بریده‌هایی از کتاب اوراکل؛ جلد اول

"دل آدم که می‌گیرد همیشه دلیلش دل‌تنگی نیست. از سر عشق و عاشقی هم نیست. گاهی ته دلت یک مشت حرف مفت، یک مشت احساس گندیده، یک مشت خاطره کپک زده جا مانده است که فقط نیاز به شستشویی جانانه دارد تا راه دلت باز شود. دور بریز تمام آن شپش زده‌های بو گندو را تا بتوانی نفس بکشی!"

هر وقت تنهاییت برات عزیز شد، بدون که فاصله‌ای تا مُردن نداری. شاید جسمی نمیری اما مرگ روحت حتمیه!

یه بار که جلوی ترست وایستی دیگه راحت می‌شی.

از نظر من احمق‌ها آن‌هایی هستند که نمی‌توانند فرق دوست داشتن و عادت و نیاز را از یکدیگر تشخیص بدهند و همه را با هم یکی می‌کنند و برچسب دوست داشتن را روی آن می‌چسبانند و آن روزی پی به اشتباهشان می‌برند که تا گلو غرق در بدبختی شده باشند.

"این تویی که اجازه می‌دی دیگران در موردت چه‌طور فکر کنن و باهات حرف بزنن.

مجرم را پیدا نکرده بودند؟ مگر می‌شد؟ دلم می‌خواست در ماشین را باز کنم، پیاده شوم و بروم سراغ ماشین پلیسی که جلوی ورودی شهرک ایستاده بود و بپرسم "چه شده!" این‌قدر کله‌خر بودم که مطمئن بودم اگر تا نیم ساعت دیگر به جوابی نرسم این کار را خواهم کرد

"دل آدم که می‌گیرد همیشه دلیلش دل‌تنگی نیست. از سر عشق و عاشقی هم نیست. گاهی ته دلت یک مشت حرف مفت، یک مشت احساس گندیده، یک مشت خاطره کپک زده جا مانده است که فقط نیاز به شستشویی جانانه دارد تا راه دلت باز شود. دور بریز تمام آن شپش زده‌های بو گندو را تا بتوانی نفس بکشی