بریده‌هایی از کتاب حلقه‌ی آتش

. زندگی زود می‌گذرد. حتی اگر صد سال عمر کنیم، باز هم زندگی بسیار کوتاه است. ما باید با زندگی‌مان چه کنیم؟ آیا باید زندگی را با حسرت خوردن به حال خود سپری کنیم؟ آیا باید زندگی را با قضاوت در مورد عزیزان‌مان، کنترل آن‌ها و یا این که دوست داریم چگونه باشند، به چالش بکشیم؟ آیا باید زندگی‌مان را با ترس و ترس از ابراز آنچه هستیم، سپری کنیم؟ روش شکرگزاری از موهبت زندگی این است که واقعاً زندگی کنیم، نه این‌که از ترس زندگی در گوشه‌ای پنهان شویم یا شاهد گذران آن باشیم.

چه احساسی نسبت به خودتان دارید؟ آیا خودتان را دوست دارید و برای خودتان ارزش و احترام قایلید؟ اگر پاسخ‌تان منفی است، دلیل تمام دل شکستگی‌های‌تان مشخص می‌شود. هنگامی که خودتان را دوست ندارید و به وجودتان احترام نمی‌گذارید، به دیگران اجازه می‌دهید تا بدون عشق و احترام با شما رفتار کنند.

پیام خداوند، زندگی است و این پیام از طریق والدین‌تان به شما رسانده شده است.

. عشق به خویشتن، راه‌حل عشق به دیگران است. عشق، با شما آغاز می‌شود. هنگامی که رابطهٔ شما با خودتان بر اساس عشق و احترام است، رابطه‌تان با هر آنچه در زندگی است، از جمله رابطه‌تان با کسانی که دوست دارید، دگرگون می‌شود.

پروردگارا، عفو کن مرا به دلیل تمام دروغ‌هایی که در مورد جسم مادی‌ام باور داشتم. عفو کن مرا به دلیل این که با تصویر دروغین کمال، جسمم را قضاوت می‌کردم. عفو کن مرا به دلیل خصوصیاتی که در مورد جسم مادی‌ام دوست نداشتم. پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا جسم مادی‌ام را معبدی از تجلی تو بیابم. یاری‌ام ده تا به جسمم احترام بگذارم و دوستش داشته باشم. من می‌دانم که اگر با احترام، عشق و محبت با جسم مادی‌ام رفتار کنم، به آفرینش تو احترام گذاشته‌ام و دوستش داشته‌ام.

من می‌دانم که روزی این بدن مادی از بین خواهد رفت. و اگر فرشتهٔ مرگ بخواهد، می‌تواند هم اکنون جانم را بستاند و من افسوس نخواهم خورد زیرا داستانم کامل است. اگر هم در این دنیا بمانم، روز دیگری را در اختیار دارم تا از تجلیات خداوند لذت ببرم.

پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا خود را آن‌گونه که هستم، بپذیرم؛ بدون قضاوت. یاری‌ام ده تا ذهنم را آن‌گونه که هست، بپذیرم؛ با تمام احساساتم، امیدها و آرزوهایم و هویت منحصر به فردم. یاری‌ام ده تا جسمم را آن‌گونه که هست بپذیرم؛ با تمام زیبایی و کمالش.

چرا نباید خودمان را بی‌قید و شرط دوست بداریم؟ چرا باید زندگی‌مان را با ایجاد کشمکش‌هایی همچون قضاوت کردن خودمان، طرد کردن خودمان یا احساس شرم، گناه یا سرزنش سپری کنیم؟ چرا زندگی ارزشمندمان را صرف چیزی کنیم که می‌دانیم نیستیم و می‌دانیم که هیچ‌گاه نخواهیم بود؟ چرا خود را آن‌گونه که هستیم نپذیریم و خود را آن‌گونه که هستیم، دوست نداریم؟ تصویر کمالی که یاد گرفته‌ایم به دنبالش باشیم یکی از بزرگ‌ترین دروغ‌های زندگی است. امروز و در این لحظه، تمام عشق درون قلب‌تان را نثار خود کنید. عشق، طبیعت شماست؛ در مقابل آنچه واقعاً هستید، مقاومت نکنید. شما می‌توانید زندگی‌تان را با ابراز آن‌چه هستید و با پیروی از قلب‌تان در هر کاری که انجام می‌دهید، بهبود بخشید.

