بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

حذف چیزهای غیرضروری یعنی به کسی نه بگوییم. آن هم به کرّات. این یعنی در برابر انتظارات اجتماعی مقاومت کنیم. انجام درست این کار جسارت و دلسوزی می‌خواهد. پس، حذف چیزهای غیرضروری فقط مربوط به داشتن انضباط فکری نیست. مربوط به انضباط احساسی لازم برای نه گفتن به فشار اجتماعی است.

برونی وِر پرستاری استرالیایی است و از افرادی مراقبت می‌کرد که دوازده هفتهٔ آخر عمرشان را می‌گذراندند. او حسرت‌های این افراد را جویا شد و پرتکرارترین‌هایشان را ثبت کرد. این مورد در صدر فهرست بود: «کاش جسارتش را داشتم به‌جای زندگی کردن طبق انتظارات دیگران، آن‌طور که واقعاً دوست داشتم زندگی می‌کردم».

وقتی به‌وضوح نمی‌دانیم در زندگی هدف واقعی‌مان چیست، یعنی وقتی درک واضحی از اهداف و فرض‌ها و ارزش‌هایمان نداریم، بازی‌های اجتماعی خودمان را ترتیب می‌دهیم. در تلاش برای خوب به نظر رسیدن نسبت به رقبا، وقت و انرژی‌مان را هدر می‌دهیم. بیش از حد به چیزهای غیرضروری، مانند اتومبیل یا خانهٔ بهتر یا حتی موضوع‌های غیرعینی مانند تعداد دنبال‌کنندگان فیس‌بوک یا توئیترمان یا اینکه در عکس‌های فیس‌بوک چطور به نظر می‌رسیم، اهمیت می‌دهیم. در نتیجه، از فعالیت‌هایی که واقعاً ضروری‌اند، مانند وقت گذراندن با عزیزان‌مان یا پرورش روح یا مراقبت از سلامت‌مان، غفلت می‌کنیم.

واقعیت این است که بله گفتن به هر فرصتی، طبق تعریف، مستلزم نه گفتن به چند فرصت دیگر است. چه در زندگی حرفه‌ای و چه در زندگی شخصی‌مان، موازنه‌ها واقعی‌اند و تا وقتی واقعیت را قبول نکنیم، محکوم به سرنوشت کانتینتال می‌شویم، یعنی گرفتار «راهبرد یکی به نعل، یکی به میخ» می‌شویم که مجبورمان می‌کند از روی غفلت، سودهایی را قربانی کنیم که شاید آگاهانه قربانی نمی‌کردیم.

گاهی‌اوقات، کاری که نمی‌کنید به اندازهٔ کاری که می‌کنید اهمیت دارد». به‌طور خلاصه، روی معدود فرصت‌های حیاتیِ سرمایه‌گذاری ریسک‌های بزرگی می‌کند و به انبوه فرصت‌های صرفاً خوب نه می‌گوید.

بدان که زندگی پرمشغله بی‌حاصل است. سقراط

ما به دنبال کارهای خوب زیادی برای انجام دادن نیستیم. به دنبال بالاترین سطح اثربخشی‌مان هستیم

عدم آمادگی ما تا حدی به این دلیل است که برای اولین بار، تعدد انتخاب بر توانایی‌مان برای مدیریت کردنش چیره شده است.

وقتی دربارهٔ اینکه انرژی و زمان‌مان کجا صرف شوند آگاهانه و هدفمند انتخاب نکنیم، دیگران یعنی رئیس‌مان، همکاران‌مان، مشتریان‌مان و حتی خانواده‌هایمان این انتخاب را می‌کنند و طولی نمی‌کشد که هر چیز معنادار و مهمی را فراموش می‌کنیم. می‌توانیم یا آگاهانه انتخاب کنیم یا بگذاریم زندگی‌مان در جهت اهداف دیگران کنترل شود.

فقط وقتی می‌توانید به بالاترین سطح اثربخشی برسید که دست از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله گفتن به همه بردارید.

رویکرد فرد فرع‌گرا در برابر موازنه آن است که بپرسد: «چطور می‌تونم هر دو رو انجام بدم؟» اصل‌گرایان سؤالی سخت‌تر، ولی در نهایت آزادی‌بخش‌تر، می‌پرسند، «کدوم مشکل رو می‌خوام؟» فرد اصل‌گرا موازنه‌ها را آگاهانه انجام می‌دهد. به‌جای اینکه منتظر بماند و طبق خواستهٔ دیگران عمل کند، با ارادهٔ خودش عمل می‌کند.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

این تجربه مرا به این درک رهایی‌بخش رساند که شاید همیشه روی گزینه‌هایمان کنترل نداشته باشیم، ولی همیشه روی انتخاب از میان گزینه‌هایمان کنترل داریم.

راه و رسم اصل‌گرایی دنبال کردن بی‌وقفهٔ شعار کمتر ولی بهتر است. این بدان معنا نیست که هر از گاهی این اصل را قبول کنیم. بلکه به این معناست که این مسیر را به شکل منضبط دنبال کنیم. راه و رسم اصل‌گرایی به معنای این نیست که در سال جدید عهد کنیم بیشتر «نه» بگوییم یا ایمیل‌مان را سر و سامان دهیم یا در حوزهٔ مدیریت زمان بر راهبرد جدیدی مسلط شویم. بلکه بدین معناست که پیوسته درنگ کنیم و بپرسیم: «دارم روی فعالیت‌های درستی سرمایه‌گذاری می‌کنم یا نه؟» در جهان آن‌قدر فعالیت و فرصت هست که برای‌شان وقت و منابع کافی نداریم. و بسیاری از این فعالیت‌ها و فرصت‌ها شاید خوب یا حتی بسیار خوب باشند، ولی واقعیت این است که بیشترشان بی‌اهمیت و تعداد انگشت‌شماری حیاتی‌اند. راه و رسم اصل‌گرایی یادگیری تشخیص تفاوت بین گزینه‌هاست، یعنی یاد بگیریم همهٔ گزینه‌ها را پالایش کنیم و فقط آن‌هایی را انتخاب کنیم که واقعاً ضروری‌اند.

