بریده‌هایی از کتاب عشق شوخی بردار نیست

وقتی آشتی غیرممکن است، دعواکردن چه فایده‌ای دارد؟ لذت نزاع در برقراری صلح است.

با عشق می‌توان یک بوسه گرفت، اما با دوستی نه.

استاد بریدین: من زن‌ها را خیلی نمی‌شناسم. اما به نظرم می‌آید که انسان آنچه نمی‌فهمد را تحسین می‌کند.

پاکدامنی بسیار یک ایراد است. اما ازدواج تمام محدودیت‌ها را از میان برمی‌دارد.

با عشق می‌توان یک بوسه گرفت، اما با دوستی نه. کامیی: نه دوستی و نه عشق، نباید چیزی را بگیرند که نمی‌توانند پس بدهند.

وقتی دست‌های ما می‌خواستند به هم بپیوندند، بر لبان ما چه می‌کردی، ای غرور؟

آدمی گاهی در عشق فریب می‌خورد، گاهی آسیب می‌بیند و گاهی بیچاره می‌شود. با این حال، عاشق می‌شود، و وقتی در کنار گورِ اوست، برمی‌گردد تا به پشت سرش نگاهی بیندازد، و به خود می‌گوید: بسیار رنج کشیده‌ام، گاهی فریب خورده‌ام؛ اما عاشق بوده‌ام. این منم که زیسته‌ام، نه موجودی ساختگی که از غرور و ملالم آفریده شده.

بدرود، کامیی، به صومعه بازگرد، و هرگاه از این قصه‌های دهشتناکی که تو را زندانی کرده برایت گفتند، آنچه می‌گویم را در پاسخ بگو: تمام مردها دروغگو، بی‌وفا، متقلب، پرحرف، ریاکار، بادسر و نامرد، پست و شهوترانند. تمام زنها سست‌پیمان، فریبکار، خودپسند، فضول و فاسدند. دنیا چیزی جز یک فاضلاب بی‌انتها نیست که در آن بدشکل‌ترین فُک‌ها روی شکم‌هاشان می‌خزند و روی کوه‌های گل و لای، یکدیگر را گاز می‌گیرند. اما در دنیا یک چیز مقدس و والا هم هست، همبستگیِ دو تا از این موجوداتِ چنین ناقص و چنین دهشتناک.