بریده‌هایی از کتاب سقوط بازار سهام در ۱۹۲۹

صدها هزار نفر آمریکایی در بازار سهام سرمایه‌گذاری کنند. تعداد قابل‌توجهی از آنها برای خرید سهام بیشتر استقراض کردند. در ماه اگوست سال ۱۹۲۹، کارگزاران به سرمایه‌گذاران کوچک‌تر بیش از دوسوم ارزش اسمی سهام خریداری‌شده، وام دادندکه مبلغ آن بیش از ۸.۵ میلیارد دلار، یعنی بیش از مقدار کل ارز در گردش در ایالات متحده در آن زمان بود. افزایش قیمت سهام، مردم را به سرمایه‌گذاری بیشتر تشویق می‌کرد؛ مردم امیدوار بودند قیمت سهام بیشتر افزایش یابد. در نتیجه، حدس و گمان افزایش قیمت، بیشتر و حباب قیمتی ایجاد شد. به دلیل خریدهای اعتباری مردم، اگر وضعیت بازار تغییر می‌کرد یا حتی شکست می‌خورد، سرمایه‌گذاران مبالغ زیادی پول از دست می‌دادند. متوسط نسبت P/E (قیمت به درآمد هر سهم) سهام S&P در ماه سپتامبر سال ۱۹۲۹ معادل ۳۲.۶ (بسیار بالاتر از مقدار گذشته خود) بود.

مطالعه مانند همیشه روش راحتی برای فرار از واقعیت است

بعضی از مردم هرچیزی را که داشتند در بازار سرمایه‌گذاری کردند، زیرا باور داشتند که هیچ راه دیگری برای ثروتمند شدن وجود ندارد.

، تلاش رزولت برای بازگردان پول به جیب‌های مردم بدون ارمغان آوردن رفاه برای آنها بود. او قویا باور داشت که دادن پول به مردم بدون درخواست کار از آنها به ابتکار و عزت نفس آنها آسیب خواهد زد.

اکثرا زنان بیوه، مجرد و زنانی که شوهرانشان نمی‌توانستند کار پیدا کنند، با WPA کار پیدا کردند که نه‌تنها کمک به افزایش درآمدشان کرد بلکه حس عزت نفس و اعتماد آنها به توانایی‌هایشان جهت مراقبت از خودشان را بهبود بخشید

سطوح بالای گمانه‌زنی بعضی از سهم‌ها، قیمت‌ها را به‌خوبی بالاتر از آنچه شرکت‌ها واقعا می‌ارزیدند، برد. اکثر سرمایه‌گذاران، نسبت به قیمت‌های تورمی نگران نبودند، بلکه بر این باور بودند که قیمت‌ها بیانگر ارزش آینده شرکت‌ها هستند، درواقع پتانسیل شرکت بود نه واقعیت کنونی آن.

متاسفانه، متنوع‌سازی سهام درون یک تراست یا موسسه مالی در زمان سقوط به دلیل افت جهانی قیمت‌ها در تمام دسته‌ها به سرمایه‌گذاران کمک نکرد.

کسانی بودند که سعی می‌کردند دیدگاه خوش‌بینانه‌شان را حفظ کنند

رزولت به خاطر صداقتش، اعتماد عموم آمریکایی‌ها را به دست آورد. او گفتگوی اولش را با این جملات تمام کرد: عنصری در تنظیم مجدد سیستم مالی وجود دارد که مهم‌تر از ارز و طلا است و آن اعتماد مردم است. اعتماد و شجاعت اساس موفقیت در انجام برنامه ماست. شما مردم باید ایمان داشته باشید؛ نباید از شایعات یا حدسیات تاثیر بگیرید. برای غلبه بر ترس متحد شوید. ما مکانیسمی برای احیای سیستم مالی‌مان فراهم آورده‌ایم؛ دیگر به شما بستگی دارد که از آن حمایت کنید و آن را کارآمد کنید. مشکل شما کمتر از مشکل من نیست. اگر با یکدیگر باشیم، شکست نمی‌خوریم.

WPA که هشت سال طول کشید، ارتقای روان‌شناختی و نه درآمد ثابت، برای مردان و زنانی فراهم آورد که برای سال‌ها بیکار بودند.

ورود برق به اکثر نواحی شهری در دهه ۱۹۲۰ نیز اجازه داد که رادیوها تبدیل به پای ثابت اکثر اتاق‌های نشمین و پذیرایی شوند. رویکرد پیشین آمریکایی‌ها مبنی بر صرفه‌جویی و پس‌انداز برای روز مبادا جای خود را به ذهنیت جدیدی داد: هر چه می‌خواهی بخر، هر زمان که می‌خواهی، از پول قرض‌گرفته‌شده استفاده کن.

دهه درخشان، جالب و شکوفای ۱۹۲۰ عوام را در حس کاذب امنیت فرو برد.

بسیاری از بانک‌ها وام‌های زیادی را به افراد بسیاری دادند که به لحاظ مالی بی‌ثبات بودند و بانک‌ها نقدینگی کافی در دست نداشتند تا بنا بر تقاضا، پول سپرده‌گذاران را به آنها بدهند.

آمریکایی‌ها به خودکفایتی‌شان افتخار می‌کردند. اکثر آنها احساس نمی‌کردند که دولت در زندگی خصوصی‌شان نقش بازی می‌کند و خوشحال بودند که دولت نیز همین احساس را دارد.

اکثر سرمایه‌گذاران، نسبت به قیمت‌های تورمی نگران نبودند، بلکه بر این باور بودند که قیمت‌ها بیانگر ارزش آینده شرکت‌ها هستند، درواقع پتانسیل شرکت بود نه واقعیت کنونی آن

عنصری در تنظیم مجدد سیستم مالی وجود دارد که مهم‌تر از ارز و طلا است و آن اعتماد مردم است.

سوپرمن در رویای دو نوجوان از کلیولند شکل گرفت. او در ۱۹۳۸ به عنوان قهرمان ستمدیدگان شروع به کار کرد. شخصیت او در برنامه‌های تلویزیونی، فیلم‌ها و انواع اسباب‌بازی‌ها بدون از دادن جذابیت اصلی‌اش منتشر شد. سال بعد بتمن آمد. هم او و هم سوپرمن انعکاس‌دهنده لیبرالیسم توافق جدید آن زمان بودند؛ بتمن نمایان‌گر رییس‌جمهور رزولت به عنوان مردی ثروتمند بود که شخصیت متفاوتی برای جنگ با بی عدالتی داشت.