بریده‌هایی از کتاب طاعون

موقعی که جنگی درمی‌گیرد، مردم می‌گویند: «زیاد طول نخواهد کشید، اقدامی احمقانه است.» خوب، بدون شک جنگ کار احمقانه‌ایست، ولی مانع از آن نمی‌شود که مدت‌ها به طول بیانجامد. اگر آدم دائمآ دربند نظر و عقیدهٔ شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است.

در اوران، مانند جاهای دیگر، به‌علت کمی وقت و نداشتن فرصت اندیشیدن، آدم‌ها ناچارند حتا بی‌آن‌که بدانند، همدیگر را دوست داشته باشند.

طبعآ امروز هیچ‌چیز طبیعی‌تر از این نیست که آدم‌ها از صبح تا شب کار کنند، بعد بروند با ورق‌بازی پول‌شان را ببازند، یا در کافه‌ها جمع شوند و زمانی را که برای‌شان مانده به وراجی بپردازند.

موقعی که آدم بی‌گناهی چشم‌هایش را به‌خاطر هیچ از دست بدهد، یک مسیحی یا باید از ایمانش چشم بپوشد و یا از چشمانش.

از دیدگاه طاعون، تفاوتی میان رئیس و نگهبان‌ها و زندانی‌ها وجود نداشت، چون همگی‌شان زندانی محسوب می‌شدند و برای اولین بار در زندان عدالت به‌طور مطلق اجرا می‌شد.

در وضعیتی که قرار داریم و در این کارها، هیچ‌گونه قهرمان بازی وجود ندارد. فقط پای شرافت در میان است. این فکر می‌تواند خنده‌دار باشد، ولی شرافت تنها وسیله برای مبارزه با طاعون است.

فاصلهٔ به دنیاآمدن و مردن، پدیدهٔ دیگری هم وجود دارد که زندگی نامیده می‌شود، هیچ‌جا و در هیچ قانونی هم نیامده که این زندگی سراسر پر از زیبایی و شهد و عسل برای فرد خواهد بود.

مرگ جزء تفکیک‌ناپذیر هر ماجراست.

پیش می‌آید که آدم مدتی طولانی در رنج باشد و خودش متوجه نشود.

«سقوط» آخرین دست وپازدن انسانی است که بار گناهی ناخواسته وجدانش را زیر فشار گذاشته و آزارش می‌دهد

اگر آدم دائمآ دربند نظر و عقیدهٔ شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است. همشهری‌های ما هم از این دیدگاه، مانند همهٔ آدم‌های دیگر بودند، در فکر خودشان بودند، یا به عبارتی دیگر به فکر انسان‌ها: بلاها را باور نداشتند. بلاها و آفت‌ها همطراز انسان‌ها نیستند، بنابراین آدم‌ها می‌گویند بلا چیزی غیرواقعی است، کابوسی است ترسناک که زود می‌گذرد. ولی همیشه هم زود نمی‌گذرد، آدم‌ها هستند که از کابوسی به کابوسی دیگر کشانده می‌شوند و آن‌هایی که فقط به فکر خودشان هستند، جلوتر از همه، چون احتیاط به خرج نداده‌اند.

به فکر کسی بودن، یعنی هر لحظه به او فکر کردن، بی‌آن‌که موضوع دیگری توجه‌شان را به خود جلب کند،

گفت کشیشی را می‌شناسد که طی جنگ با دیدن چهرهٔ سربازی که چشم‌هایش ترکیده بود، ایمانش را از دست داد.

خوشبختی را انتخاب کردن خجالت ندارد. رانبر گفت: «درست است، ولی اگر آدم بخواهد فقط خودش خوشبخت باشد آن وقت خجالت‌آور است.»

عادت کردن به نومیدی، وخیم‌تر از خود نومیدی است.

مشکلات مادی که به‌طور معمول موجب ناراحتی و دردسر است، در آن شرایط ثمربخش بود چون مردم را از اندیشیدن به مسایل دیگر باز می‌داشت.

آن‌چه برای من اهمیت دارد این است که آدم به‌خاطر آن‌چه دوست دارد زندگی کند یا بمیرد.

شر در این دنیا کم‌وبیش همیشه از نادانی سرچشمه می‌گیرد، و خیر هم اگر هدفش مشخص نباشد، به همان اندازهٔ شر می‌تواند آسیب برساند.

اگر برای کارهای خیر اهمیتی بیش از اندازه قائل شویم، در واقع سرانجام تمجیدی غیرمستقیم و قدرتمندانه از شر به‌عمل آورده‌ایم. چون در آن صورت این فرض پیش می‌آید که علت ارزشمندبودن کارهای نیک کمیاب‌بودن‌شان است،

پیروزی‌های شما در برابر مرگ همیشه موقتی است، همین