بریده‌هایی از کتاب آشپزی برای پیکاسو

وقتی که به ته طنابت رسیدی، یک گره بزن و مقاومت کن.

گاهی‌اوقات آدم‌ها به‌خاطر مصیبت‌های زیادی که توی زندگی‌شون کشیدن بدعُنق و پرخاش‌جو می‌شن، فقط برای‌اینکه آسیب‌پذیری بیش از حدشون رو از دیگران مخفی کنن.»

هیچ‌کس نمی‌تواند بدون نابودکردنِ چیزی ارزشمند، چیز دیگری را خلق کند.

هرکسی یه ستارهٔ نورانی داره که اون رو به‌طرف سرنوشتش فرا می‌خونه، اما اگه تو از گوش‌کردن به ستاره‌ت دست برداری، صدا در طی سال‌ها مبهم‌تر می‌شه تا اینکه دیگه نمی‌تونی اون رو بشنوی.

اگر در شرایط سخت تاب بیاوری، سرانجام برای تلاش‌هایت پاداش خواهی گرفت.

می‌توانم به هرکسی نگاه کنم و هیولایی که در درونش پنهان شده را پیدا کنم.

ترجمهٔ این کتاب را تقدیم می‌کنم به همهٔ مادربزرگ‌ها، مادرها، دخترها و نوه‌های دختریِ ایران‌زمین. و در آخر از شما خوانندگان گرامی یک تقاضا دارم: لطفاً این کتاب را با شکم خالی نخوانید!

اگه مجبور باشی واسهٔ یه مرد بجنگی، مبارزه رو از پیش باختی.

هر عکاسی یه نقاش درونش داره که منتظره به هر شکلی آزاد بشه

برای من چهار سال طول کشید که مثل رافائل نقاشی کنم، اما یه عمر طول کشید تا مثل یه بچه نقاشی بکشم.

گاهی‌اوقات آدم‌ها به‌خاطر مصیبت‌های زیادی که توی زندگی‌شون کشیدن بدعُنق و پرخاش‌جو می‌شن، فقط برای‌اینکه آسیب‌پذیری بیش از حدشون رو از دیگران مخفی کنن.»

دلتنگ‌کننده و درعین‌حال به‌طرزی عجیب رها، که بتوانی آن‌طور که دوست داری بیایی و بروی؛ نه مجبور باشی خودت را برای کسی توضیح دهی و نه به حرف‌های سرزنش‌آمیز دیگران گوش دهی.

هرکسی یه ستارهٔ نورانی داره که اون رو به‌طرف سرنوشتش فرا می‌خونه، اما اگه تو از گوش‌کردن به ستاره‌ت دست برداری، صدا در طی سال‌ها مبهم‌تر می‌شه تا اینکه دیگه نمی‌تونی اون رو بشنوی.

در تمام مدتی که می‌توانی خلق کن، قبل از آنکه ارتش مرگ تو را تسخیر کند...

اگه قلبت آرامش بیشتری داشته باشه، ممکنه خیلی بیشتر از اونی که انتظارش رو داری زندگی کنی.»

عشق رو فقط جایی پیدا می‌کنی که بتونی با شجاعت حقیقت رو ببینی.»

«اگه چیزی رو توی زندگی‌ت می‌خوای، نباید خیلی خوب و مؤدبانه دنبالش بگردی. نباید نامه بنویسی. باید به‌خاطرش بُکشی.»

لطفاً این کتاب را با شکم خالی نخوانید!

در تمام مدتی که می‌توانی خلق کن، قبل از آنکه ارتش مرگ تو را تسخیر کند...

رؤیای دیوانه‌کننده‌ای بود، اما اهمیتی ندادم. فکر کردم این روزها، چیزهایی را که آدم‌ها عاقلانه می‌نامیدند، اغلب احمقانه‌تر از چیزی بود که من در سر داشتم.

ما همیشه نمی‌تونیم اون چیزی رو که می‌خوایم به‌دست بیاریم، اما می‌تونیم یاد بگیریم که بعضی از رؤیاهامون رو قربانی کنیم تا مطمئن بشیم زندگی‌مون به یه مشت کابوس ختم نمی‌شه.

اگه می‌خوای بدونی چطور یه مرد وقتی زنش شدی باهات رفتار می‌کنه، فقط نگاه کن چطور با مادرش رفتار می‌کنه.

اگه مجبور باشی واسهٔ یه مرد بجنگی، مبارزه رو از پیش باختی.»

چنین فوران خوشایند اعتمادبه‌نفسی از احساس شناخت آدم‌هایی می‌آمد که تو را درک می‌کردند و برایت ارزش قائل می‌شدند.

یک اصطلاحی هست به نام «تِروا» که همان خاک، آب و هواست که درختِ مو، سبزیجات، پرنده یا حیوان وقتی‌که رشد می‌کند پاهایش را روی آن می‌گذارد. اگر تو همان درخت مو یا دانه را به یک کشور دیگر ببری، زیر نور خورشیدِ یک سرزمین دیگر، اصلاً همان مزه را نمی‌دهد

آدم‌ها لزوماً مجبور نیستن اعتماد تو رو به‌دست بیارن. بالاخره، اعتماد یه انتخابه که ما می‌کنیم. ما تصمیم می‌گیریم، من انتخاب می‌کنم که به این یکی اعتماد کنم. گاهی‌اوقات فقط باید دل رو به دریا بزنی

یک مرد، قبل از اینکه زنی را به‌عنوان همسرش انتخاب کند باید در بانک پول کافی داشته باشد تا بتواند از او حمایت کند؛

پیکاسو گفت: «همه می‌خوان باور داشته باشن که خداوند، سرزمین اونها رو علی‌الخصوص به‌عنوان سرزمین مقدّس برگزیده. خب می‌دونی، خداوند واقعاً تنها هنرمندِ متفاوته. اون زرافه، فیل و گربه رو خلق کرده. سبک واقعی نداره. اون فقط به امتحان‌کردن چیزهای دیگه ادامه می‌ده.»

چنین فوران خوشایند اعتمادبه‌نفسی از احساس شناخت آدم‌هایی می‌آمد که تو را درک می‌کردند و برایت ارزش قائل می‌شدند.

«باید درباره‌ش فکر کنم. وقتی یه تصمیمی گرفته می‌شه، یکی می‌بَره، یکی می‌بازه. برای همین همیشه کدورت باقی می‌مونه.»