کتاب طاعون

این سماجت مردم برای بیرون‌رفتن از شهر داستانی عجیب است.

خوشبختی را انتخاب کردن خجالت ندارد. رانبر گفت: «درست است، ولی اگر آدم بخواهد فقط خودش خوشبخت باشد آن وقت خجالت‌آور است.»

«خدا بزرگ است، به او پناه ببرید.»

بارها و بارها در تاریخ اتفاق افتاده که کسانی که جرأت کرده‌اند بگویند دو به اضافهٔ دو می‌شود چهار، جان‌شان را در این‌راه باخته‌اند.

حالا که بیماری بر شهرمان سایه افکنده، باید برای مبارزه و برانداختن آن، به هرکار لازمی دست بزنند. چون اگر تا آن موقع عدهٔ اندکی وظیفه‌دار مبارزه با آن بودند، از آن پس شده بود وظیفهٔ همهٔ ساکنان شهر.

همشهریان ما خود را با طاعون وفق داده بودند، یا آن گونه که گفته می‌شود همرنگ جماعت شده بودند، چون چارهٔ دیگری نداشتند. طبعاً هنوز احساس درد و رنج و بدبختی می‌کردند، ولی نه به آن تند و تیزی ابتدای کار، به‌طور مثال دکتر ریو، این حالت را از همه بدتر می‌دانست، چون عقیده داشت عادت کردن به نومیدی، وخیم‌تر از خود نومیدی است

آن‌وقت بود که ریو و دوستانش پی بردند چه‌قدر خسته‌اند. در واقع افرادِ گروه‌های بهداشتی بیش از آن نمی‌توانستند خستگی را تحمل کنند.

موش‌ها توی کوچه‌ها می‌مردند و آدم‌ها توی خانه‌هاشان. روزنامه‌ها هم که با خانه‌ها کاری ندارند و فقط به آن‌چه در کوچه و خیابان اتفاق می‌افتد می‌پردازند.

خراب کردن خیلی آسان‌تر از آباد کردن است.

«فکر می‌کنید زندگی را به‌خوبی می‌شناسید؟»