بریده‌هایی از کتاب حلقه‌ی آتش

به جای این که عشق را در دیگر انسان‌ها جستجو کنیم، باید با عشق خودمان همسو شویم زیرا عشق دیگر انسان‌ها نیست که ما را شاد و خوشبخت خواهد کرد. آن‌چه ما را خوشبخت خواهد کرد، عشقی است که نسبت به تمام انسان‌ها احساس می‌کنیم، عشقی است که نسبت به خدا احساس می‌کنیم و عشقی است که نسبت به کل آفرینش احساس می‌کنیم. ما می‌توانیم عشق فردی را نسبت به خود احساس کنیم و این عشق زیباست اما هنگامی که عشق خودمان را احساس می‌کنیم، بهترین اتفاقی است که می‌تواند برای‌مان رخ دهد.

. زندگی زود می‌گذرد. حتی اگر صد سال عمر کنیم، باز هم زندگی بسیار کوتاه است. ما باید با زندگی‌مان چه کنیم؟ آیا باید زندگی را با حسرت خوردن به حال خود سپری کنیم؟ آیا باید زندگی را با قضاوت در مورد عزیزان‌مان، کنترل آن‌ها و یا این که دوست داریم چگونه باشند، به چالش بکشیم؟ آیا باید زندگی‌مان را با ترس و ترس از ابراز آنچه هستیم، سپری کنیم؟ روش شکرگزاری از موهبت زندگی این است که واقعاً زندگی کنیم، نه این‌که از ترس زندگی در گوشه‌ای پنهان شویم یا شاهد گذران آن باشیم.

چه احساسی نسبت به خودتان دارید؟ آیا خودتان را دوست دارید و برای خودتان ارزش و احترام قایلید؟ اگر پاسخ‌تان منفی است، دلیل تمام دل شکستگی‌های‌تان مشخص می‌شود. هنگامی که خودتان را دوست ندارید و به وجودتان احترام نمی‌گذارید، به دیگران اجازه می‌دهید تا بدون عشق و احترام با شما رفتار کنند.

امروز، همان روزی است که می‌توانید زیبایی خویشتن را تجربه کنید. امروز، همان روزی است که با روح خویشتن ارتباط دوباره می‌یابید و تمام عشق درون قلب‌تان را ابراز می‌کنید. در این لحظه، تمام توجه‌تان را به آن‌چه احساس می‌کنید، متمرکز کنید. تمایل به زنده بودن را احساس کنید؛ تمایل به عشق و لذت را؛ و تمایل به آفرینش چیزی خارق‌العاده تا آن‌را با دیگران سهیم شوید.

پیام خداوند، زندگی است و این پیام از طریق والدین‌تان به شما رسانده شده است.

پروردگارا، عفو کن مرا به دلیل تمام دروغ‌هایی که در مورد جسم مادی‌ام باور داشتم. عفو کن مرا به دلیل این که با تصویر دروغین کمال، جسمم را قضاوت می‌کردم. عفو کن مرا به دلیل خصوصیاتی که در مورد جسم مادی‌ام دوست نداشتم. پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا جسم مادی‌ام را معبدی از تجلی تو بیابم. یاری‌ام ده تا به جسمم احترام بگذارم و دوستش داشته باشم. من می‌دانم که اگر با احترام، عشق و محبت با جسم مادی‌ام رفتار کنم، به آفرینش تو احترام گذاشته‌ام و دوستش داشته‌ام.

. عشق به خویشتن، راه‌حل عشق به دیگران است. عشق، با شما آغاز می‌شود. هنگامی که رابطهٔ شما با خودتان بر اساس عشق و احترام است، رابطه‌تان با هر آنچه در زندگی است، از جمله رابطه‌تان با کسانی که دوست دارید، دگرگون می‌شود.

پروردگارا، امروز به اراده‌ام قدرت ده تا هر که مرا رنجانده است، ببخشایم؛ حتی اگر بر این باورم که آن رنجش غیرقابل بخشش است. من آگاهم که بخشایش یعنی عشق به خود. یاری‌ام ده آن‌قدر خود را دوست بدارم تا هر رنجشی را ببخشایم. بگذار بخشایش را انتخاب کنم زیرا نمی‌خواهم هر بار با به یادآوری‌اش، رنج و عذاب بکشم. پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا تمام گناهان درون قلبم با بخشایش کسانی که آن‌ها را رنجانده‌ام، التیام یابند. یاری‌ام ده تا به خطاهایی که از سر جهل و نادانی مرتکب شده‌ام، پی ببرم و به من خرد و عزمی عطا کن تا بار دیگر همان اشتباهات را تکرار نکنم.