تجسم کنید که اگر با خودتان مهربان باشید، زندگی چقدر آسان خواهد شد. امروز برای آغاز رابطه‌ای جدید با خودتان روز فوق‌العاده‌ای است.

نیازی نیست دیگران را تغییر دهید؛ نیازی نیست هیچ یک از آفریده‌های خداوند را تغییر دهید. فقط از آفرینش لذت می‌برید؛ از زیبایی و از زندگی لذت می‌برید. شما زنده‌اید و همین زنده بودن به شما شادی می‌بخشد. و نتیجه‌اش چیست؟

ما پیامی داریم که باید آن‌را برسانیم؛ نخست به خودمان و سپس به دیگران

به جای این که عشق را در دیگر انسان‌ها جستجو کنیم، باید با عشق خودمان همسو شویم زیرا عشق دیگر انسان‌ها نیست که ما را شاد و خوشبخت خواهد کرد. آن‌چه ما را خوشبخت خواهد کرد، عشقی است که نسبت به تمام انسان‌ها احساس می‌کنیم، عشقی است که نسبت به خدا احساس می‌کنیم و عشقی است که نسبت به کل آفرینش احساس می‌کنیم. ما می‌توانیم عشق فردی را نسبت به خود احساس کنیم و این عشق زیباست اما هنگامی که عشق خودمان را احساس می‌کنیم، بهترین اتفاقی است که می‌تواند برای‌مان رخ دهد. آن‌گاه است که در بهشت زندگی می‌کنیم

هنگامی که یاد می‌گیرید با عشق و احترام با خود رفتار کنید، دیگر نمی‌توانید رفتاری کم‌تر از این را از دیگران انتظار داشته باشید.

پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا خود را آن‌گونه که هستم، بپذیرم؛ بدون قضاوت. یاری‌ام ده تا ذهنم را آن‌گونه که هست، بپذیرم؛ با تمام احساساتم، امیدها و آرزوهایم و هویت منحصر به فردم. یاری‌ام ده تا جسمم را آن‌گونه که هست بپذیرم؛ با تمام زیبایی و کمالش.

از این به بعد، جسم مادی‌ام را آن‌گونه که هست، می‌پذیرم. از جسمم لذت می‌برم و به خاطر تمام لذاتی که در زندگی به من ارزانی می‌کند، سپاسگزارش هستم.

پروردگار، موهبت زندگی را به ما ارزانی کرده است و سپاسگزاری از خداوند برای این موهبت از طریق لذت بردن از زندگی و از این که واقعاً خودمان باشیم، انجام می‌شو

عقیدهٔ ما فقط نگرش ماست و تنها برای ما واقعیت دارد؛ و هیچ دلیلی ندارد برای دیگران نیز واقعیت داشته باشد. قرار نیست همیشه حق داشته باشیم

بگذار امروز هر کاری که انجام می‌دهم و هر حرفی بر زبان می‌آورم، تجلی زیبایی در قلب من باشد.

بگذار از زیبایی و کمال هر آن‌چه آفریده‌ای آگاه شوم تا بتوانم با عشقی جاودان نسبت به تو زندگی کنم.

پروردگارا، سپاسگزار نیرویی هستم که با آن رؤیاهای زیبایم را آفریدی که در آن‌ها همه چیز ممکن است.

هر بار احساس رنجش می‌کنیم، دلیلش این است که به چیزی باور داریم که حتی واقعیت ندارد؛ چیزی که ممکن است به نظر حقیقت داشته باشد، اما ندارد.

با خود-دوستی، از حضور خود لذت می‌برید. هر بار به آینه نگاه می‌کنید، از تصویری که می‌بینید، لذت می‌برید، و لبخند گشاده‌ای که در چهره‌تان می‌نشیند، زیبایی درونی و بیرونی‌تان را افزایش می‌دهد. با خود-دوستی، تصویر دروغین کمال را دنبال نمی‌کنید یا نمی‌کوشید ثابت کنید برای این که دوست‌تان داشته باشند به اندازهٔ کافی خوب هستید.

هنگامی که خودتان را دوست دارید، دیگر مطابق عقاید دیگران زندگی نمی‌کنید. نیازی ندارید دیگران شما را بپذیرند یا به شما بگویند که چقدر آدم خوبی هستید زیرا شما، خودتان را می‌شناسید.