بریده‌هایی از کتاب دید اقتصادی

تورم به دولت‌ها امکان می‌دهد از انتخاب گزینه‌های سخت طفره بروند و دزدکی از شرّ بدهی‌هایشان خلاص شوند. دولت‌ها با چاپ پول می‌توانند اسماً تمام بدهی‌شان را پس بدهند، اما این کار را با آب بستن به پول کشورشان می‌کنند.

علت این که بعضی‌ها ثروتمند می‌شوند (حداقل اول کار) این است که چیزِ باارزشی را به دیگران ارائه می‌کنند

تاریخ پر است از برنامه‌های پرطمطراقی که از آستینِ هستهٔ مشاورانِ دولت سر در آورده ولی به سرانجام نرسیده است.

بودجهٔ دولت در واقع همان پول مالیات‌دهنده‌هاست، پس معتقد بودند مالیات‌دهنده‌ها باید تصمیم بگیرند این پول چطور خرج شود. در نتیجه، رأی‌گیری صرفاً به آنهایی محدود بود که مالیات می‌دادند.

گر آزادیِ شکست را دریغ کنیم، آن وقت آزادیِ موفقیت را هم از بین برده‌ایم.

چه چیزی باعث می‌شود اقتصاد رشد کند: پیدا کردن روش‌های بهتر برای تولید بیشتر چیزهایی که انسان می‌خواهد. این اصل تغییر نمی‌کند... مهم نیست اقتصاد دستِ آخر چقدر بزرگ شود.

هر چه مدت بیشتری مجانی غذا بخوری، وقتی غذای مجانی قطع شود، سخت‌تر می‌توانی روی پای خودت بایستی.

می‌گوییم دانشمندان ما بیماری جدیدی در ماهی فرآوری نشده پیدا کرده‌اند و همه را مجبور می‌کنیم ماهی‌های اصلی را به محض این که صید کردند با ماهی‌های ضد عفونی شده عوض کنند!» سناتورها و تکنیسین‌ها توضیح دادند چطور فرآیند ضدعفونی، کم مایگی «ماهی رسمی» را توجیه می‌کند.

ساده‌ترین تعریف اقتصاد عبارتست از تلاش برای حداکثر کردن دسترسی به منابع محدود (که تقریباً همه منابع محدود هستند) به‌طوری‌که بیشترین تقاضای ممکن انسان تأمین شود. ابزارها، سرمایه و نوآوری جواب این معادله هستند.

اما قیمت‌های رو به بالا فقط نتیجهٔ تورم است! تورم بسط عرضهٔ پول است.

اما حالا ما در دنیایی هستیم که، در چهل سال گذشته، هیچ کشوری پول واقعی منتشر نکرده است. این بزرگترین تجربهٔ پولی است که تا به حال اجرا شده است. کسی نمی‌داند چطور و چه وقت تمام می‌شود. اما خیالتان راحت، تمام می‌شود.

تقریباً همه تصور می‌کنند بالا رفتن قیمت‌ها یعنی تورم. پس اگر قیمت‌ها بالا نمی‌روند، حتماً تورمی نیست. اما قیمت‌های رو به بالا فقط نتیجهٔ تورم است! تورم بسط عرضهٔ پول است. هر لغت‌نامهٔ چاپ قبل از ۱۹۹۰ تورم را فقط بسط عرضهٔ پول تعریف کرده است. نسخه‌های جدیدتر احتیاط کرده‌اند. اما اگر شما از تعریف درست مطلع باشید، می‌دانید ممکن است قیمت‌ها ثابت بمانند، یا حتی بریزند، ولی خود عرضه پول متورم شود.

«یعنی همه چیز همین است؟ باید زندگی چیزی بیشتر از این باشد.»

قیمت‌های رو به بالا فقط نتیجهٔ تورم است! تورم بسط عرضهٔ پول است.

تورم به طور ساده ابزاری است که ثروت را از کسی که در یک واحد پولی پس‌انداز دارد به کسی که در همان واحد پولی بدهی دارد منتقل می‌کند

هدف اقتصاد این نیست که کار درست کند. هدف صرفاً این است که بهره‌وری حداکثر شود.

یک اقتصاد نمی‌تواند رشد کند به دلیل این که مردم مصرف می‌کنند؛ مردم مصرف می‌کنند چون که اقتصاد رشد می‌کند.