وقتی خودتان را دوست دارید، وحشت ندارید که عشق و محبت‌تان را نثار کنید زیرا دریچهٔ قلب‌تان کاملاً گشوده است.

من می‌دانم که روزی این بدن مادی از بین خواهد رفت. و اگر فرشتهٔ مرگ بخواهد، می‌تواند هم اکنون جانم را بستاند و من افسوس نخواهم خورد زیرا داستانم کامل است. اگر هم در این دنیا بمانم، روز دیگری را در اختیار دارم تا از تجلیات خداوند لذت ببرم.

پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا خود را آن‌گونه که هستم، بپذیرم؛ بدون قضاوت. یاری‌ام ده تا ذهنم را آن‌گونه که هست، بپذیرم؛ با تمام احساساتم، امیدها و آرزوهایم و هویت منحصر به فردم. یاری‌ام ده تا جسمم را آن‌گونه که هست بپذیرم؛ با تمام زیبایی و کمالش.

ما پیامی داریم که باید آن‌را برسانیم؛ نخست به خودمان و سپس به دیگران

خود-دوستی به شما نیرو می‌دهد تا زنجیر تمام دروغ‌هایی که باور داشتید را پاره کنید؛ دروغ‌هایی که می‌گویند: "آن‌قدرها هم خوب نیستم؛ آن‌قدرها هم زیبا نیستم؛ آن‌قدرها هم قوی نیستم؛ نمی‌توانم از عهده‌اش برآیم." با خود-دوستی، دیگر از روبرو شدن با مسئولیت‌ها و مشکلات زندگی نمی‌هراسید و به محض این‌که قد عَلَم کردند، آن‌ها را حل می‌کنید. چرا؟ چون می‌توانید کاملاً به خودتان اعتماد کنید تا تصمیماتی بگیرید که به نفع‌تان است و هیچ‌گاه شرایطی ایجاد نمی‌کنید که علیه شما باشند. با خود-دوستی، از حضور خود لذت می‌برید. هر بار به آینه نگاه می‌کنید، از تصویری که می‌بینید، لذت می‌برید، و لبخند گشاده‌ای که در چهره‌تان می‌نشیند، زیبایی درونی و بیرونی‌تان را افزایش می‌دهد. با خود-دوستی، تصویر دروغین کمال را دنبال نمی‌کنید یا نمی‌کوشید ثابت کنید برای این که دوست‌تان داشته باشند به اندازهٔ کافی خوب هستید.

خود- دوستی با خودخواهی کاملاً تفاوت دارد. خودخواهی یعنی این‌که: "اگر دوستم داری، باید با تمام زباله‌های احساسی من کنار بیایی، باید خشم و قضاوت‌هایم را بپذیری و هیچ‌گاه ترکم نکنی." عشق این نیست که به کسی بگویید دوستش دارید و بعد از او سوءاستفاده کنید؛ این عمل خودخواهی است.

ما می‌دانیم استحقاق دریافت تمام خوبی‌های زندگی را داریم زیرا ما آفریدهٔ خداوندیم و خداوند کمال مطلق است. اگر خداوند همه‌جا حضو دارد و تجلی همه چیز است، پس چگونه ممکن است موهبات زندگی را از آفریده‌های خود دریغ کند؟

پروردگار، موهبت زندگی را به ما ارزانی کرده است و سپاسگزاری از خداوند برای این موهبت از طریق لذت بردن از زندگی و از این که واقعاً خودمان باشیم، انجام می‌شو

به جای این که عشق را در دیگر انسان‌ها جستجو کنیم، باید با عشق خودمان همسو شویم زیرا عشق دیگر انسان‌ها نیست که ما را شاد و خوشبخت خواهد کرد. آن‌چه ما را خوشبخت خواهد کرد، عشقی است که نسبت به تمام انسان‌ها احساس می‌کنیم، عشقی است که نسبت به خدا احساس می‌کنیم و عشقی است که نسبت به کل آفرینش احساس می‌کنیم. ما می‌توانیم عشق فردی را نسبت به خود احساس کنیم و این عشق زیباست اما هنگامی که عشق خودمان را احساس می‌کنیم، بهترین اتفاقی است که می‌تواند برای‌مان رخ دهد. آن‌گاه است که در بهشت زندگی می‌کنیم

پروردگارا، امروز یاری‌ام ده تا جسم مادی‌ام را معبدی از تجلی تو بیابم.

نیازی نیست دیگران را تغییر دهید؛ نیازی نیست هیچ یک از آفریده‌های خداوند را تغییر دهید. فقط از آفرینش لذت می‌برید؛ از زیبایی و از زندگی لذت می‌برید. شما زنده‌اید و همین زنده بودن به شما شادی می‌بخشد. و نتیجه‌اش چیست؟