بریده‌هایی از کتاب در جست‌وجوی جهانی بهتر

معمولاً داروینیسم را فلسفهٔ بی‌رحمانه‌ای دانسته‌اند: فلسفه‌ای که «طبیعت را در حالی که از چنگ و دندان‌اش خون می‌چکد» تصویر می‌کند؛ تصویری که در آن، طبیعت حالتِ تهدیدی خصمانه نسبت به ما و کلاً به زندگی گرفته است. ادعایِ من این است که این نظرِ مغرضانه‌ای دربارهٔ داروینیسم است، نظری که متأثر از ایدئولوژی‌ای بوده که پیش از داروین (مالتوس، تِنیسون، اسپنسر) وجود داشته، و تقریباً هیچ ربطی به محتوای نظریِ واقعیِ داروینیسم ندارد. درست است که داروینیسم تأکید بسیاری بر آن‌چه ما «انتخابِ طبیعی» می‌نامیم دارد؛ اما این را هم می‌توان به نحوِ کاملاً متفاوتی تفسیر کرد.