بریده‌هایی از کتاب همچون یک داستان

سنگینی و وزن هر کتاب را میزان اطلاعات درون آن تعیین می‌کند.

«خواندن، به یقین، خواندن چیز دیگری است. خواندن یک کنش است!» کاملا صحیح است، همان‌که تو می‌گویی، خواندن یک کنش است. عمل خواندن واقعآ همین است. درصورتی‌که تلویزیون و اگر خوب فکر کنیم حتی سینما... همه چیز بدون هیچ تلاشی برایمان آماده است. لقمه جویده‌شده، تصویر، صدا، دکور، موسیقی متن برای صحنه‌هایی که احیانآ متوجه منظور فیلمساز نمی‌شوی... دری که با جیرجیری اسرارآمیز بر پاشنه می‌چرخد تا وحشتِ لحظه‌های ترسناک را منتقل کند... درحالی‌که همه این‌ها هنگام خواندن باید در تخیل تو اتفاق بیفتد. خواندن، جریان پیوسته آفرینش است.

مقصر مدرسه است: روش نادرست آموزش خواندن، عدم هماهنگی برنامه‌ریزی‌های آموزشی، ناکارآمد بودن آموزگاران، کهنگی ساختمان‌های مدرسه‌ها، فقدان کتابخانه. و دیگر چه؟ آه، بله، بودجه وزارت فرهنگ... فقری غریب، و در نهایت اختصاص ناچیزترین بخش این بودجه ناکافی برای خرید کتاب. در چنین اوضاع و احوالی، چگونه انتظار دارید که پسرم، دخترم، فرزندان و جوان‌هایمان کتابخوان شوند؟

«بله وقتی کت می‌خریم حواسمان باشد که جیبش اندازه کتاب جیبی باشد!»

تلویزیون و اگر خوب فکر کنیم حتی سینما... همه چیز بدون هیچ تلاشی برایمان آماده است. لقمه جویده‌شده، تصویر، صدا، دکور، موسیقی متن برای صحنه‌هایی که احیانآ متوجه منظور فیلمساز نمی‌شوی... دری که با جیرجیری اسرارآمیز بر پاشنه می‌چرخد تا وحشتِ لحظه‌های ترسناک را منتقل کند... درحالی‌که همه این‌ها هنگام خواندن باید در تخیل تو اتفاق بیفتد. خواندن، جریان پیوسته آفرینش است.

تلویزیون و اگر خوب فکر کنیم حتی سینما... همه چیز بدون هیچ تلاشی برایمان آماده است. لقمه جویده‌شده، تصویر، صدا، دکور، موسیقی متن برای صحنه‌هایی که احیانآ متوجه منظور فیلمساز نمی‌شوی... دری که با جیرجیری اسرارآمیز بر پاشنه می‌چرخد تا وحشتِ لحظه‌های ترسناک را منتقل کند... درحالی‌که همه این‌ها هنگام خواندن باید در تخیل تو اتفاق بیفتد. خواندن، جریان پیوسته آفرینش است.

هرگاه که عزیزی کتابی را به ما می‌دهد، پیش از هر چیز در لابلای خطوطش به جستجوی او می‌پردازیم. به جستجوی انگیزه و علاقه او که موجب شده این کتاب را به ما توصیه کند و در دستانمان نهد. در جستجوی نشانه‌های یکی بودن، و پس از آن کتاب، ما را با خود می‌برد تا آن‌جا که فراموش می‌کنیم چه کسی کتاب را به ما داده است و این اوج قدرت کتابی است که پیرامون خویش را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد! با این حال سال‌ها بعد، هرگاه که به کتاب می‌اندیشیم، آن دیگری به خاطرمان می‌آید و بدین‌گونه هر کتاب، صورتی انسانی به خود می‌گیرد

کتاب خواندن، از جمله برنامه‌ریزی‌های اوقات اجتماعی نیست، خواندن، همچون عاشق شدن بهانه بودن است. پرسش این نیست که من وقتی برای خواندن دارم یا نه؟ (وقتی قرار نیست از جانب کسی به من اعطا شود.) پرسش این است که آیا من طالب هدیه کردن چنین اوقات خوشی به خود هستم یا خیر؟

تفکری که معتقد است کتاب‌خواندن «انسان را متمدن می‌کند» در مجموع صحیح است اما گاه موارد استثناء ملال‌آوری نیز دیده می‌شود. بی‌تردید انسان پس از خواندن داستان‌های چخوف دیگر آن انسان قبلی نیست. «انسان» تر می‌شود، بیش‌تر همدلی می‌کند و کم‌تر ددمنش است.