بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

قرار بود اوضاع بهتر از این باشد

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم و از مخمصه فرار نکنیم

مقدمه ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند

کسی که تحمل نگه‌داشتن رازها را ندارد و به نام «صادق بودن» حقایق آزاردهنده و فراموش‌نشدنی را فاش می‌کند عاشق نیست.

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

اگر به ماهیت حقیقی عشق پی ببریم، مصائب عشق را به‌جای نشانهٔ نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی می‌بینیم. درک این امر خود یک گام مهم و تسلی‌بخشِ رو به جلو محسوب می‌شود.

عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هرگز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربهٔ عشق در دورهٔ بزرگسالی باشد.

هیچ‌گاه نباید از فردی بخواهیم که همه‌چیز ما باشد.

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم. وقتی بدون خصومت، قدر و اهمیت امور منزل را بپذیریم، به حقیقت عشق می‌رسیم.

«هیچ‌کس هیچ‌گاه مرا درست درک نکرد، من هیچ‌گاه کسی را کامل درک نکردم، و هیچ‌کس هیچ‌کس دیگری را درک نمی‌کند.»

همهٔ ما در تنهایی می‌میریم. به این معنی که بسیاری از دردها را فقط خودمان تحمل می‌کنیم.

یک عاشق نمونه باید در آنِ واحد روانکاو، پزشک‌یار، معلم، مهمان‌دار، آشپز، پرستار، و ملازم باشد.

اگر، مطابق مکتب واقع‌گرایی رمانتیک، به چالش‌آفرینی عشق اعتقاد داشته باشیم و دغدغه‌های آن را، نه به عوامل تصادفی و منحصربه‌فرد، بلکه به عوامل ساختاری و ماهیت مهارناپذیر آن مرتبط بدانیم، به بی‌راهه نرفته‌ایم.

ما سرمشق مناسب نداریم؛ هیچ‌کدام‌مان (طبیعتاً) تربیت کامل و بی‌نقصی نداشتیم؛ به جای توضیح دادن، دعوا می‌کنیم؛ به جای آموختن، عیب‌جویی می‌کنیم؛ به جای تحلیل نگرانی‌های خود، بدخلقی می‌کنیم؛ حس امنیت در ما متزلزل است؛ نه خود و نه دیگران را نمی‌توانیم درست درک کنیم؛ میلی به کشف حقیقت نداریم، و گرفتار ضعف فاجعه‌بارِ انکار به قصد خوش جلوه دادن واقعیت هستیم.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم.

در اثر آرامش ناشی از صداقت است که عشق را احساس می‌کنیم.

ما تدوین‌گران باهوشی هستیم که خوب بلدیم از مستند دوران مجردی‌مان، به قصد زهرآلود کردن دوران تأهل خود، ایامی رؤیایی بسازیم.

شاید اینطور به نظر برسد که نگه‌داشتن یک راز خیانت به رابطه است. اما از طرفی، صداقت کامل هم ممکن است در نهایت پیوند دو نفر را با خطر جدی مواجه کند.

برای دوری از خودصالح‌پنداری و خشم‌زدگی باید بپذیریم که با فرد بی‌نقص وارد رابطه نشده‌ایم. باید سعی کنیم از پس این کار فوق‌العاه سخت برآییم. باید به رفع درد بپردازیم، نه به سرزنش هم‌دردمان. ایرادگیریِ بیش ازحد از شخصیت خودمان را هم باید متوقف کنیم. ما نیز، مثل هر شخص دیگری، ایرادهای زیادی داریم. مسئله فقط این است که برای هیچ‌کس اهمیتی نداشته که این واقعیت را به ما بگوید. دوستان‌مان به خودشان زحمت نداده‌اند، همسر سابق‌مان می‌خواست بدون جرّ و بحث از شرّمان خلاص شود، والدین‌مان هم نقایص ما را نمی‌دیدند. اما اینها به این معنی نیست که ما نمونهٔ اعلای فضیلت هستیم. مطمئناً تمام نزدیکان ما دلخوری‌هایی از ما دارند.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم و از مخمصه فرار نکنیم.

ترس‌ها و ضعف‌های ما به هزاران شکل خود را نشان می‌دهند و از ما فردی تدافعی یا تهاجمی، جاه‌طلب یا مردد، وابسته یا گوشه‌گیر می‌سازند.

گام نخست در مسیر موفقیت خودشناسی است. تنها وقتی درک و تصور درستی از خودمان و شخصیت‌مان داشته باشیم می‌توانیم تصمیم‌های مطمئن، بخصوص در زمینهٔ مسائل عاطفی و کاری، بگیریم.

خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم. هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم اَبَرانسان باشیم. اغلب اوقات رفتار احمقانه‌ای داریم و چندان مهربان نیستیم. بدرفتاریْ موضوع دور از ذهنی نیست، بلکه جزئی از خصایص نژاد انسان است.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند، ویژگی‌های شخصیتیش فراتر از قواعد عادی رابطه زندگی را تلخ می‌کند، و دردهایی حتا فزون‌تر از غم‌ها و غصه‌های موجود در فهرست تاریک و بلندبالای مکتب واقع‌گرایی رمانتیک به ما تحمیل می‌کند. اینجاست که باید بپذیریم که ادامهٔ رابطه نشانهٔ بلوغ ما نیست؛ در واقع، ما بی هیچ دلیلی در حال نابود کردن زندگی خود هستیم.

اولین خطای ما در احساسات عاشقانهٔ شتاب‌زده این است که یک حقیقت محوری را در مورد انسان‌ها نادیده می‌گیریم: هر کسی اگر شخصیتش به طور کامل شناخته شود، مشکلات اساسی‌اش دیده می‌شود.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم.

وقتی برای حل برخی تنش‌ها وقت و انرژی نمی‌گذاریم، پس از مدت کوتاهی، کارمان می‌شود نق زدن یا طفره رفتن.

زمان ترک رابطه زمانی نیست که ناراحتیم، بلکه موقعی است که معشوق ما فراتر از غم‌های رایج در عشق به غم ما دامن می‌زند، ویژگی‌های شخصیتیش فراتر از قواعد عادی رابطه زندگی را تلخ می‌کند، و دردهایی حتا فزون‌تر از غم‌ها و غصه‌های موجود در فهرست تاریک و بلندبالای مکتب واقع‌گرایی رمانتیک به ما تحمیل می‌کند. اینجاست که باید بپذیریم که ادامهٔ رابطه نشانهٔ بلوغ ما نیست؛ در واقع، ما بی هیچ دلیلی در حال نابود کردن زندگی خود هستیم.