بریده‌هایی از کتاب جغرافیای رازها

مَشربی بی ریا، به من بدهید جُرعه یی کربلا، به من بدهید

نارفیقان! کو، زیارت نامه تان؟ شعرسازان! کو، شهادت نامه تان؟!

مداری دیگر حُسین – آوازِ خون را، ساز می‌کرد نگاهِ تشنگان را،       باز می‌کرد. زمین، در زیر پایِ رویشِ خون – مدارِ دیگری، آغاز می‌کرد!

زبانِ شورشِ کولاک ،سرخ ست/دوبیتی و رباعی توفان زبانِ شورشِ کولاک، سُرخ ست هوایِ شورِ دریا:       زخمه در دست ردایِ بی دلی، بر دوشِ توفان از این شوریده تر،       آیا سری هست؟!

کاش! من هم،       دردِ زینب داشتم رودِ آتش می‌شدم؛ تب داشتم. شیعه بودم، شیعه‌ی تیغِ دو دَم شیعه بودم، عاشقِ شادی و غم!

حُسین – آوازِ خون را، ساز می‌کرد نگاهِ تشنگان را،       باز می‌کرد. زمین، در زیر پایِ رویشِ خون – مدارِ دیگری، آغاز می‌کرد

شهر، خالی‌ست ز عُشّاق؛ بُوَد کز طرفی – مردی از خویش برون آید و، کاری بکند؟!

رندانِ تشنه لب را، جامی نمی‌‌دهد کس – گویی: ولی شناسان، رفتند از این ولایت. در زُلفِ چون کمندش، ای دل مپیچ؛ کآنجا – سرها بُریده بینی، بی جُرم و بی جنایت!

با دلِ خویش، راه می‌آییم بر لبِ قتلگاه، می‌آییم. نیزه داران، مگر چه می‌خواهند؟ - با سری       - رو به راه -             می آییم! دست در دستِ غیرتِ خورشید رو به سویِ پگاه،       می آییم. وام، از چشمِ آب، می‌گیریم: از حکایاتِ چاه، می‌آییم!

سجده‌ی سجّاد، در زنجیر – هم – پَر، وا کند باغِ معراج است، گُلپروانه ‌ی آزادگان

شرحِ حالِ عشق، شرحِ دردهاست!

آدمی، در عالَمِ خاکی، نمی‌‌آید به دست عالمی از نو بباید ساخت، وز نو آدمی ........

"کربلا": شاهراه؛ "عاشورا" : شاهکار؛ و "شهادت" : شاه کلیدِ حسین بن علی و همنَفَسانِ هماره‌ی اوست.

رندانِ تشنه لب را، جامی نمی‌‌دهد کس – گویی: ولی شناسان، رفتند از این ولایت.

تا که دُنیا دُنیاست، کوفه انگشت نماست فهمِ عاشورایی، سهمِ ما از دُنیاست.

کربلا، زاری نیست؛ دین، عزاداری نیست مومنِ گریه به دست!       ذوالفقارِ تو، کجاست؟! آی... مردم، مردم! مویه، راهِ حل نیست روحِ عاشورایی،       راه حلّ دُنیاست. تا شقایق باقی ست، زندگی باید کرد:

واهمه و، خیال بافی و، بی دست و پایی و، مردّد مانی – همه، از عوارضِ زندگی نکردن ست. در جایی که "زندگی" هست، از "مرگ" - نیز – پروایی نیست. از مرگ هم، اگر که می‌ترسیم – برای این است، که : "زندگی نمی‌‌کنیم" !...

اِلاهیّاتِ عاشورا، اِلاهی‌ترین راهکارِ زندگی ست.

جهان بینیِ عاشورا، همان روح و روحیه‌ی "آزادگی" ست؛ که اگر در پیکره‌ی "آزادیِ" دُنیا دمیده می‌شد،

آیا مرا، از مرگ می‌ترسانی؟! دور بادا، دور – که نشانه رَوُی ات، به خطاست؛ و گُمانه زنی‌ات، واهی! من که، از مرگ، باکی ندارم... و مگر شمایان، بیش تر از کُشتن، کار دیگری هم می‌توانید کرد؟! زنده باد مرگ! آفرین بر مرگی که در راهِ خُداست؛ و شما که قادر نیستید کرامت و عزّت و شرافتم را                   به نابودی کشانید –