بریده‌هایی از کتاب نماز نجوای مؤمنان

اهمیت نماز به اندازه‌ای است که قرآن شریف، از آن به عنوان یکی از دعاهای مهمّ حضرت ابراهیم (ع) برای خود و فرزندانشان یاد می‌کند: (رَبِّ اجْعَلْنی مُقیمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّیتی رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ)

افضل همهٔ اعمال، نماز است: «الصَّلَاةُ خَیرُ مَوْضُوعٍ فَمَنْ شَاءَ اسْتَقَلَّ وَ مَنْ شَاءَ اسْتَکثَرَ» نماز بهترین عمل است، هرکه خواست کمتر بخواند و هر کس که مایل باشد، بسیار به جا آورد. از پیامبر گرامی اسلام (ص) و ائمّهٔ اطهار (ع) نیز در اهمیت نماز روایات فراوانی نقل شده است. پیغمبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «الصَّلَاةُ قُرْبَانُ کلِّ تَقِی» نماز وسیلهٔ قرب هر پرهیزکار است.

پیغمبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «الصَّلَاةُ قُرْبَانُ کلِّ تَقِی» نماز وسیلهٔ قرب هر پرهیزکار است.

«مَنْ صَلَّی رَکعَتَینِ وَ لَمْ یحَدِّثْ فِیهِمَا نَفْسَهُ بِشَی‌ءٍ مِنْ أُمُورِ الدُّنْیا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ» کسی که دو رکعت نماز بگزارد و در آن دو رکعت در اندیشهٔ امری از امور دنیا نباشد، تمام گناهان او بخشیده می‌شود. ‌ اگر نماز، واقعاً نماز باشد، در رفع گرفتاری‌ها به انسان کمک می‌کند. بسیار دیده شده در گرفتاری‌های سخت، دو رکعت نماز با حضور قلب، باعث رفع گرفتاری‌های مهمِّ زندگی انسان‌ها شده است. از روایات اهل بیت (ع) نیز استفاده می‌شود که نماز بهترین چیزها برای رفع حوائج (اعمّ از مادی و معنوی) است.

امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «شَبَّهَهَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) بِالْحَمَّةِ تَکونُ عَلَی بَابِ الرَّجُلِ فَهُوَ یغْتَسِلُ مِنْهَا فِی الْیوْمِ وَ اللَّیلَةِ خَمْسَ مَرَّات» پیامبر (ص) نماز را به چشمه زلال آب گرمی تشبیه فرمودند که نمازگزار در شبانه روز پنج نوبت در آن شستشو می‌کند. نماز بسیاری از فضیلت‌ها و نیکویی‌ها را برای انسان تحصیل و بسیاری از رذائل و زشتی‌ها را از او دور می‌کند. چنان‌چه قرآن شریف نیز می‌فرماید: (إنَّ الصَّلوةَ تَنهَی عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنکرِ وَ لَذِکرُ اللهِ أکبَرُ وَ اللهُ یعْلَمُ مَا تَصْنَعونَ) همانا نماز آدمی را از فحشا و منکر باز می‌دارد و ذکر خدا بزرگ‌تر است و خدا به کارهایی که می‌کنید، آگاه است.

نماز، از جمله عبادات بسیار ارزشمندی است که در احکام عملی اسلام، از افضل اعمال به شمار می‌رود. بعد از اعتقاد به اصول دین، نماز از بارزترین نشانه‌های متّقین بوده و قرآن شریف، متّقین را با این علامت، معرّفی و توصیف فرموده است: (الَّذینَ یؤْمِنُونَ بِالْغَیبِ وَ یقیمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ ینْفِقُونَ) (پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب ایمان دارند و نماز را برپا می‌کنند و از آنچه به آنها روزی داده‌ایم، انفاق می‌نمایند.