بریده‌هایی از کتاب توهم آگاهی

لندائر سپس مقدار اطلاعات در دست افراد یعنی ظرفیت پایگاه دانش آنها را محاسبه کرد، با این فرض که آنها با همین سرعت یکسان در یک دورهٔ ۷۰ ساله از عمر خود به یادگیری می‌پردازند. هر تکنیکی را که آزمود، به جواب نسبتاً یکسانی منجر شد: ۱ گیگا بایت. او ادعا نکرد که این جواب دقیق است. اما حتی اگر ده برابر اشتباه باشد، حتی اگر مردم ۱۰ برابر بیشتر یا کمتر از ۱ گیگا بایت ذخیره کنند، این مقدار همچنان بسیار ناچیز است. این میزان تنها بخش بسیار کوچکی از داده‌هایی است که یک لپ‌تاپ مدرن می‌تواند در خود ذخیره کند. انسان‌ها مخزن دانش نیستند.

مردم اغلب مواضع محکمی درمورد موضوعات دارند، مواضعی که مبنای ناچیز و ضعیفی دارند، یقیناً آن‌قدر ناچیز که قادر به بیان آن نیستند. اما نباید این‌گونه باشد. پژوهش‌های ما نشان می‌دهد که از بین بردن توهم فهم مردم با درخواست از آنها به‌منظور ارائهٔ یک توضیح علّی مفصل شدت مواضع آنها را نیز کمتر می‌کند. باتوجه‌به پیامدهای منفی افراط‌گرایی، ازجمله بن‌بست‌های سیاسی، ترور و جنگ، این به‌نظر اتفاق خوبی است.

مکاتبات توسط متخصصین انجام می‌شود. آن متخصصین فکر می‌کنند که همه باید آنچه را که می‌نویسند بفهمند، زیرا متخصصین آن را می‌فهمند. این همان نفرین آگاهی است. این نتیجهٔ مشارکت در جامعهٔ آگاهی است-عدم جداسازی آنچه در سر خود فرد است از آنچه در سر افراد دیگر قرار دارد.

چقدر باید این رأی به برچسب‌گذاری مواد غذایی اصلاح‌شدهٔ ژنتیکی را جدی بگیریم وقتی از سوی همان مردمی است که معتقدند باید تمامی مواد غذایی حاوی دی‌ان‌ای برچسب‌گذاری شوند؟ به‌نظر این از اعتبار آن آرا می‌کاهد. ظاهراً این حقیقت که اکثریت قاطع مردم ترجیح خاصی دارند، بدین معنا نیست که نظرشان آگاهانه است.

ذهن انسان، هم نبوغ‌آمیز عمل می‌کند و هم اسف‌بار، هم درخشان ظاهر می‌شود و هم نابخرد.

۱. در یک مقیاس از ۱ تا ۷، میزان درک شما از اینکه زیپ چگونه کار می‌کند چقدر است؟ ۲. زیپ چگونه کار می‌کند؟ تا آنجایی که می‌توانید تمامی مراحلی را که در کارکرد زیپ دخیل است با ذکر جزئیات شرح دهید. اگر مانند اکثر شرکت‌کنندگان کیل و رزنبلیت باشید، (احتمالاً) در کارخانهٔ تولید زیپ کار نمی‌کنید و برای پاسخ‌گویی به سؤال دوم اطلاعات کمی دارید. شما دقیقاً نمی‌دانید که زیپ چطور کار می‌کند، بنابراین ما این پرسش را مطرح کردیم: ۳. حالا در یک مقیاس مشابه از ۱ تا ۷، میزان دانش خود از اینکه زیپ چطور کار می‌کند را دوباره ارزیابی کنید. در این زمان شما با کاهش نمرهٔ خود حقارت بیشتری را به نمایش می‌گذارید. پس از تلاش برای توصیف اینکه زیپ چطور کار می‌کند، اکثر مردم متوجه می‌شوند که ایده‌های اندکی دارند و بنابراین امتیاز آگاهی خود را تا یک یا دو نمره کاهش می‌دهند.

اگر ۵ ماشین به مدت ۵ دقیقه ۵ وسیله را بسازند، چقدر طول می‌کشد که ۱۰۰ ماشین ۱۰۰ وسیله را بسازند؟ نکته همین‌جاست، جواب ۱۰۰ نیست. آنچه در هر سه مسئلهٔ سی‌آرتی مشترک است این است که پاسخ نادرست سریع و ناگهانی به ذهن می‌رسد. برای رسیدن به پاسخ صحیح، پاسخ شهودی باید سرکوب شود و محاسباتی انجام دهید. اکثر مردم خود را اذیت نمی‌کنند. به‌جای آنکه پاسخ نادرست را سرکوب کنند و با کمی تأمل به کشف جواب صحیح بپردازند، تنها پاسخ شهودی، یعنی اولین جوابی که ناگهان به ذهنشان می‌رسد را نسنجیده اعلام می‌کنند.

نکته این نیست که مردم نادان هستند. نکته این است که مردم نادان‌تر از چیزی هستند که فکر می‌کنند. ما کم‌وبیش دچار توهم دانستن هستیم،

باهوش‌ترین فرد میان ما-به معنای موفق‌ترین فرد-احتمالاً کسانی هستند که در درک دیگران تواناترند.

چرا کتابی نوشته می‌شود که به بیان واضحات می‌پردازد؟ چرا ایده‌هایی ارائه می‌شود که انتظار نداریم مردم فکر کنند واقعاً جدیدند؟ به‌این‌خاطر که این ایده‌ها تنها زمانی واضح هستند که به آنها می‌اندیشید. زمانی‌که این کار را نمی‌کنید، وقتی‌که مشغول زندگی روزمرهٔ خود هستید و از آنها آگاه نیستید، به‌شکل کاملاً متفاوتی فکر می‌کنید. مردم اغلب در توهمی از فهم زندگی می‌کنند