بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

ما همانند تمام انسان‌هایی که سالیان دورِ قبل از ما زندگی کرده‌اند، رؤیا می‌بینیم.

موانع بسیاری در سر راه‌تان وجود دارند. عادات ما بسیار قوی‌اند و به سختی تثبیت شده‌اند. بنابراین، برای بقاء و رسیدن به شادی و آزادی باید یک جنگجوی بزرگ بود.

«در هر شرایطی، همیشه بیشترین تلاش‌تان را بکنید.»

قصد یا نیت، بالاترین قدرت خلقت است.

با عشق اقدام به عمل کنید، نه به این دلیل که منتظر پاداش هستید. خیلی از مردم فقط برای پول و دستمزد کار می‌کنند. کل هفته را کار می‌کنند تا فقط بتوانند آخر هفته را استراحت کنند. آنها کاری را انجام می‌دهند که «لازم است» و نه کاری که دوست دارند. و همین باعث می‌شود افسرده و ناامید شوند.

همیشه سخت‌ترین مرحله، قدم اول و شروع کار است.

جامعه باعث شده رؤیاهای همه ما انسان‌ها یکسان باشد.

آزادی یعنی خود بودن و بیان خود.

اگر تلاش کنید با کلام‌تان گناه نکنید، در این‌صورت بیشتر خودتان را می‌پذیرید و دوست خواهید داشت. و این اساسِ یک زندگی شاد و سعادتمند است.

رؤیای سیاره زمین، از رؤیایِ جمعی انسان‌ها طی قرون متوالی ایجاد شده.

زبان، مذهب، اصول اخلاقی، حتی اسم خودمان. هیچ کدام از اینها را خود ما انتخاب نکردیم، بلکه با همه چیز موافقت کرده‌ایم. پس همین موافقت و پذیرش، تبدیل به باور شده است، و باور نیز به نوبه خود ایمان را رقم زده، و ایمان یعنی باور بی قیدوشرطِ چیزی. بنابراین، ما باورهای دیگران را پذیرفته‌ایم.

همیشه سخت‌ترین مرحله، قدم اول و شروع کار است.

مردم را در ذهن خودتان خلق نکنید.

تغییر برداشت ما از حقیقت در دست خود ماست تا بتوانیم از رؤیای‌مان، بهشت بسازیم، نه جهنم.

مردم را در ذهن خودتان خلق نکنید. از این نترسید که آنها را به صورت کامل بشناسید و همینطور که هستند قبول‌شان کنید. تلاش نکنید کسی را عوض کنید، بخصوص کسانی را که دوست‌شان دارید. اگر بخواهید کسانی را که دوست‌شان دارید عوض کنید، پس آنها را با تمام وجود دوست ندارید؛ بلکه کسی را دوست دارید که در ذهن‌تان ساخته‌اید و اکنون می‌خواهید طرف مقابل‌تان را به آن شکل و قالب دربیاورید. کسی را پیدا کنید که لازم نباشد تغییرش دهید. مهمتر اینکه با کسانی باشید که شما را همینطور که هستید پذیرفته‌اند.

توجه یعنی ما انتخاب می‌کنیم برداشت خود را روی چه چیزی متمرکز نماییم. ما تمام چیزهای اطراف‌مان- تصویرها، صداها، بوها- را فقط زمانی درک می‌کنیم که توجه خود را روی آنها متمرکز کنیم.

روش تشرف به مرگ به معنای پذیرش مرگ به عنوان استاد است. مرگ به ما می‌آموزد چطور حقیقتاً زنده باشیم. همه ما مرگ را در آغوش خواهیم کشید، ولی هیچ کدام نمی‌دانیم چه زمانی، اما به دلایلی طوری زندگی می‌کنیم که انگار قرار است تا ابد زندگی کنیم. فکر کردن به مرگ به ما می‌آموزد که خودمان باشیم و زنده بودن را با تمام وجود احساس کنیم، و بابت هر روزی که از خواب بیدار می‌شویم، سپاسگزار باشیم. مرگ به ما می‌آموزد به کسانی که دوست‌شان داریم عشق بورزیم، چون شاید آخرین روزی باشد که می‌توانیم آنها را ببینم. آیا وقتی بدانیم زمان‌مان برای دوست داشتن و عشق ورزیدن آنقدر کم است، باز هم زندگی‌مان را صرف دعوا می‌کنیم؟ همه آنچه که ما داریم می‌تواند در آنی از بین برود. آیا این دلیلی نیست برای آنکه همین الان شروع به قدرددانی بابت همه آنها بکنیم، شروع به زندگی واقعی؟

حقیقت هر یک از ما، باورها و توافقات درونی‌مان است که جهان‌بینی‌مان را مشخص می‌سازد

آزادی یک تجربه درونی است که عملاً بستگی به شرایط دارد و احتمال وقوع آن وابسته به وجود واقعی خودِ فرد است. هر چند اکثر ما تلاش می‌کنیم فرد یا چیز دیگری را بابت فقدان آزادی‌مان سرزنش کنیم (دولت، مذهب، والدین، همسر، فرزندان، حتی آب‌وهوا)، اما حقیقتاً این خودمانیم که مانع آزادی‌مان هستیم.

آزادی یعنی خود بودن و بیان خود. اما بیشتر زندگی ما صرف جستجوی آزادی نمی‌شود، بلکه صرف پذیرفته شدن از سوی دیگران می‌شود، و ما هر کاری می‌کنیم که وجهه‌مان نزد دیگران خوب باشد. اولین گام به سوی آزادی درک این است که بدانیم آنطور که می‌خواهیم زندگی نمی‌کنیم.

