بریده‌هایی از کتاب اخبار را دنبال نکنید

تفاله‌هایی که به‌عنوان خبر هر روز قاشق به قاشق به خورد ما داده می‌شوند نه‌تنها کاملاً بی‌ارزش هستند بلکه به‌طورجدی به ما آسیب می‌رسانند.

این یک اشتباه جدی است که فکر کنیم باید دربارۀ همه‌چیز اظهار نظر کنیم. نود درصد نظرات ما اضافی است. بااین‌حال، اخبار دائماً از ما می‌خواهند تا عقاید خود را بیان کنیم. این تمرکز و آرامش درونی ما را از بین می‌برد.

اگر اخبار واقعاً به شما کمک کنند تا پیشرفت کنید، روزنامه‌نگاران بالاترین درآمد جهان را به دست می‌آوردند. اما اصلاً این‌طور نیست.

اخبار یک آلودگی ذهنی است. مغز خود را تمیز نگه دارید. چراکه مهم‌ترین عضو بدن شماست.

اخبار برای ذهن ما مانند قند برای بدن است؛ اشتهاآور، به‌راحتی قابل هضم و بسیار مضر.

دارد. دنیا مکان پیچیده‌ای است. سعی کنید هفته‌ای یک کتاب بخوانید. اگر بعد از بیست صفحه دیدگاه شما نسبت به جهان را دگرگون نکرد یا گسترش نداد و یا دست‌کم موفق به جلب توجه‌تان نشد، آن را کنار بگذارید.

اگر از اخبار دوری می‌کنید و در عوض مقاله‌ها و کتاب‌های طولانی را در مورد یک موضوع خاص می‌خوانید و یا با متخصصین در مورد آن‌ها بحث می‌کنید، تصویری واقع‌بینانه‌تر از اوضاع به دست خواهید آورد. و شما به این توهم نخواهید رسید که آینده را آسان می‌توان درک کرد.

اخبار برای ذهن ما مانند قند برای بدن است؛ اشتهاآور، به‌راحتی قابل هضم و بسیار مضر. رسانه‌ها ما را با عناوینی تغذیه می‌کنند که طعمی دلپذیر دارند اما هیچ کاری برای برآورده ساختن گرسنگی و عطش ما برای دانستن (دانش) انجام نمی‌دهند. برخلاف کتاب‌ها و مقالات خوب و طولانی مبتنی بر تحقیقات طولانی، اخبار نمی‌توانند ما را راضی کنند. ما می‌توانیم هر قدر که دلمان خواست مطالب خبری را بالا و پایین کنیم، اما در حقیقت کاری به‌جز بلعیدن توده‌های شکر و شیرینی نمی‌کنیم. و درست مانند شکر، الکل، فست فود و سیگار عوارض جانبی آن بعداً آشکار می‌شوند.

«وقتی به اینترنت می‌رویم، وارد محیطی می‌شویم که باعث خواندن تند و سریع، تفکر عجولانه و پریشان و یادگیری سطحی می‌شود. اینترنت حتی با وجود دسترسی آسانش به تعداد زیادی از اطلاعات ما را به اندیش‌مندانی کم‌عمق تبدیل می‌کند و به معنای واقعی کلمه ساختار مغز ما را تغییر می‌دهد.»

بیل گیتس از زمان تأسیس مایکروسافت، دو هفتۀ کامل را در سال به تفکر صرف اختصاص داده است. او آن را "هفتۀ تفکر" می‌نامد. او یک چمدان پر از کتاب و یک دفترچه یادداشت را برمی‌دارد و از دسترس شبکه خارج می‌شود.

انبوه چیزهایی که روزانه می‌شنویم و نمی‌توانیم آن‌ها را تغییر دهیم ما را منفعل می‌کند. اخبار ما را فرسوده می‌کند تا زمانی که چیزی جز آدم‌هایی بدبین، بدبخت و ناامید از ما باقی نمی‌ماند. البته که ما می‌خواهیم کمک کنیم. می‌خواهیم مداخله کنیم و دنیا را به‌ جایی کمی بهتر تبدیل کنیم. اما زمانۀ ما در حال حاضر دارای محدودیت‌های خاص خود است. چگونه قرار است جلوی فوران آتش‌فشانی در آن طرف دنیا را بگیریم، از حملۀ تروریستی جلوگیری کنیم یا مردم را از گرسنگی نجات دهیم؟ ما اسیر این نفرین شده‌ایم که این فجایع را تماشا کنیم با این‌که می‌دانیم هیچ کاری نمی‌توانیم برای جلوگیری از آن‌ها انجام دهیم.

