بریده‌هایی از کتاب هنر صلح

«هنر صلح» از خودِ شما آغاز می‌شود. با کار کردن روی خویش و رسالتی که در «هنر صلح» دارید. هرکس، روحی دارد که می‌تواند پالایش شود؛ بدنی دارد که می‌توان آن را تربیت کرد؛ و مسیری مناسب برای پیمودن. شما فقط برای این اینجا هستید که به درکِ ذاتِ الهیِ خود رسیده و این بینش و آگاهی را نمایان سازید. صلح را در زندگی خود بپرورانید و سپس، این هنر را در مواجه با هرآنچه بر سر راهِ شما قرار می‌گیرد، به کار گیرید. هیچ‌کس نیازی به املاک، پول، قدرت و یا مقام برای تمرینِ «هنر صلح» ندارد. بهشت، همان جایی است که شما اکنون ایستاده‌اید. آنجا، مکان تمرین است.

زندگی یعنی رشد. اگر فرآیندِ رشد ما متوقف شود، چه از نظر اجرای فنون و چه از نظر معنوی، ما مرده‌ایم

هرج‌ومرج از آن رو در جهان وجود دارد که مردم فراموش کرده‌اند که همه‌چیز از یک منبع واحد نشأت گرفته است.

هر چندوقت یکبار، لازم است که به تنهایی، در کوه‌های بلند و دره‌های پنهان، خلوت گزینی تا ارتباط خود را با منبعِ حیات، بازیابی. نفَس بکش و با دَم، تا کرانه‌های هستی به پرواز درآ؛ و با بازدم، کائنات را به درون خود بازگردان. سپس، تمام باروری و تپشِ زمین را تنفس کن. در آخر، نفَسِ آسمان و زمین را با نفَسِ خود، درآمیز تا خود، نفَسِ زندگی شوی.

«هنر صلح» را بدین‌گونه می‌توان خلاصه نمود: پیروزیِ حقیقی، پیروزی بر خویشتن است؛ اجازه بده آن روز سریع‌تر از راه برسد! «پیروزی حقیقی» یعنی شجاعتِ بی‌قیدوشرط؛ «پیروزی بر خویشتن» به‌منزلهٔ تلاشی خستگی‌ناپذیر است؛ و آن روز، همان لحظهٔ باشکوهِ موفقیت در اینجا و اکنون است.

همه‌چیز، چه مادی و چه معنوی، از یک منبع سرچشمه می‌گیرند و چنان به یکدیگر مرتبط‌اند، که گویی یک خانواده‌اند. گذشته، حال و آینده، همه در نیروی حیات حاضر هستند. جهان هستی از یک منبع پدید آمده؛ بسط پیدا کرده؛ و ما از طریق فرایندِ بهینه‌یِ یکی‌شدن و هماهنگی، تکامل یافته‌ایم. «هنر صلح»، درمانِ یک دنیای بیمار است. بدی و هرج‌ومرج از آن رو در جهان وجود دارد که مردم فراموش کرده‌اند که همه‌چیز از یک منبع واحد نشأت گرفته است. با بازگشت به آن منبع می‌توان تمام افکار منفی، امیالِ پست و خشم را رها نمود.

هرآنچه در آسمان و زمین است، نفَس می‌کشد. تنفس، ریسمانی است که خلقت را به‌هم متصل می‌کند. زمانی که گوناگونی‌های گسترده در تنفس عالَم درک شوند، هر یک از فنونِ «هنر صلح» متولد می‌شوند.

«هنر صلح» از خودِ شما آغاز می‌شود. با کار کردن روی خویش و رسالتی که در «هنر صلح» دارید. هرکس، روحی دارد که می‌تواند پالایش شود؛ بدنی دارد که می‌توان آن را تربیت کرد؛ و مسیری مناسب برای پیمودن.

بهشت، همان جایی است که شما اکنون ایستاده‌اید. آنجا، مکان تمرین است.

«هنر صلح»، درمانِ یک دنیای بیمار است. بدی و هرج‌ومرج از آن رو در جهان وجود دارد که مردم فراموش کرده‌اند که همه‌چیز از یک منبع واحد نشأت گرفته است. با بازگشت به آن منبع می‌توان تمام افکار منفی، امیالِ پست و خشم را رها نمود. آنان که به هیچ‌چیز تعلق ندارند، همه‌چیز متعلق به آن‌هاست.

تمامی قوانین آسمان و زمین، درون تو است.

هرآنچه در آسمان و زمین است، نفَس می‌کشد. تنفس، ریسمانی است که خلقت را به‌هم متصل می‌کند. زمانی که گوناگونی‌های گسترده در تنفس عالَم درک شوند، هر یک از فنونِ «هنر صلح» متولد می‌شوند.

هرچه بیشتر جلو می‌روی، آموزه‌های کمتری وجود خواهد داشت.

«مسیر» بسیار گسترده است. از زمان‌های کهن تا به امروز، حتی عالی‌ترین خردمندان هم در درک و فهم کاملِ حقیقت ناتوان بوده‌اند؛ توضیحات و آموزه‌های استادان و قدیس‌ها فقط نمایانگر جزیی از کل است.

به‌محض اینکه خود را درگیر قضاوت «خوبی» و «بدیِ» اطرافیانت کنی، راه نفوذی برای ورودِ نفرت و کینه به قلب تو باز می‌شود.

آزمودن دیگران، رقابت با آن‌ها و نقد کردن‌شان، مایهٔ تضعیف و شکست تو خواهد بود.

«هنر صلح» بر «چهار فضیلت بزرگ» بنا نهاده شده است: شجاعت، خردمندی، عشق و دوستی، که به ترتیب: آتش، آسمان، زمین و آب سمبل آن‌هاست.

تنها درمان مادی‌گرایی، پاک‌سازی حواسِ شش‌گانه است (چشم‌ها، گوش‌ها، بینی، زبان، بدن و ذهن). اگر این حواس مسدود شوند، دریافت شخص مختل می‌شود. هر چه دریافت یک شخص اختلال بیشتری داشته باشد، حواس وی نیز آلوده‌تر می‌شوند. این باعث ایجاد هرج‌ومرج در دنیا می‌شود که خود، بدترین چیز ممکن است. قلب خود را صیقل بده، حواس شش‌گانه را آزاد کن و اجازه بده که بدون هیچ مشکلی عمل کنند و آنگاه، تمام بدن و روحِ تو به درخشش درمی‌آید.

ذهن تو بایست با عملکرد هستی در هماهنگی باشد؛ بدن تو باید با حرکت هستی هم‌راستا باشد؛ بدن و ذهن می‌بایست باهم یکی شوند؛ و با فعالیت هستی به وحدت برسند.

«راه جنگجو»، «هنر سیاست»، این است که جلوی مشکل را پیش از آنکه شروع شود، بگیری.

پیشرفت از آن‌ِ کسانی است که پیوسته تمرین می‌کنند؛

هر رویارویی بی‌همتاست؛ و پاسخ مناسب بایست به طور طبیعی جاری شود.