بریده‌هایی از کتاب آشپزی برای پیکاسو

هیچ‌کس نمی‌تواند بدون نابودکردنِ چیزی ارزشمند، چیز دیگری را خلق کند.

گاهی‌اوقات آدم‌ها به‌خاطر مصیبت‌های زیادی که توی زندگی‌شون کشیدن بدعُنق و پرخاش‌جو می‌شن، فقط برای‌اینکه آسیب‌پذیری بیش از حدشون رو از دیگران مخفی کنن.»

هرکسی یه ستارهٔ نورانی داره که اون رو به‌طرف سرنوشتش فرا می‌خونه، اما اگه تو از گوش‌کردن به ستاره‌ت دست برداری، صدا در طی سال‌ها مبهم‌تر می‌شه تا اینکه دیگه نمی‌تونی اون رو بشنوی.

اگر در شرایط سخت تاب بیاوری، سرانجام برای تلاش‌هایت پاداش خواهی گرفت.

اگه مجبور باشی واسهٔ یه مرد بجنگی، مبارزه رو از پیش باختی.

ترجمهٔ این کتاب را تقدیم می‌کنم به همهٔ مادربزرگ‌ها، مادرها، دخترها و نوه‌های دختریِ ایران‌زمین. و در آخر از شما خوانندگان گرامی یک تقاضا دارم: لطفاً این کتاب را با شکم خالی نخوانید!

هر عکاسی یه نقاش درونش داره که منتظره به هر شکلی آزاد بشه

دلتنگ‌کننده و درعین‌حال به‌طرزی عجیب رها، که بتوانی آن‌طور که دوست داری بیایی و بروی؛ نه مجبور باشی خودت را برای کسی توضیح دهی و نه به حرف‌های سرزنش‌آمیز دیگران گوش دهی.

لطفاً این کتاب را با شکم خالی نخوانید!

برای من چهار سال طول کشید که مثل رافائل نقاشی کنم، اما یه عمر طول کشید تا مثل یه بچه نقاشی بکشم.

در تمام مدتی که می‌توانی خلق کن، قبل از آنکه ارتش مرگ تو را تسخیر کند...

رؤیای دیوانه‌کننده‌ای بود، اما اهمیتی ندادم. فکر کردم این روزها، چیزهایی را که آدم‌ها عاقلانه می‌نامیدند، اغلب احمقانه‌تر از چیزی بود که من در سر داشتم.

اگه مجبور باشی واسهٔ یه مرد بجنگی، مبارزه رو از پیش باختی.»

چنین فوران خوشایند اعتمادبه‌نفسی از احساس شناخت آدم‌هایی می‌آمد که تو را درک می‌کردند و برایت ارزش قائل می‌شدند.

یک اصطلاحی هست به نام «تِروا» که همان خاک، آب و هواست که درختِ مو، سبزیجات، پرنده یا حیوان وقتی‌که رشد می‌کند پاهایش را روی آن می‌گذارد. اگر تو همان درخت مو یا دانه را به یک کشور دیگر ببری، زیر نور خورشیدِ یک سرزمین دیگر، اصلاً همان مزه را نمی‌دهد

آدم‌ها لزوماً مجبور نیستن اعتماد تو رو به‌دست بیارن. بالاخره، اعتماد یه انتخابه که ما می‌کنیم. ما تصمیم می‌گیریم، من انتخاب می‌کنم که به این یکی اعتماد کنم. گاهی‌اوقات فقط باید دل رو به دریا بزنی

یک مرد، قبل از اینکه زنی را به‌عنوان همسرش انتخاب کند باید در بانک پول کافی داشته باشد تا بتواند از او حمایت کند؛

پیکاسو گفت: «همه می‌خوان باور داشته باشن که خداوند، سرزمین اونها رو علی‌الخصوص به‌عنوان سرزمین مقدّس برگزیده. خب می‌دونی، خداوند واقعاً تنها هنرمندِ متفاوته. اون زرافه، فیل و گربه رو خلق کرده. سبک واقعی نداره. اون فقط به امتحان‌کردن چیزهای دیگه ادامه می‌ده.»

گاهی‌اوقات آدم‌ها به‌خاطر مصیبت‌های زیادی که توی زندگی‌شون کشیدن بدعُنق و پرخاش‌جو می‌شن، فقط برای‌اینکه آسیب‌پذیری بیش از حدشون رو از دیگران مخفی کنن.»

چنین فوران خوشایند اعتمادبه‌نفسی از احساس شناخت آدم‌هایی می‌آمد که تو را درک می‌کردند و برایت ارزش قائل می‌شدند.

«باید درباره‌ش فکر کنم. وقتی یه تصمیمی گرفته می‌شه، یکی می‌بَره، یکی می‌بازه. برای همین همیشه کدورت باقی می‌مونه.»

پیکاسو همچنان که مثل پرنده‌ای پیر به غذایش نوک می‌زد گفت: «وای، آره. برای من چهار سال طول کشید که مثل رافائل نقاشی کنم، اما یه عمر طول کشید تا مثل یه بچه نقاشی بکشم.»

از او بعید بود که اسمی از مرگ ببرد، اما او با شجاعت بسیار از آن نام برد؛ مثل جنگجویی که آماده می‌شد تا با نبرد اجتناب‌ناپذیرِ پیش رو، روبه‌رو شود.

هرکسی یه ستارهٔ نورانی داره که اون رو به‌طرف سرنوشتش فرا می‌خونه، اما اگه تو از گوش‌کردن به ستاره‌ت دست برداری، صدا در طی سال‌ها مبهم‌تر می‌شه تا اینکه دیگه نمی‌تونی اون رو بشنوی.

حسی شبیه به ثروتمندبودن را داشت اما پی برد فقط پول نیست که آن حس را ایجاد می‌کند بلکه چنین فوران خوشایند اعتمادبه‌نفسی از احساس شناخت آدم‌هایی می‌آمد که تو را درک می‌کردند و برایت ارزش قائل می‌شدند.

با غرولند گفتم: «چرا آدم‌های بد همیشه برنده می‌شن؟»

اگر در شرایط سخت تاب بیاوری، سرانجام برای تلاش‌هایت پاداش خواهی گرفت.

هنرمندبودن چقدر غم‌انگیز است، همه را تک‌وتنها خورده است. دلتنگ‌کننده و درعین‌حال به‌طرزی عجیب رها، که بتوانی آن‌طور که دوست داری بیایی و بروی؛ نه مجبور باشی خودت را برای کسی توضیح دهی و نه به حرف‌های سرزنش‌آمیز دیگران گوش دهی

او بعد از هر خاطرخواهی به این نتیجه می‌رسید که: «زن‌ها یا الهه‌اند یا پادری.»

ما همیشه نمی‌تونیم اون چیزی رو که می‌خوایم به‌دست بیاریم، اما می‌تونیم یاد بگیریم که بعضی از رؤیاهامون رو قربانی کنیم تا مطمئن بشیم زندگی‌مون به یه مشت کابوس ختم نمی‌شه.