بریده‌هایی از کتاب نماز نجوای مؤمنان

نماز، در حالی که تکلیف است، به مثابهٔ یک معلّم اخلاق، روح و قلب انسان را صیقلی می‌دهد و برای او صفای دل و پاکی باطن به ارمغان می‌آورد.

پیغمبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «الصَّلَاةُ قُرْبَانُ کلِّ تَقِی» نماز وسیلهٔ قرب هر پرهیزکار است.

امام حسن عسکری (ع) می‌فرمایند: وقتی انسان بخواهد منازل طریقت را طی کند و به مقام «لقاءالله» برسد، باید از نماز شب یاری جوید که پیمودن راه سیر و سلوک بدون نماز شب، ناممکن است

وقتی شخص با زبان خود می‌گوید: (إِیاک نَعْبُدُ وَ إِیاک نَسْتَعینُ)، دل او نیز واقعاً همین آیهٔ شریفه را بخواند؛ یعنی به آن باور داشته باشد، در برابر خداوند خاشع بوده و تنها به او امید ببندد و فقط از او استعانت بطلبد.

پس هنگامی که تکبیر گفتی، آسمان‌ها و زمین و آنچه را میان آن‌هاست در برابر عظمت پروردگار کوچک و حقیر شمار!

«خشوع» عبارت است از: تواضع و فروتنی در نماز و این‌که بنده قلب خود را به طور کامل متوجّه خدا سازد.

نماز زنده است و می‌تواند به انسان کمک کند و مسیر حرکت به سوی سعادت را به او نشان دهد تا به مقاصد اعلی و درجات رفیع عرفانی دست یابد.

(رَبِّ اجْعَلْنی مُقیمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّیتی رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ)