بریده‌هایی از کتاب انجیل‌های من

زنان، درست‌تر، صمیمانه‌تر، سخن می‌گویند: دهانشان به قلبشان نزدیک است.

شک کردن واعتقاد داشتن، هر دو یکی است. فقط بی‌قید بودن کفر است.

چه‌گونه جرأت می‌کنی به نام خدا سخن بگویی؟ چون خدا در من است.

تنهایی، یگانه چیزی که به‌طور قطع در آن برابریم. یگانه چیزی که ما را از هم جدا می‌کند و نیز به یکدیگر نزدیک می‌کند.

زمانی که مردی با زنی از گناهانش سخن می‌گوید، معمولاً برای افزودن یکی دیگر برگناهانش است.

خود را خدا پنداشتن، عادی‌ترین هوس کودکان خوشبخت است.

خود را خدا پنداشتن، عادی‌ترین هوس کودکان خوشبخت است.

«استدلال‌های من بدون شک خنده‌های شدید کلودیا را بر خواهد انگیخت. او مدعی است هیچ دلیل نداشت که عیسی استقرار یابد. زیرا نباید دلایل از بیش آورد. اگر او خود را به روشنی، مدام و به‌طورِ قطع نشان می‌داد، مردمان را ناگزیر می‌کرد، آنان را مجبور می‌کرد که به سجده در آیند، آنان را تابع قانونی طبیعی، چیزی چون غریزه، می‌کرد. ولی او آدمیان را آزاد کرد. با گذاشتنِ امکانِ اعتقاد آوردن و معتقد نبودن، حقِ آزاد بودن ما را رعایت کرد. آیا می‌توان ناگزیر به پذیرفتن شد؟ آیا می‌توان ناچار به دوست داشتن شد؟

مادرم کوشید برایم توضیح دهد که قانونی نانوشته وجود دارد که انسان را به خاموشی در بابِ احساس‌هایش ناگزیر می‌کند.

نباید بیش از حد مهر ورزید. در غیر این صورت رنج بسیار خواهی برد.