بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

سؤال این‌جاست که چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.

«شرارتی رو که می‌تونی تغییر بِدی نپذیر.»

ناراحت باش، غصه بخور… ولی به دوش نکش.»

روی دستانم نوشتم. نقل‌قولی که دوست داشتم. روی دست چپ: زندگی کن. روی دست راست: برای امروز.

بخشی از من می‌خواهد سرتاسر کف اتاق نشیمن خونریزی کند یا به چاله‌ای از اندوه بدل شود. اما این کار را هم نمی‌کنم.

دنیا رو اون‌طور که هست ببین نه اون‌طور که آرزو داری باشه.

به آسمان نگاه کردیم. ستاره‌ها خیلی زیاد بودند، گویی جشن گرفته بودند، یک جشن غیرقانونی باشکوه که کهکشان بعد از رفتن انسان‌ها به تختخواب به‌راه می‌اندازد.

چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.

«توی یه دنیای بهتر می‌بینمت.»

جهان خوب بود، چون او در آن بود

«تا رسیدن به خواسته‌تون اصرار کنید.» و «هیچ‌وقت ته اتاق جا نگیرید. برنده‌ها جلو می‌شینن.»

جانی از قایق بیرون پرید و جلیقه‌اش را روی اسکله انداخت. اول به‌سمت مرین دوید و لگدی به او زد. بعد لگدی هم نثار من کرد. دوقلوها را هم زد. به‌سمت پدربزرگ و مادربزرگ قدم برداشت و رو‌به‌روی‌شان ایستاد: «خوشحالم شما رو می‌بینم، مادربزرگ و پدربزرگ. مشتاقانه منتظر یک تابستان شاد بودم.»

قبلاً موهایم بلوند بود اما حالا سیاه است. قبلاً قوی بودم اما حالا ضعیف‌ام. قبلاً قشنگ بودم اما حالا رنگ‌پریده و مریض‌ام.

کی این‌قدر خوشگل شدی تو؟ حواس آدم پرت می‌شه.»

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

«همیشه کاری رو کن که ازش می‌ترسی.»

مهم نیست اگر طلاق ماهیچه‌های قلب ما را چنان ازهم گسیخته باشد که برای هر تپش به‌سختی تقلا کند. مهم نیست اگر وجه سپرده درحال تمام‌ شدن است، اگر پیشخوان آشپزخانه از صورت‌حساب‌های پرداخت‌نشده‌ی بانکی پُر شده باشد. مهم نیست اگر قوطی‌های قرص روی میز کنار تختخواب باشد. مهم نیست اگر یکی از ما مأیوسانه، مأیوسانه عاشق باشد. آن‌قدر زیاد عاشق باشد که باید به همان اندازه پیشگیری‌های شدید درنظر گرفته شود. ما سینکلر هستیم. هیچ‌کس این‌جا محتاج نیست. هیچ‌کس این‌جا در اشتباه نیست. ما زندگی می‌کنیم، حداقل در طول تابستان، در جزیره‌ا‌ی خصوصی کنار سواحل ماساچوست. شاید دانستن همین برای‌تان کافی باشد.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

از او می‌پرسم: «دل‌تون برای مادربزرگ تنگ شده؟ آخه من دلم تنگ شده. ما هیچ‌وقت در مورد اون حرف نزدیم.» می‌گوید: «بخشی از من مُرد که بهترین بخشش بود.»

«کمی مهربون‌تر از چیزی باش که باید باشی.»

«خوبه که به دنیا اون‌جور که می‌خوای نگاه می‌کنی.»

باعث اندوه نشو. فقدان و زیان را به یاد مردم نینداز.

ما نباید شرارتی را که می‌توانیم تغییر بدهیم بپذیریم.

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

نمی‌دانم چگونه با او صحبت کنم. دوست‌اش دارم. خیلی عوضی است. نباید دوست‌اش داشته باشم. احمق‌ام که هنوز دوست‌اش دارم. باید فراموش کنم. شاید هنوز فکر می‌کند که من خوشگل‌ام، حتا با این موها و سیاهی زیر چشم‌ها. شاید.

دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند