بریده‌هایی از کتاب قوانین طبیعت انسان

مراقب افرادی باشید که به‌سرعت دیگران را جذب می‌کنند و بسیار خوب و صمیمی به نظر می‌رسند. چنین خوب بودن افراطی‌ای هرگز طبیعی نیست. فاصله‌تان را حفظ کنید و در پی نشانه‌های اولیه مانند اظهارنظرهای انفعالی- تهاجمی باشید. اگر به نشانه‌هایی پی بردید که با شخصیت آن‌ها ارتباطی نداشت، برای مثال شروع به غیبت دربارهٔ دیگران کردند، مطمئن باشید که سایهٔ آن‌ها در حال صحبت است و شما نیز خودتان یک روز هدف این غیبت‌ها خواهید شد.

سعی کنید در تمایل به صحبت کردن و اظهار عقیده کردن تجدیدنظر کنید و بیشتر به شنیدن دیدگاه‌های دیگران توجه کنید.

آنچه مرا می‌ترساند، استراتژی دشمن نیست، بلکه اشتباهات خود ماست.

لینکلن می‌گوید: «اگر می‌خواهید شخصیت یک نفر را بررسی کنید، به او قدرت بدهید.»

ما برنامه‌ریزی شده‌ایم تا تجربه‌های کودکی را در زمان حال تکرار کنیم.

سرانجام به آنچه می‌خواستم، رسیدم. آیا خوشحالم؟ نه واقعاً. اما دلیلش چیست؟ حالا دیگر روح من آن حس تند و گزندهٔ خواستن را ندارد. نباید خودمان را فریب دهیم. خوشحالی در به دست آوردن نیست، بلکه در دنبال کردن است.

منطق‌گرایی و عقلانیت نیرویی نیست که با آن زاده شده باشید، بلکه ویژگی‌ای است که آن را باید از طریق آموزش و تمرین کسب کنید.

هیچ ایرادی ندارد که در ارتباط با بیشتر مردم گاهی در رفتار با آن‌ها کمی سرد باشید. این کار موجب می‌شود آن‌ها برای دوستی با شما ارزش بیشتری قائل شوند. اما اگر واقعاً نسبت به فردی عشقی خاص داریم باید آن را پنهان کنیم؛ درست مانند زمانی که جرمی انجام می‌دهیم و آن را پنهان می‌کنیم. شاید این کار پسندیده نباشد، اما کار درستی است. چرا؟ زیرا سگ‌ها هم تحمل مهربانی زیاد را ندارند، چه رسد به ما انسان‌ها! آرتور شوپنهاور

موفقیت یا پیروزی‌های ناگهانی می‌توانند بسیار خطرناک باشند. از نظر عصبی، مواد شیمیایی در مغز ترشح می‌شوند و پیوندی قوی از برانگیختگی و انرژی ایجاد می‌کنند که به تمنای تکرار موفقیت منتهی می‌شود. این می‌تواند شروع هر نوع رفتار اعتیادی یا جنون‌آمیز باشد.

همهٔ ما به نوعی خودشیفته‌ایم. در یک گفت‌وگو همهٔ ما در پی آن هستیم که گوی سبقت را برباییم، از داستان‌های خودمان بگوییم و عقیدهٔ خود را به کرسی بنشانیم. ما از افرادی که عقاید ما را به اشتراک می‌گذارند، خوشمان می‌آید، زیرا ما را به جایگاه والایی که می‌پسندیم رهنمون می‌کنند.

بگذارید همهٔ آشنایان اعم از مرد و زن به این احساس برسند که شما می‌توانید هرگاه اراده کنید از همراهی آن‌ها کناره‌گیری کنید. این آگاهی موجب استحکام دوستی خواهد شد. هیچ ایرادی ندارد که در ارتباط با بیشتر مردم گاهی در رفتار با آن‌ها کمی سرد باشید. این کار موجب می‌شود آن‌ها برای دوستی با شما ارزش بیشتری قائل شوند. اما اگر واقعاً نسبت به فردی عشقی خاص داریم باید آن را پنهان کنیم؛ درست مانند زمانی که جرمی انجام می‌دهیم و آن را پنهان می‌کنیم. شاید این کار پسندیده نباشد، اما کار درستی است. چرا؟ زیرا سگ‌ها هم تحمل مهربانی زیاد را ندارند، چه رسد به ما انسان‌ها! آرتور شوپنهاور