لازم نیست بدانید که آیا یک رئیس‌جمهور دست رئیس‌جمهور دیگری را فشرد یا خیر. لازم نیست بدانید که آیا دو قطار در جایی از جهان با یکدیگر تصادف کرده‌اند یا خیر. مغز شما در حال حاضر پر است. هرچه بیش‌تر آن را با آشفتگی پر کنید، فضای کم‌تری برای اطلاعاتی که باید واقعاً بدانید وجود خواهد داشت.

عصر دیجیتال، اخبار را از یک نوع سرگرمی بی‌ضرر به یک سلاح کشتار جمعی تبدیل کرده که مستقیماً سلامت روان ما را نشانه رفته است

چه مقدار زبالۀ خبری باید وارد مغز شما بشود تا بین آن‌ها یک مورد به‌دردبخور مانند این یکی پیدا شود؟ می‌دانم به چه فکر می‌کنید. لازم نیست که در این مورد خیلی سیاه‌وسفید به موضوع نگاه کنید. در اینجا یک راه‌حل میانه وجود دارد؛ این که فقط در مورد آن‌چه می‌خوانید گزینشی‌تر عمل کنید. فقط اخباری را که ارزش خاصی دارند مصرف کنید و سایر موارد را کنار بگذارید

هرچه میزان جذابیت در اخبار بیش‌تر باشد اهمیت این رویداد احتمالاً کم‌تر است. با گذشت سال‌ها به این نتیجه رسیده‌ام که مواردی که خبرنگاران دربارۀ آن گزارش نمی‌دهند، معمولاً همان مواردی هستند که شما در واقع می‌خواهید بدانید!

تروریست‌ها خود قدرت ندارند. تنها روش نویدبخش برای تحمیل تغییرات سیاسی، تزریق ترس به جامعه و هرج‌ومرج است. و به همین دلیل آن‌ها به رسانۀ خبری احتیاج دارند. دلیلی وجود دارد که تروریسم در قرون وسطی یا امپراتوری روم امری ناشناخته بود؛ در آن روزها هیچ رسانۀ خبری وجود نداشت. البته حملات، اقدامات خرابکارانه و قتل قبل از ظهور روزنامه‌نگاری هم اتفاق می‌افتاد اما عاملان در تلاش بودند تا خسارت‌های اساسی و مشخصی را وارد كنند، نه این که بر احساس و عقیدۀ دیگران تأثیر بگذارند.

۹۹.۹ درصد از کل وقایع جهان خارج از کنترل شما است. شما هیچ تأثیری در وقایع جهان، مکان یا چگونگی‌شان ندارید. این بسیار معقول‌تر است که انرژی خود را روی چیزهایی که می‌توانید کنترل کنید متمرکز کنید.

با دنبال کردن سرنوشت قربانیان زلزله در یک وب‌سایت خبری، در واقع توجه خود را به افرادی که این سیستم را می‌چرخانند جلب کرده‌اید، نه خود قربانیان. توجه شما برای قربانیان تفاوت چندانی نخواهد داشت، اما مطمئناً روی سیستم خبری تأثیر می‌گذارد.

تبلیغات سعی دارند محصولاتی را که نیازی به آن‌ها نداریم یا در حالت عادی پول خریدشان را نداریم، به خورد ما بدهند و اگر این چنین نبود که بدون تبلیغات هم آن‌ها را خریداری می‌کردیم. تبلیغات به اندازۀ اخبار زائد هستند. از شرشان خلاص شوید.

رئیس‌جمهورها با یکدیگر دست می‌دادند

این روزها تفکیک بین اخبار صادقانه و بی‌طرفانه از آن‌هایی که انگیزه‌های پستی در پشتشان پنهان شده بسیار دشوار است. صنعت گسترده‌ای متشکل از لابی و اهرم‌های فشار در پشت صحنه وجود دارد. کلی جانسون، کارآفرین حوزۀ رسانه می‌گوید: «به ازای هر خبرنگار در ایالات‌متحده، بیش از چهار متخصص روابط عمومی وجود دارند که در تلاش هستند تا آن خبرنگارها را مجبور کنند چیزی را که روسایشان می‌خواهند بنویسند.» در سراسر جهان، صنعت روابط عمومی گردش مالی‌ای بین پانزده تا سی میلیارد دلار در سال ایجاد می‌کند. و این بهترین گواه از این نکته است که روزنامه‌نگاران و مصرف‌کنندگان اخبار را می‌توان به شکلی موفقیت‌آمیز فریفت و تحت تأثیر قرار داد و یا بر یک خواست عمومی غلبه کرد.

