بریده‌هایی از کتاب زیستن

اعتباردهنده‌ها همه از ثروت خانواده‌ام خبر داشتند، پس گذاشتند قرضم برود بالا. وقتی بنا کردم به اعتباری بازی کردن، دیگر حساب مبلغ باختم را نداشتم و اعتباردهنده‌ها هم هیچی نگفتند. اما هر روز پنهانی توطئه می‌کردند که صد مو زمین خانوادگی مرا از چنگم درآورند.

'فقر بلندپروازی آدم را به هیچ می‌رساند`

فقط دستگیرمان می‌شد که حرف‌های بالادستی‌هاست و همه باید طبق خواستشان فکر و عمل کنیم.

هر چند اغلب گریان بودند، اما علتش اندوه غیر معمولی نبود. گاهی حتا در وقت شادی و آرامش می‌گریستند. دست‌هاشان مثل گل و لای خشکیده جاده زبر بود. دست بلند کردنشان برای زدودن اشک آن‌قدر رواج داشت که انگار حرکتی است برای تکاندن پر کاهی از لباس.

هیچ‌کس را ندیدم که نه‌تنها خاطرات و تجارب زندگی برایش چنین روشن و دقیق باشد، بلکه بتواند آن را چنین جاندار و درخشان وصف کند. از آن قماش آدم‌ها بود که همه زندگی گذشته‌اش به یادش مانده بود. می‌توانست به روشنی خرامیدن خود را در جوانی و حتا پیرشدنش را ببیند.

«چه خوب که درمان‌شدنی نیست. اگر بود، پول دوا درمان را از کجا می‌آوردیم؟»

می‌خواست یادم بدهد هر چند زن‌ها در ظاهر با هم فرق دارند، وقتی به آن‌ها برسی همه مثل همند. به جیاچن گفتم: «این اصل کوچک را می‌فهمم.» اما هر چند به مقصودش پی برده بودم، این نکته عوض نمی‌شد که وقتی زنی را با ظاهری متفاوت می‌دیدم، ناچار فکر می‌کردم که با دیگری فرق دارد.

سرآخر خیال می‌کنم زیاد هم بد نیاوردم. به آدم‌های دور و برم مثل لون اِر و چونشن نگاه کن. هر کدامشان سهم خود را زیر آفتاب گرفتند، اما زود جانشان را باختند. زندگی عادی بهتر است. اگر برای به دست آوردن مال دنیا تلاش کنی، سرآخر جانت را بر سر آن می‌گذاری.

فیوگویی سرا پا متفاوت بود. از فکر کردن به گذشته خوشش می‌آمد. از صحبت در باره زندگی‌اش خوشش می‌آمد. انگار از این طریق می‌توانست زندگی‌اش را بارها زنده کند.

زیستن از این لحاظ در بین آثار اولیه یو هوآ برجسته است که زبان فریب‌دهنده ساده‌ای دارد، همچنین چشم‌انداز تاریخی آن گسترده است و چهار دهه از تاریخ چین نو را در بر می‌گیرد، دوره‌ای سرشار از جنگ، کشاکش‌های داخلی، بلایای طبیعی و آشوب سیاسی. زیستن که دور و بر زمان دومین جنگ چین و ژاپن (۱۹۳۷ ــ ۱۹۴۵) شروع می‌شود