بریده‌هایی از کتاب مانیفست پست مدرن یک زن سبزی‌فروش

-خانم فلاسکو ورداشتی؟ -ورداشتم. -رمان "صد سال تنهایی" رو هم وردار. -می‌رسی بخونیش؟ -آره بابا. دفعه قبل "جنگ و صلح" تولستوی رو همونجا خوندم دیگه. -آها. باشه. چند تا لقمه کوکو هم درست کردم. -بیا دیگه! الان راه بیفتیم شاید برسیم اون دو تا صندلی دنج مطب رو که ویوی حیاط و باغچه داره، واسه خودمون بگیریم.

-اگه من شوهر نکنم نمیرم بهشت؟ -نمی‌دونم ورپریده! نمی‌دونم. -چرا همش نمی‌دونی؟ -دهه ول کن دیگه! کی تا حالا از ندونستن مرده؟

مناجات کسی در نیل وقتی فرعون داشت غرق می‌شد "خدای موسی! من فقط یک سربازم!"

-چرا همش نمی‌دونی؟ -دهه ول کن دیگه! کی تا حالا از ندونستن مرده؟

هنوز گاهی عده‌ای درباره حقوق بشر اظهار نگرانی می‌کنند. آن‌ها باید بدانند یک کارشناس املاک کارکشته، کاملا مراقب است همه چیز سر جای خودش باشد: آنکه باید بمیرد، به بهترین شکل بمیرد و با مرغوب ترین مواد مومیایی شود و نژادهای برتر، از دکوراسیون داخلی خانه‌های خود لذت ببرند.

باید حرف‌هایش را باور کنم. نه چشم‌های سیاه من یادش می‌ماند نه چشم‌های تیله‌ای مهناز. اصلاً بحث تنوع نیست. هر دو برایش یک جور هستیم. یک جور هیکل مثالی غیر مادی که با هم، هستی متافیزیکی او را کامل می‌کنیم. نصف من. نصف مهناز. آخر امیر فلسفه خوانده. می‌داند چه می‌گوید. از روی هوس که نمی‌خواهد مهناز زن دومش شود. بخاطر فلسفه است. از دستم دلخور است که چرا این چیزها را نمی‌فهمم. فردا دیگر حتماً بهش می‌گویم با عقد دائم او و مهناز موافقم.

مثل همه این وقت‌ها تا برگردی خانه بیدار می‌مانم. و تو را می‌بخشم که هیچ وقت عاشقم نمی‌شوی. تقصیر تو نیست. چشمی در، همه چیز را یک طرفه نشان می‌دهد. تو همیشه خیلی معلومی. من همیشه تارم.

ولی اوضاع جوریه که فردوسی که هیچی، رستم هم بیاد دیگه نمی‌تونه قضیه رو جمع کنه. کسره شد "ه" تموم شد رفت.

گفتی برای تقویت زبان باید ماهواره بگیریم بابا! حالا انگلیسی‌ات خوب شد؟ زبان خودمان هم یادمان رفته!