اگر فردی بخواهد چیزی را پنهان کند، خودش را باحرارت نشان می‌دهد، زیاد صحبت می‌کند و می‌خندد. او همان تعصب عقیده را که در فصل اول توضیح دادم، پیاده می‌کند: اگر من با تمام وجود و با حرارت دوچندان موضوعی را بیان کنم و حقیقتی را انکار کنم و خودم را یک قربانی نشان دهم، شک کردن به من سخت خواهد شد. در این حالت باید در پی قراین بیشتر باشید. در حقیقت وقتی کسی با انرژی فراوان موضوعی را بیان می‌کند یا با سطح انکار بالایی از خود دفاع می‌کند، زمانی است که باید به او شک کنید و آنتن‌هایتان را بالا ببرید.

اغلب تصور می‌کنیم که قدرت افراد را تغییر داده است، اما واقعیت این است که قدرت سهم بیشتری از شخصیت واقعی آن‌ها را رو کرده است.

ما انسان‌ها بردهٔ ترس‌ها و جهالت‌هایمان شده‌ایم.

حضور و غیاب تأثیری اساسی بر ما دارد. حضور زیاد خفقان‌آور است؛ کمی غایب بودن حس تمنا ایجاد می‌کند

انسان زمانی نسخهٔ بهتر خودش خواهد شد که او را وادار کنی ببیند چگونه است. آنتوان چخوف

برای اینکه بین یک قدیس حقیقی و یک قدیس جعلی تمایز قائل شوید، به کلام آن‌ها و فضایی که پیرامون خودشان کشیده‌اند توجه نکنید، بلکه بر کارها و جزئیات زندگی آن‌ها متمرکز شوید و ببینید چقدر از قدرت و جلب توجه لذت می‌برند، به ثروتی توجه کنید که روی هم انبار کرده‌اند، به تعداد خدمه و میزان خودشیفتگی آن‌ها دقت کنید. وقتی این تیپ شخصیتی را شناختید، هرگز یک پیرو ساده‌لوح نباشید. از او فاصله بگیرید.

وجود ما چیزی نیست جز مبارزه علیه نیروهای تاریک درونی‌مان. زندگی کردن یعنی جنگیدن با نوسانات درون قلب و جانمان. تأمل کردن یعنی به قضاوت نشستن خویشتن. هنریک ایبزن

باید همیشه نتیجهٔ این قانون را به یاد داشته باشید: مردم هرگز کاری را یک بار انجام نمی‌دهند. آن‌ها سعی می‌کنند خودشان را توجیه کنند و بگویند که در آن لحظه حواسشان نبوده است، اما شما می‌توانید مطمئن باشید که آن‌ها هر کار احمقانه‌ای که اکنون انجام داده‌اند، دوباره تکرار خواهند کرد و این رفتار ناشی از شخصیت و عادت‌های آن‌هاست. به‌واقع این رفتارهای تکراری احمقانه را زمانی که می‌بینید منافع شخصی‌شان تهدید می‌شود، بروز می‌دهند و این نشانهٔ ضعف آن‌هاست.

آنچه در شما رضایت ایجاد می‌کند، تحقق بالقوه‌هایتان است نه جلب توجه دیگران؛ زیرا شما می‌دانید که توجهی که از بیرون می‌آید، گذراست. دیگر نیازی به مقایسه ندارید، زیرا حس خودارزشمندی شما از درون می‌تراود نه از بیرون.

یاد بگیرید که مردم را بر اساس دید کوته یا وسیع آن‌ها اندازه بگیرید؛ از تعامل با افرادی که پیامدهای رفتارهایشان را در نظر نمی‌گیرند، بپرهیزید؛

افراد بیشتر از آنکه به کلام شما پاسخ دهند به انرژی و رفتار شما پاسخ می‌دهند.

فردی را که همیشه دست به موعظهٔ اخلاقی می‌زند، به‌ناگاه در موقعیتی کاملاً برعکس می‌بینید. یا فردی با ظاهری خونسرد در بدترین موقعیت ناامنی‌ها و عصبانیت درونی‌اش را بیرون می‌ریزد. یا فردی که همیشه دم از عشق و مهربانی می‌زند، ناگهان به یک سلطه‌جو تبدیل می‌شود. این رفتار عجیب و متناقض همان تجلی مستقیم سایه است.

