بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌‌‌‌کنید والدینتان خوانده بودند

کودکان آنچه را ما می‌گوییم انجام نمی‌دهند، آنچه را انجام می‌دهند که ما انجام می‌دهیم.

به‌جای آنکه بگویید «تو ریاضی‌ت عالیه.» بگویید: «از اینکه چقدر با فکر روی این نقاشی کار کرده‌ای تحت‌تأثیر قرار گرفتم. از اینکه خونه انگار لبخند می‌زنه خوشم می‌آد. باعث می‌شه احساس خوشحالی کنم»، نه اینکه بگویید: «نقاشی قشنگیه.» تلاشش را تحسین کنید و آنچه را می‌بینید و احساس می‌کنید توصیف کنید و بدون قضاوت فرزندتان را تشویق کنید. توصیف و پیداکردن چیزی خاص برای تقدیر بسیار دلگرم‌کننده‌تر از یک قضاوت کلی است، مانند «آفرین» و بسیار بسیار مفیدتر از انتقاد است. اگر یک صفحهٔ مشق تقریباً به‌طور کامل شلخته و بی‌نظم است، اما حرف P زیبا نوشته شده است، تنها چیزی که باید بگویید این است: «خوشم می‌آد که اون حرف P رو این‌قدر زیبا نوشته‌ای.» خوشبختانه دفعهٔ بعد، از یک حرف دیگر نیز خوشتان خواهد آمد.

آنچه کودکان نیاز دارند این است که شما واقعی و قابل‌اعتماد باشید، نه بی‌نقص.

مهم‌ترین چیزی که باید برای آن تلاش کنیم این است که احساس طرف مقابل را درک کنیم، حتی اگر خودمان احساس متفاوتی داشته باشیم

اگر افرادی که در یک خانواده یا رابطه‌اند اصرار بر این داشته باشند که همیشه حق با آن‌هاست، هیچ‌چیز به‌اندازهٔ این نمی‌تواند آن رابطه یا خانواده را از پا درآورد.

پدر و مادر بودن کار سختی است. ممکن است خسته‌کننده، دلسردکننده، آزاردهنده، و طاقت‌فرسا باشد و درعین‌حال جالب‌ترین، لذت‌بخش‌ترین، پرعشق‌ترین، و زیباترین چیزی باشد که تا پایانِ عمرتان تجربه خواهید کرد.

می‌توانید از کلمات استفاده کنید و معذرت‌خواهی کنید

بیشترِ خانواده‌ها جرِبحث می‌کنند

می‌کند: وقتی شما با عصبانیت یا هر احساس شدید دیگری دربرابر کودکتان واکنش نشان می‌دهید، دلیلش این است که یاد گرفته‌اید درمقابل همان احساسی که در سن آن‌ها داشته‌اید این‌گونه از خودتان دفاع کنید. در جایی خارج از خودآگاهتان، رفتار آن‌ها تهدید به برانگیختنِ احساساتی در گذشته‌تان می‌کند؛ احساساتی مانند ناامیدی، اشتیاق، تنهایی، حسادت، یا نیازمندی. بنابراین شما نادانسته گزینهٔ آسان‌تر را انتخاب می‌کنید: به‌جای همدلی با کودکتان، به مسیرهای کوتاه‌تری مانند عصبانیت یا درماندگی یا دستپاچگی میان‌بر می‌زنید.

اگر با فرزندتان مانند فرد رفتار نکنید، اگر به‌جای همدردی با او درگیر شوید، ممکن است وقتی کودک به نوجوان یا بزرگ‌سال تبدیل شد و می‌خواهید با او صحبت کنید، متوجه شوید که تمایلی به صحبت‌کردن با شما ندارد.

کودکان آنچه را ما می‌گوییم انجام نمی‌دهند، آنچه را انجام می‌دهند که ما انجام می‌دهیم.

پدر و مادر بودن کار سختی است. ممکن است خسته‌کننده، دلسردکننده، آزاردهنده، و طاقت‌فرسا باشد و درعین‌حال جالب‌ترین، لذت‌بخش‌ترین، پرعشق‌ترین، و زیباترین چیزی باشد که تا پایانِ عمرتان تجربه خواهید کرد.

مادری از من سؤال پرسید آیا معذرت‌خواهی‌کردن از بچه‌ها خطرناک است؟ او گفت: «مگه اون‌ها نباید فکر کنن که تو همیشه درست می‌گی؟ درغیراین‌صورت احساس امنیت نمی‌کنن؟» نه! آنچه کودکان نیاز دارند این است که شما واقعی و قابل‌اعتماد باشید، نه بی‌نقص.

عادت کنید با فرزندتان باشید. کاری انجام ندهید، فقط او را همراهی و از او پیروی کنید. به مشاهده و کمک فکر کنید، نه‌فقط نجات‌دادن. به او کمک کنید تا مشکل را حل کند، نه اینکه کار را برایش انجام بدهید.

ما می‌دانیم که الکلی‌ها و معتادان والدین خوبی نمی‌شوند، به این دلیل که اولویتشان همیشه ماده‌ای است که به آن معتادند. بنابراین فرزندانشان از توجهی که به آن نیاز دارند محروم‌اند. من می‌گویم معتادان به گوشی هم چندان تفاوتی ندارند. من بازی‌کردن با گوشی یا چک‌کردن ایمیل را به‌مدت طولانی در حضور فرزند خردسالتان مناسب نمی‌دانم.

