بریده‌هایی از کتاب تکثیر شده

زندگی پر از طنزهای تلخ است.

هر ثانیه‌ای که می‌گذرد مانند دری است که باز می‌شود تا به اتفاق‌هایی که هنوز رخ نداده‌اند اجازهٔ ورود بدهد. این همان چیزی است که ما آن را آینده می‌نامیم.

آینده فقط یک فضای خالی بیکران است، آینده فقط زمانی است که زمان حال ابدی در آن تغذیه می‌شود.

ــ انسان‌ها می‌توانند ساعت به ساعت تغییر کنند؛ اما در اصل همان انسان قبلی هستند.

«هیچ کدام از ما نمی‌توانیم به‌تمامی مطمئن باشیم که پیروزی‌های‌مان ما را به جایی برسانند.» ــ اما همه می‌دانیم که شکست‌های‌مان ما را به کجا می‌برند؛ هیچ‌کس به این درس مهم تاریخی توجه نمی‌کند.

سینما ازجمله علاقه‌های اجتماعی من نیست؛ من کتاب را ترجیح می‌دهم.

کلمات می‌توانند خیلی پلید باشند. وقتی فکر می‌کنم فقط اجازه می‌دهیم کلماتی از دهان‌مان خارج شوند که مناسب باشند؛ اما ناگهان کلمه‌ای از زبان‌مان بیرون می‌آید که نمی‌دانیم از کجا آمده است. ما نمی‌خواستیم آن را بر زبان بیاوریم و به‌خاطر همان کلمه که بعدها به‌سختی می‌توانیم به‌یادش بیاوریم، مسیر یک مکالمه به‌کلی عوض می‌شود و ما متوجه می‌شویم که داریم مطلبی را تأیید می‌کنیم که تا آن‌موقع با آن مخالف بوده‌ایم یا برعکس.

«قبول دارم که خودت این وضعیت را به‌وجود نیاوردی؛ اما بیش‌تر موقعیت‌های بدی که ما در آن‌ها قرار می‌گیریم به نوعی با کمک خود ما اتفاق افتاده‌اند و فکر نمی‌کنم تو هم بخواهی انکار کنی که به خلق این وضعیت کمکی کردی.»

برای آدم‌هایی که به‌طور ذاتی غمگین و دلتنگ هستند و روحیه‌ای شکستنی و انعطاف‌ناپذیر دارند، تنها زندگی‌کردن یکی از سخت‌ترین عذاب‌هاست؛ اما این وضعیت هرچقدر هم که دردناک باشد؛ به‌ندرت تبدیل به تراژدی‌ای می‌شود که استخوان‌سوز و بسیار آزاردهنده باشد. چیزی که بیش‌تر دیده می‌شود و اکنون دیگر چندان شگفت‌انگیز نیست، این است که آدم‌ها تسلیم تنهایی می‌شوند.

همیشه کمی تفریح و خوش‌گذرانی بهترین داروست.

گاهی‌وقت‌ها باید کار بدی را انجام بدهی تا از وقوع مشکل بدتری اجتناب کنی؛

گاهی‌وقت‌ها برای پیروزی در یک نبرد باید آن را ببازی.

بدتر از هر دیواری، دری است که کلید آن را نمی‌توان پیدا کرد.

همهٔ ما می‌دانیم که طلوع هرروز به‌معنی اولین روز برای بعضی انسان‌ها و آخرین روز برای بعضی دیگر است و برای بیش‌تر انسان‌ها هم روزی مانند روزهای دیگر است.

در هر کشور، فساد از مردم و در کل دنیا فساد از کشورها شروع می‌شود و چون هیچ کشوری بدون انسان به‌وجود نمی‌آید، پس بدون شک فساد از انسان‌ها شروع می‌شود.

در زندگی بعضی تصمیم‌ها را فقط باید با ظاهر و لباس شیک و مرتب گرفت؛ با کراوات و کفش واکس‌زده.

گاهی‌وقت‌ها بهتر است انسان با همان چیزی که دارد قانع باشد تا همه‌چیزش را ازدست ندهد.

شک ندارم که متوجه نمی‌شوی؛ چون یکی از شکل‌های ثانویهٔ کوری ذهن، حماقت است.

مردانی که ریش می‌گذارند، اغلب چیزی برای پنهان کردن دارند.

مواظب حرف‌هایت باش. امروز امیدهایی به من نده که فردا نتوانی یا نخواهی به آن‌ها عمل کنی. ــ هیچ‌کدام از ما نمی‌داند فردا چه اتفاقی می‌افتد. به‌همین خاطر من همین حالا و در این روز به‌خصوص از تو می‌خواهم که به من اعتماد کنی.

«بخشش فقط یک واژه است و واژه‌ها تنها چیزهایی هستند که ما داریم.

انتظار برای همه‌چیز غیرقابل اجتناب است. انتظار، بخشی از سرنوشت و جزیی شکست‌ناپذیر از طبیعت است.

چون تنها چیزی که در تمام مدت زندگی ادامه دارد؛ فقط خود زندگی است و تمام چیزهای دیگر ناپایدار و متزلزل هستند. گذشت زمان این حقیقت را به من آموخته است؛ اما من می‌دانم که ما دوست هستیم و دوست هم خواهیم ماند. چیزی که ما نیاز داریم، یک گفت‌وگوی مفید و مفصل و حل‌وفصل مسائل بین خودمان است.

من مرد هستم. جنسیت من این است. اما هرگز خودبینی گمراه‌کننده‌ای را در خودم ندیده‌ام و هرگز فاتح یک زن نبوده‌ام. اگر زندگی من یک کتاب باشد، هرگز چنین فصلی در آن وجود ندارد. باور کن من هرگز کسی را فتح نکرده‌ام؛ بلکه این دیگران بوده‌اند که همیشه مرا فتح کرده‌اند.

گاهی‌وقت‌ها از خودمان می‌پرسیم چرا خوشبختی این‌قدر دیر فرامی‌رسد؟ چرا زودتر نیامد؟ اما وقتی امیدمان را ازدست دادیم، ناگهان فرامی‌رسد. آن‌وقت نمی‌دانیم چه کار باید کنیم. به‌جای این‌که بخواهیم بین خنده و اشک، یکی را انتخاب کنیم، اضطرابی مرموز وجودمان را فرامی‌گیرد که ممکن است ندانیم چگونه باید نسبت به آن واکنش نشان بدهیم.

نمی‌توان همه‌چیز را باهم داشت و این تا حد زیادی واقعیت دارد. زندگی انسان همیشه در حالتی متوازن بین پیروزی‌ها و شکست‌ها جریان دارد و به‌همین دلیل دنیا در وضعیت فعلی است.

انتظار برای همه‌چیز غیرقابل اجتناب است. انتظار، بخشی از سرنوشت و جزیی شکست‌ناپذیر از طبیعت است.