این یک اشتباه جدی است که فکر کنیم باید دربارۀ همه‌چیز اظهار نظر کنیم. نود درصد نظرات ما اضافی است. بااین‌حال، اخبار دائماً از ما می‌خواهند تا عقاید خود را بیان کنیم. این تمرکز و آرامش درونی ما را از بین می‌برد.

تروریسم فقط به لطف رسانه‌های خبری کار می‌کند. سلاح واقعی تروریست‌ها بمب نیست بلکه ترس ناشی از بمب است. تهدید واقعی نسبتاً اندک است اما تهدیدِ درک‌شده بسیار زیاد است. ایجاد این تهدید به لطف وجود رسانه‌های خبری برای تروریست‌ها امکان‌پذیر است.

وقتی پای پول به میان می‌آید ما مشتمان را محکم می‌بندیم. بااین‌حال وقتی بحث وقتمان به میان می‌آید، به راحتی ممکن است هزینه کنیم، حتی اگر زمان تنها کالایی باشد که ما واقعاً باید آن را دودستی حفظ کنیم

ظهور مدل‌های زیبا و جوان در تبلیغات بیلبورد خنجری به قلب هر مرد و زن "عادی" است، با تمام پیامدهای منفی، از جمله موارد جسمی.

گزارش‌های منفی تلویزیونی اضطراب شخصی را تشدید می‌کند، حتی اگر محتوای ایجادکنندۀ اضطراب در تلویزیون کاملاً بی‌ارتباط با وضعیت شخصی شما باشد.

یووال نوح حراری، مورخ اسرائیلی اظهار می‌کند؛ «تروریست‌ها استادان کنترل ذهن هستند. آن‌ها تعداد معدودی از مردم را می‌کشند، اما بااین‌وجود می‌توانند در دل میلیاردها نفر وحشت ایجاد کنند و ساختارهای سیاسی عظیمی مانند اتحادیه اروپا یا ایالات‌متحده را فریب دهند. متأسفانه رسانه‌ها اغلب این تبلیغات را به‌صورت رایگان به آن‌ها ارزانی می‌کنند. آن‌ها با وسواس حملات تروریستی را گزارش می‌کنند و خطر آن‌ها را زیادتر می‌کنند، زیرا گزارش‌های خبری درباره تروریسم بسیار بهتر از گزارش‌های مربوط به دیابت یا آلودگی هوا می‌فروشند.»

توماس جفرسون، یکی از بنیان‌گذاران ایالات ‌متحده امریکا، این موضوع را در سال ۱۸۰۷ فهمیده بود: «فردی که هرگز به یک روزنامه نگاه هم نمی‌کند، مطلع‌تر از کسی است که آن‌ها را می‌خواند.»

طبق تجربۀ من، هنگامی که واقعاً یک امر مهم اتفاق می‌افتد حتماً به گوش شما می‌رسد حتی اگر در یک پیلۀ محافظت‌شده در برابر خبر زندگی کنید

فرض کنید نیاز به یک عمل جراحی (مغز، کبد، قلب و هر چیز دیگری) دارید و تحت سیستم درمانی خاص خود می‌توانید یکی از دو پزشک را انتخاب کنید. هر دو پزشک ضریب هوشی یکسانی دارند. هر دو در یک دانشگاه تحصیل کرده‌اند. هر دوی این‌ها سال‌ها تجربۀ مشابه دارند. هر دو آدم‌هایی خوب و بااخلاقی دوستانه هستند. پزشک الف مانند یک فرد متوسط ‌(نود دقیقه در روز) خبر مصرف می‌کند. اما در زمانی که دکتر الف وقت خود را صرف خواندن اخبار می‌کند، دکتر ب وقتش را صرف خواندن آخرین ژورنال‌های علمی و شرکت در کنفرانس‌های مربوط به دایرۀ شایستگی‌اش می‌کند. کدام دکتر را انتخاب می‌کنید؟ دکتر معتاد به اخبار؟ شک دارم که چنین کنید.