وقتی نرخ بهرهٔ وام‌های کلبه بدلیل ضمانت‌های فینی و فیشی افت کرد، جزیره‌نشین‌ها می‌توانستند وام‌های بزرگ‌تری بگیرند. در نتیجه، درست مثل شهریهٔ دانشگاه موج‌سواری، قیمت کلبه کم کم به طور چشمگیری بالا رفت. با افزایش مداوم قیمت‌ها، نگاه جزیره‌نشین‌ها به کلبه‌داری از هزینهٔ سربارِ اضافی به یک سرمایه‌گذاری ضروری تغییر کرد. برای تضمین آیندهٔ خوب، کلبه‌داری بهتر از پس‌انداز محسوب می‌شد.

در طول تاریخ، دولت‌ها با خرج کردن بیشتر از چیزی که دارند خودشان را به دردسر انداخته‌اند.

ساده‌ترین تعریف اقتصاد عبارتست از تلاش برای حداکثر کردن دسترسی به منابع محدود (که تقریباً همه منابع محدود هستند) به‌طوری‌که بیشترین تقاضای ممکن انسان تأمین شود. ابزارها، سرمایه و نوآوری جواب این معادله هستند.

اقتصاد نمی‌تواند رشد کند به دلیل این که مردم مصرف می‌کنند

کنترل انحصاری دولت بر خدمات و پروژه‌های عمومی تقریباً همیشه به ناکارایی، فساد، اختلاس و زوال ختم می‌شود.

اگر آبل پیش از این، پس‌اندازش را در راه وام‌های غیرتولیدیِ مصرفی از دست داده بود نمی‌توانست وام ضروری بدهد. در واقع، پس‌انداز می‌تواند به‌منزلهٔ تفاوت بین مرگ و زندگی جامعه باشد.

اگر سطحِ مهارتِ پیش‌بینی مهندسان ناسا در حد بهترین اقتصاددان‌هایمان بود، عملیات گالیله جور دیگری از آب در می‌آمد. نه تنها فضاپیما مدار زحل را گم می‌کرد، بلکه یحتمل موشک حین پرتاب به طرف پایین بر می‌گشت، راهی از میان پوستهٔ زمین پیدا می‌کرد و جایی در اعماق هستهٔ زمین منفجر می‌شد.

تقاضای بیشتر میل ذاتی همهٔ انسان‌هاست. صرف‌نظر از اینکه چقدر داشته باشیم، همیشه زیادتر می‌خواهیم. شاید اجناس بیشتری نخواهیم، اما بی‌تردید دنبال زمان، تفریح و انتخاب‌های بیشتری هستیم که سرمایهٔ بیشتری احتیاج دارند.

در کنفرانس پولی برِتون وودز در ۱۹۴۴، ایالات متحده ملل دنیا را متقاعد کرد به‌جای طلا، دلار را پشتوانهٔ واحد پولی‌شان قرار بدهند. از آنجا که آمریکا متعهد شده بود هر اونس طلا را با ۳۵ دلار معاوضه کند و ۸۰ درصد طلای دنیا را در اختیار داشت، همه این توافق را پذیرفتند. با این حال، ۴۰ سال تورم پولی نتیجهٔ کار مدیران پولی کینزینی در فدرال رزرو باعث شد بهای تثبیت شدهٔ طلا به‌شدت کمتر از ارزش واقعی بشود. این ناهماهنگی به چیزی منجر شد که به «قحطی طلا» معروف شد؛ یعنی حرکت جمعیِ دولت‌های خارجی با رهبری فرانسه در سال ۱۹۶۵ برای تسویهٔ اوراق فدرال رزرو ایالات متحده با طلا. دولت‌های خارجی که این فرصت را داشتند تا طلا را با قیمت‌های قدیمی ۱۹۳۲ بخرند، به سرعت ذخایر ایالات متحده را جارو کردند.

تمام مواهب اقتصادی از افزایش بهره‌وری نشئت می‌گیرد.

قطار زیرزمینیِ شهر نیویورک را به کل شرکت‌های خصوصی ساختند و تقریباً چهار دهه خارج از کنترل شهری اداره می‌کردند. علی‌رغم هزینه‌های سرسام‌آور ساخت، قطار شهری سودده بود. علاوه بر آن، کرایهٔ قطار طی چهل سال هیچ وقت گران نشد.

اگر آزادیِ شکست را دریغ کنیم، آن وقت آزادیِ موفقیت را هم از بین برده‌ایم.

قیمت‌های رو به بالا فقط نتیجهٔ تورم است! تورم بسط عرضهٔ پول است. هر لغت‌نامهٔ چاپ قبل از ۱۹۹۰ تورم را فقط بسط عرضهٔ پول تعریف کرده است. نسخه‌های جدیدتر احتیاط کرده‌اند. اما اگر شما از تعریف درست مطلع باشید، می‌دانید ممکن است قیمت‌ها ثابت بمانند، یا حتی بریزند، ولی خود عرضه پول متورم شود.