«سعی کن داستانی بنویسی دربارهٔ مردی جوان که بردهٔ درونش را قطره قطره از خود بیرون کرد و یک صبح زیبا از خواب بیدار شد و دید که در رگ‌هایش نه خون یک برده که خون یک انسان واقعی جریان دارد.»

یک موضوع مشترک در غیبت آن‌ها این است که هیچ کس به اندازه‌ای که وانمود می‌کند آدم حسابی نیست.

همهٔ ما می‌خواهیم باور کنیم که زندگی هدف و معنایی دارد و به چیزی قوی‌تر و بزرگ‌تر از خودمان متصلیم. دوست داریم از کاری که انجام می‌دهیم احساس رضایت و اهمیت داشته باشیم. ما بدون چنین اعتقادی پوچی و افسردگی را تجربه خواهیم کرد که خود زمینه‌ای برای شرایط بدتر خواهد شد. به یاد داشته باشید: این احساس گمشدگی و ابهام تقصیر هیچ کس نیست. این یک واکنش طبیعی در برابر به دنیا آمدن در روزگار تغییرات بزرگ و آشوب است. سیستم‌های حمایتی قدیمی مانند مذاهب، نهضت‌های جهانی، یکپارچگی اجتماعی تقریباً و دست‌کم در غرب ناپدید شده‌اند. همچنین قوانین، چیزهایی که از لحاظ اخلاقی ممنوعه بودند و قراردادهای اجتماعی که روزگاری رفتارهایمان باید از صافی آن‌ها عبور می‌کرد نیز از بین رفته‌اند. همهٔ ما آزادانه شناوریم و جای تعجب ندارد که بسیاری از افراد خودشان را در اعتیاد و افسردگی گم کرده‌اند.

قدرتمندان قوانین را به نفع خود می‌نویسند

تعاملات با افراد منبع اصلی ضربه‌های هیجانی است، اما قرار نیست این‌طور باشد. مشکل این است که ما به‌طور مداوم در حال قضاوت مردم هستیم و آرزو داریم آن‌ها جور دیگری باشند. ما می‌خواهیم آن‌ها را تغییر دهیم. می‌خواهیم به روشی خاص و در بیشتر مواقع به همان روش ما فکر و رفتار کنند. ازآنجاکه این امر شدنی نیست و هر یک از ما منحصربه‌فردیم، همواره کلافه و نگرانیم. به جای این نگرش، دیگران را به صورت پدیده‌های خنثی مانند گیاهان یا ستاره‌ها در نظر بگیرید. آن‌ها به‌سادگی وجود دارند. آن‌ها شکل‌های مختلفی دارند و زندگی را جذاب و غنی می‌کنند. به جای اینکه آن‌ها را تغییر دهید یا در برابرشان بایستید از همان چیزی که به شما می‌دهند، لذت ببرید. شناخت آدمیان را مانند یک بازی یا حل معما و پازل بدانید. همهٔ این‌ها بخشی از کمدی انسانی هستند. بله، مردم غیرمنطقی‌اند، اما شما نیز غیرمنطقی هستید.

در روزگار کهن، بسیاری از رهبران بزرگ مانند اسکندر کبیر و ژولیوس سزار احساس می‌کردند از طرف خدایان انتخاب شده‌اند و بخشی از وجودشان الهی است. این خودباوری سبب شده بود میزان بالایی از اعتمادبه‌نفس داشته باشند و دیگران نیز همین ویژگی را در آن‌ها تقویت کنند و همین تبدیل به رسالت آن‌ها شد. نیازی نیست شما هم در این توهم خودبزرگ‌بینی غرق شوید، اما این احساس که به دنیا آمده‌اید تا کاری بزرگ و مهم انجام دهید به شما کمک می‌کند که در مواقعی که با موانع یا مقاومت روبه‌رو می‌شوید، همچنان با اطمینان جلو روید.

هیچ نیروی قانونمداری در این کرهٔ خاکی وجود ندارد که بتواند طبیعت و ذات انسان را کنترل کند.