بریده‌هایی از کتاب روان‌سیاست؛ نئولیبرالیسم و تکنولوژی‌های جدید قدرت

مارکس هم آزادی را برحسب رابطه‌ای موفق با دیگران تعریف می‌کند: «فقط در اجتماع [با دیگران است که هر] فرد وسایلی برای پرورش استعدادهایش در هر راستایی را [دارد]؛ از این رو، فقط در اجتماع است که آزادی شخصی ممکن می‌شود.»

ما در جهانمان دیگر برای ارضای نیازهای خودمان کار نمی‌کنیم، در عوض برای سرمایه کار می‌کنیم. سرمایه نیازهای خودش را ایجاد می‌کند و ما به‌اشتباه چنان ملتفت این نیازها می‌شویم که گویی به ما تعلق دارند.

هرگاه قدرت اصلا به چشم نیاید، بدون تردید وجود دارد. هرچه قدرت بزرگ‌تر باشد، بی‌سروصداتر کار می‌کند. قدرت بزرگ‌تر فقط هست: به جلب توجه نیازی ندارد.

هر فیلسوفی که تعبیر جدیدی -زبانی جدید، شیوهٔ اندیشیدنی جدید- باب کرده است، ضرورتا ابله بوده است. فقط یک ابله به چیزی که به‌کلی دیگر است دسترسی دارد

در برابر خدا، همه بدهکاریم: گناهکاریم (schuldig)؛ ولی بدهی، یعنی گناه، آزادی را نابود می‌کند.

امروزه بدن در حال رها شدن از فرایند بی‌واسطهٔ تولید و تبدیل شدن به ابژهٔ بهینه‌سازی، چه در امتداد خطوط زیبایی‌شناختی و چه بر اساس تکنولوژی سلامت است.

تأثر و عاطفه به اموری اکیداً سوبژکتیو دلالت دارند، درحالی‌که احساس به چیزی ابژکتیو اشاره می‌کند.