بریده‌هایی از کتاب اندیشه در بحران؛ دفتر چهارم

سیاست کار مغز سرد است نه قلب گرم.

نوسوفسطایی‌گری پسامدرن که یادآور سخن گورگیاس است که روزی عنوان کرده بود: «جهانی بیرون از من وجود ندارد. اگر وجود داشته باشد، قابل ادراک نیست. اگر قابل ادراک باشد، این ادراک قابل انتقال نیست.»

ملال را هر جایی می‌توان دید. آیا ملال همان هیستری خاص من نیست؟

ساختارانگاریْ معنا را از حقیقت و اصالت خود تهی کرده و آن را محصول مناسبات میان اجزای ساختار و امری تابع قرارداد انگاشته بود. ساختارشکنی پساساختارانگارانه با بسط و تفصیل خودبنیادانگاری نهفته در بطن ساختارانگاری اساساً منکر هر نوع معنا می‌شود.

این چیزی نیست مگر غلبه نوسوفسطایی‌گری پسامدرن که یادآور سخن گورگیاس است که روزی عنوان کرده بود: «جهانی بیرون از من وجود ندارد. اگر وجود داشته باشد، قابل ادراک نیست. اگر قابل ادراک باشد، این ادراک قابل انتقال نیست.» آنچه در قرن بیستم (و به‌خصوص در نیمه دوم آن) و در دو دهه اخیر سده بیست و یکم در تفکر مدرن مشاهده می‌کنیم، ظهور انحای گوناگون تفکرستیزی و حقیقت‌گریزی است که از عمق بحران انحطاطی‌ای که غرب جدید بدان مبتلاست حکایت می‌کند و با این‌چنین بحران ژرف فراگیری و با این حد از تفکرستیزی سرانجامی جز ویرانی و انقراض کامل برای این عالم نمی‌توان انتظار داشت. شاید تا دو سه قرن دیگر (و حتی زودتر؟)