برای کسب دانش، هر روز چیزهایی اضافه کنید. برای کسب خرد، هر روز چیزهایی کم کنید. لائوتسه

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

تقریباً همه‌چیز مزاحم است و چیزهای خیلی کمی بسیار ارزشمندند. به این دلیل، باید وقت بگذاریم تا چیزهایی را پیدا کنیم که از همه مهم‌ترند. چون برخی چیزها خیلی مهم‌ترند، تلاش برای یافتن‌شان ارزشش را دارد.

به یاد داشته باشید که وقتی از حق انتخاب کردن محروم می‌شویم، کس دیگری برای‌مان انتخاب می‌کند. بنابراین، یا آگاهانه انتخاب می‌کنیم چه کاری را انجام ندهیم، یا می‌گذاریم دیگران ما را به مسیری ببرند که خودمان نمی‌خواهیم.

بدان که زندگی پرمشغله بی‌حاصل است. سقراط

در این کتاب، یاد می‌گیرید آن‌طور که واقعاً دوست دارید زندگی کنید، نه آن طوری که دیگران از شما توقع دارند. روشی را به شما می‌آموزد تا در هر دو قلمروی شخصی و حرفه‌ای کارآمدتر، بهره‌ورتر و مؤثرتر باشید. برای تشخیص موضوعات مهم، حذف موضوعات غیرمهم و انجام هر چه راحت‌تر کارهای ضروری روشی نظام‌مند را به شما آموزش می‌دهد. به‌طور خلاصه، به شما می‌آموزد تا روش پیگیری منضبط انجام کارهای کمتر را در همهٔ حوزه‌های زندگی‌تان به‌کار بگیرید.

روزی را می‌بینم که مردم همهٔ دنیا برای زندگی کردن آن‌طور که واقعاً دل‌شان می‌خواهد، نه آن طوری که دیگران از آن‌ها توقع دارند، شجاعت لازم را دارند.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

اصل‌گرایان تا می‌توانند برای بررسی، شنیدن، مناظره، سؤال کردن و تفکر وقت می‌گذارند. ولی بررسی کردن‌شان به‌خودی‌خود هدف نیست. مقصود از بررسی کردن تشخیص معدود چیزهای حیاتی از انبوه چیزهای کم‌اهمیت است.

«خطای مهلکی که انسان‌ها و دولت‌ها را به ورطهٔ سقوط می‌برد مربوط به نحوهٔ کار کردن است، یعنی منحرف شدن از طرح اصلی‌مان برای اینکه هر جا شد مفید باشیم».

هر روز، کاری کنید که به فردایی بهتر اندکی نزدیک‌ترتان کند.

بدون انزوایی مطلق، خلق هیچ کار درخوری امکان‌پذیر نیست

پیتر دراکر، که از نظر من پدر تفکر مدیریت امروزی است، استاد هنر مؤدبانه نه گفتن هم بود. وقتی میهای چیک‌سنت‌میهایی، پروفسور مجارستانی که بیشتر به دلیل نگارش کتابی به نام تعلیق ذهنی مشهور است، سعی داشت برای کتابی که دربارهٔ خلاقیت می‌نوشت با برخی افراد خلاق مصاحبه کند، پاسخ دراکر آن‌قدر برایش جالب بود که آن را واو به واو نقل کرد: «نامهٔ محبت‌آمیز شما در ۱۴ فوریه مایهٔ افتخار و خرسندی من است، زیرا سال‌هاست شما و کارهای‌تان را تحسین می‌کنم و چیزهای زیادی از شما یاد گرفته‌ام. ولی پروفسور چیک‌سنت‌میهایی عزیز، متأسفانه باید ناامیدتان کنم. احتمالاً، نمی‌توانم به سؤالات‌تان پاسخ دهم. به من گفته‌اند خلاقم، نمی‌دانم خلاقیت یعنی چه... فقط لِک‌لِک‌کنان پیش می‌روم... امیدوارم مرا گستاخ یا بی‌ادب ندانید که می‌گویم یکی از رازهای بهره‌وری (که آن را باور دارم، در حالی که به خلاقیت اعتقادی ندارم) داشتن سطل آشغال بزرگی برای پرت کردن همهٔ دعوت‌نامه‌های مشابه دعوت‌نامهٔ شماست؛ طبق تجربه‌ام، بهره‌وری به معنای انجام کارهایی نیست که به کارهای دیگران کمک می‌کند، بلکه به معنای آن است تمام وقتم را روی کاری صرف کنم که خدای بزرگ مرا برای انجام آن ساخته است و آن کار را به نحو احسن انجام دهم».

همان‌طور که نظم کمد لباس‌هایمان با تلنبار شدن لباس‌هایی به هم می‌ریزد که هرگز نمی‌پوشیم، نظم زندگی‌هایمان هم با جمع شدن تعهدات و فعالیت‌هایی به هم می‌ریزد که از روی حسن‌نیت به آن‌ها بله گفته‌ایم.

دنبال انبوه کارهای خوب نیستیم. می‌خواهیم فقط یک کار انجام دهیم که در آن بتوانیم بیشترین اثربخشی را داشته باشیم.