و در اینجا، چهار میثاق «دون میگوئل روئیز»، به عنوان موهبتی ارزشمند، به صورت خلاصه مطرح می‌شوند: ۱) با کلام خود گناه نکنید. قدرت کلام را به یاد داشته باشید. از کلام‌تان علیه خودتان استفاده نکنید. این یعنی از گفتار نیک، حقیقت و عشق استفاده کنید، و نه از دروغ، شایعه و غیبت. هر چقدر بیشتر به خودتان عشق بورزید، کلام‌تان بی‌عیب‌ونقص‌تر خواهد بود. ۲) چیزی را به خود نگیرید. همه قضاوت‌های دیگران در مورد شما و اقدامات‌تان، حدس و گمان‌های آنها بر اساس واقعیت خودشان، بر اساس خواب فردی خودشان است. اینها هیچ ربطی به شما ندارند. باید این را درک کنید تا در برابر نظرات دیگران، مصون باشید.

۳) تصورات باطل نکنید. در زمان ارتباط با دیگران، از سوال کردن بابت فهمیدن دقیق آنچه که نمی‌دانید، نهراسید. شفافیت، فضای دروغِ حدس و گمانه‌زنی را پاک خواهد کرد. ۴) همیشه بیشترین تلاش‌تان را بکنید. تا جایی که می‌توانید از میثاق‌های جدید پیروی کنید. از خودِ مسیر لذت ببرید و صرفاً به دنبال نتیجه نباشید. تغییر و تحول صرفاً زمانی صورت می‌گیرد که اقدامات شما به تدریج تبدیل به عادت شوند، و عادات باعث تغییر ذات درونی‌تان می‌شوند. مهمترین چیز، عمل است. و با هر گام جدید، مسیر رسیدن به آزادی و سعادتمندی، آسان‌تر خواهد شد.

کسانی که بیشتر از همه ما را دوست دارند بیشتر احتمال دارد نظرات منفی در مورد ما مطرح کنند، بخصوص اگر در وضعیت روحی خوبی نباشند. و کلام آنها خیلی بیشتر از چیزی که قصد و هدف‌شان بوده روی ما تاثیر می‌گذارد. کسانی که ما را دوست دارند نمی‌دانند که چه می‌کنند، اما کلامی که بر زبان جاری می‌کنند همانند یک طلسم عمل می‌کند.

ما متوجه نیستیم که چطور از کلام علیه خودمان استفاده می‌کنیم. به خودمان در آینه نگاه می‌کنیم و از ظاهرمان با صدای بلند انتقاد می‌کنیم یا به خودمان می‌گوییم که نمی‌توانیم موفق شویم. اگر شما این میثاق را توسط کلام‌تان بپذیرید، در این‌صورت نگرش‌تان نسبت به خودتان و تمام کسانی که اطراف‌تان هستند، بخصوص کسانی که دوست‌شان دارید، تغییر خواهد یافت

مردم را در ذهن خودتان خلق نکنید. از این نترسید که آنها را به صورت کامل بشناسید و همینطور که هستند قبول‌شان کنید. تلاش نکنید کسی را عوض کنید، بخصوص کسانی را که دوست‌شان دارید. اگر بخواهید کسانی را که دوست‌شان دارید عوض کنید، پس آنها را با تمام وجود دوست ندارید؛ بلکه کسی را دوست دارید که در ذهن‌تان ساخته‌اید و اکنون می‌خواهید طرف مقابل‌تان را به آن شکل و قالب دربیاورید. کسی را پیدا کنید که لازم نباشد تغییرش دهید

ما همواره فرصت داریم که صادقانه سئوال کنیم و توضیح بخواهیم، اما این کار را نمی‌کنیم. چون می‌ترسیم چیزها را آنطور که واقعاً هستند ببینیم.

قبول واقعیت، مهمترین شرط برای بی‌نقص بودن است، بر عکسِ دروغ که جادوی سیاه ایجاد می‌کند.

ما تمام چیزهای اطراف‌مان- تصویرها، صداها، بوها- را فقط زمانی درک می‌کنیم که توجه خود را روی آنها متمرکز کنیم.

ما چیزی را کسب می‌کنیم که به آن باور داریم و اگر شما شروع کنید به دیدن افراد به نحوی که هیچ چیز را از آنها به خود نگیرید، در این‌صورت در برابر کلام و عمل آنها هرگز حساس و آسیب‌پذیر نخواهید بود.

اگر نکته‌ای منفی در طرف مقابل‌مان ببینیم، فرض می‌کنیم که عشق‌مان باعث تغییر آن می‌شود. اما هیچکس فقط به این دلیل که کسی او را دوست دارد، تغییر نمی‌کند. انسان فقط زمانی دستخوش تغییر می‌شود که خودش خواهان تغییر باشد. وقتی چنین فردی ما را آزرده‌خاطر کند، مستقیماً این باور به سراغ‌مان می‌آید که چرا بیشتر تلاش نکردیم ویژگی‌های منفی او را بشناسیم. اینجاست که حس پشیمانی پدیدار می‌گردد، و حالا همه عواطف ما درگیر سَمّ احساسیِ ایجاد شده می‌شود. پس شروع می‌کنیم به سرزنش این فرد بابت انتخابی که خودمان داشته‌ایم.