پنهان کردند و این بار نیز دفاع امام و فتوای او را به عنوان یک مسأله سیاسی و داخلی و نه به عنوان یک فتوای اسلامی مطرح نمودند. این نکته قابل تأمل جدی است که غربی‌ها حتی از بکار بردن واژه اسلام و مسلمانی امساک می‌کنند و گمان کرده‌اند، هرچه این واژه‌ها کمتر مطرح شود و کمتر بر سر زبان‌ها جاری شود، شعاع آن و تأثیرش محدودتر خواهد بود.

نویسندگانی که اینگونه نگران جان رشدی‌اند، - که از طرف پلیس انگلیس کاملا محافظت می‌شود – آیا هیچ‌کدام نگران جان مردم فلسطین هم بوده‌اند؟ مردمی که بیش از ۲۰ ماه است در زیر لگد ارتش اسرائیل افتاده‌اند، آیا هیچ‌یک نگران مردم لبنان هستند، که زندگانی‌شان به مصیبتی مدام تبدیل شده است. آیا هیچ‌یک برای قربانیان بمباران‌های شیمیائی، برای مردم حلبچه دل سوزانده‌اند. آیا برای مردم افغانستان که غرب حتی از مبارزه آنان سوءاستفاده تبلیغاتی و سیاسی می‌کرده است اقدامی کرده‌اند؟ چگونه این انجمن‌های قلم به روی مسائلی این‌چنین مهم و عظیم چشم می‌پوشند و برای رشدی به آسمان می‌روند.!

فرقه‌ها در واقع نوعی برش عمقی جامعه‌اند که لزوما امکان وحدت ملی را از آن جامعه می‌گیرند. نکته اینکه این فرقه‌ها که در آغاز شکل و محتوای اعتقادی داشته‌اند، به سرعت هویت سیاسی خود را نشان دادند، مانند وهابی‌ها در عربستان سعودی، مزابتی‌ها در الجزایر، سنوسی‌ها در لیبی، بهائی‌ها در ایران، قادیانی‌ها در شبه قاره و...' فرقه‌ها در متن توده مردم مؤثر افتاده‌اند. چنانکه شما می‌توانید در دوردست‌ترین روستاها و کوهپایه‌ها معتقدین ساده دل و مؤمن این فرقه‌ها را پیدا کنید و از طرف دیگر غرب برای جدا کردن اقشار دیگر جامعه زبان و بیان ویژه آنان را نیز به کار برده است.