بریده‌هایی از کتاب مهر نگاه اولیا؛ خاطره‌های معنوی ۱

‌‌سيد، روح‌ بلندي‌ داشت‌ و با آسمان‌ در تماس‌ بود. از اين‌ رو بلاهاي‌ زميني‌ اهل‌ دنيا را كوچك‌ مي‌پنداشت. آن‌ گاه‌ كه‌ توانها به‌ صفر مي‌رسيد، او در اوج‌ توانايي‌ بود و هرگاه‌ اندوه‌ و غم‌ بر جسم‌ و جان‌ اسرا غالب‌ مي‌شد، او منبع‌ نشاط‌ و شادابي‌ بود.

‌‌خودتان‌ را جاي‌ من‌ بگذاريد ! مي‌خواهيد با سخنان‌ خود فردي‌ را معرفي‌ كنيد كه‌ ظاهري‌ بسيار ساده‌ و متواضع‌ دارد و باطني‌ پر رمز و راز. قلبش‌ سرشار از ايمان‌ به‌ خدا است‌ و همۀ‌ وجودش‌ در محبت‌ اهل‌ بيت‌ پيامبر خدا (ص) غرقه‌ گشته‌ است. زاهدي‌ شگفت‌انگيز، اما پركار و تلاشگر است. عابد و ساجدي‌ مشتاق‌ و پرحرارت، اما از آغاز جواني‌ در صحنۀ‌ سياست‌ و اجتماع‌ است. روحاني‌ است، اما بيش‌ از همه‌ در ميان‌ مردم‌ است‌ و در عين‌ حال، ورزشكاري‌ است‌ توانا در همه‌ رشته‌هاي‌ ورزشي. روزه‌ داري‌ است‌ بي‌ ريا. اشكهايش‌ در پيشگاه‌ خدا بسيار ريزان‌ است، اما در برخوردها لبخند از لبش‌ قطع‌ نمي‌گردد. شب‌ و روزش‌ در خدمت‌ به‌ مردم‌ مي‌گذرد و هيچ‌ گاه‌ خسته‌ نمي‌شود. پناهگاه‌ دردمندان‌ و انيس‌ بي‌ كسان‌ است.

‌‌بسيار صبور و خوشرو و مهربان‌ است. رازداري‌ است‌ امين‌ و پارسايي‌ است‌ شجاع. هيچ‌ گاه‌ از خود تعريف‌ نمي‌كند و به‌ گمنامي‌ بيشتر علاقه‌مند است‌ تا به‌ شهرت. اهل‌ غيبت‌ و دروغ‌ و سوء ظن‌ و مانند اينها نيست. بسيار آرام‌ سخن‌ مي‌گويد، اما در عين‌ حال‌ سخنانش‌ قاطع‌ است. به‌ همه‌ سلام‌ مي‌كند، اما از هيبتش‌ كاسته‌ نمي‌شود و بسياري‌ خوبي‌هاي‌ ديگر. ‌‌چگونه‌ مي‌توانيد چنين‌ كسي‌ كه‌ بظاهر "جمع‌ الاضداد " است‌ را معرفي‌ كنيد. من‌ تنها مي‌توانم‌ بگويم‌ كه‌ " كاش‌ او را مي‌ديدي"! و به‌ اين‌ بيت‌ از لسان‌ الغيب‌ اكتفا مي‌كنم: آن‌ يار كزو خانۀ‌ ما جاي‌ پَري‌ بود سر تا قدمش‌ چون‌ پَري‌ از عيب‌ بَري‌ بود