«ارتباط خوب والدین باهم یکی از مهم‌ترین عوامل در پرورش کودکان شاد است.»

مادری از من سؤال پرسید آیا معذرت‌خواهی‌کردن از بچه‌ها خطرناک است؟ او گفت: «مگه اون‌ها نباید فکر کنن که تو همیشه درست می‌گی؟ درغیراین‌صورت احساس امنیت نمی‌کنن؟» نه! آنچه کودکان نیاز دارند این است که شما واقعی و قابل‌اعتماد باشید، نه بی‌نقص.

من به این موضوع علاقه‌مندم که چطور می‌توانیم با فرزندانمان ارتباط خوبی برقرار کنیم، نه اینکه چطور آن‌ها را تحت‌کنترل خودمان دربیاوریم

هیچ علاقهٔ واقعی یا مهارتی در هیچ‌چیز ندارم.

«فقط به این دلیل که تو احساس کردی بهت توهین شده، به این معنی نیست که بهت توهین شده باشه.»

از رژیمی استبدادی، شهروندانی خوب و اخلاق‌مدار بیرون نمی‌آیند.

پدر و مادرم اگر با من ناعادلانه رفتار می‌کردند یا ثابت می‌شد که درخصوص چیزی اشتباه کرده‌اند، هرگز از من معذرت‌خواهی نمی‌کردند. می‌دانستم که این رفتار را دوست ندارم؛ بنابراین آگاهانه تصمیم گرفتم تا آن را تکرار نکنم.

همان‌طورکه نباید خودمان را قضاوت کنیم، باید سعی کنیم فرزندانمان را هم قضاوت نکنیم. رضایت‌بخش است که چیزی را در جعبه‌ای قرار بدهید، به آن برچسب بزنید، و فراموشش کنید، اما برای ما خوب نیست و مطمئناً برای شخص داخل جعبه هم خوب نیست. قضاوت کودک به‌عنوان خوب یا بد یا درواقع هر قضاوت دیگر هیچ فایده‌ای ندارد؛ چراکه پیشرفت‌کردن، با محدودیتِ یک برچسب، سخت است: «بچهٔ آروم»، «بچهٔ دست‌وپاچلفتی»، «بچهٔ پرسروصدا»،... . انسان‌ها همیشه درحالِ تغییر و رشدند، به‌خصوص بچه‌ها. بهتر است آنچه را می‌بینید توصیف کنید و آنچه را تحسین می‌کنید بگویید، به‌جای آنکه قضاوت کنید.

کودکان آنچه را ما می‌گوییم انجام نمی‌دهند، آنچه را انجام می‌دهند که ما انجام می‌دهیم.

یک روز بعدازظهر، وقتی فِلو حدوداً چهار سال داشت، در آشپزخانه مشغول خوردن یک تکه کیک بود و گفت: «مامان، ببخشید که توی ماشین این‌قدر بداخلاق بودم. گشنه بودم. حالا حالم خوبه.» او داشت معذرت‌خواهی می‌کرد. او داشت به رفتارش فکر می‌کرد و برای بازسازیِ شکافِ رابطه تلاش می‌کرد. هیجان‌زده بودم. هرگز فکرش را نمی‌کردم که تقبل مسئولیت رفتار بدِ خودم، به‌جای اینکه آن را توجیه کنم یا فرد دیگری را سرزنش کنم، به این معناست که او هم یاد خواهد گرفت تا همان کار را انجام دهد.

دستی که گهواره را تکان می‌دهد دنیا را اداره می‌کند.

بیایید از صفات «خوب» و «بد» برای مادران و پدران استفاده نکنیم. هیچ‌کس به‌طور کامل قدیس یا گناهکار نیست.

زمانی‌که صرف می‌کنید تا بیندیشید وقتی هم‌سن‌وسال کودکتان بودید چه احساسی داشتید به شما کمک خواهد کرد با کودکتان همدلی داشته باشید. این کار به شما کمک می‌کند وقتی طوری رفتار می‌کنند که باعث می‌شود بخواهید آن‌ها را دور کنید، درکشان کنید و در احساسشان شریک شوید.

کودکی که شخصیت و دیدگاهش محترم شمرده شود ذاتاً یاد می‌گیرد که به دیگران احترام بگذارد. آن‌ها می‌توانند قبول کنند که بیش‌از یک روش برای دیدن و تجربهٔ چیزها وجود دارد.

شما باید احساسات کودک را بپذیرید و به آنچه به شما نشان می‌دهند یا می‌گویند واکنشِ بیش‌ازحد نشان ندهید، قضاوتگر نباشید و به‌جای آنکه فوراً به آن‌ها بگویید چه کاری باید انجام دهند، با همفکری راه‌حل‌های مناسب برای مشکلات ارائه دهید. تجربهٔ ما از آن‌ها بیشتر است و گاهی وقتی چیزی به ما می‌گویند، وسوسه می‌شویم که به آن‌ها بگوییم چه کار باید بکنند؛ اما درصورت امکان، دست نگه دارید تا در فرزندتان اعتمادبه‌نفس ایجاد کنید، نه اینکه او را تضعیف کنید. اگر مشاور و راهنما باشید، به‌جای آنکه همیشه دانای کل باشید، فرزندتان به‌احتمال زیاد حقیقت را به شما می‌گوید.