بریده‌هایی از کتاب بی‌ترسی

فکر می‌کنی دانسته‌های انسان مایه‌ی افتخارش هستند؟ فقط آدم‌های کوچک و احمق علاقه دارند عظمت خودشان را در صورت بهت‌زده‌ی دیگران تماشا کنند. این لذت نشانه‌ی حقارت و نادانی است.

«همه‌ی عمر پیِ مقصر بی‌نامی‌ام بودم: پیِ کیمیایی بزرگ: آن کیمیا چنان سایه می‌انداخت روی من و تمام اعمالم که دیگر هیچ چیزی نمی‌توانست آزارم بدهد. حتی چیزهای کم‌اهمیتی مثل کشتن و زجر دیگران یا خودم دیگر برایم اهمیتی نداشت. دسته‌دسته آدم زیر پاهایم جان می‌دادند و من میان حدقه‌های بیرون‌زده‌ی چشم‌هایشان فقط آن کیمیا را می‌دیدم. در ظاهر همه‌ی این کارها برای آن انجام می‌گرفت که بتوانم یک نام‌دهنده بشوم، اما دلیل و سرّ اصلی من این نبود.»

در اصل در حال ساخت دارو برای بیماری‌هایی هستیم که خود آن بیماری را هم خودمان می‌سازیم تا به وسیله‌ی آن می و دارو، بیماری و بیمارمان را برای همیشه در چنگ خودمان نگه داریم. این‌طوری است که ما با آن دردها و بیماری‌ها آدم‌های زیادی را بی‌نام می‌کنیم و در اختیار ارباب‌هایشان قرار می‌دهیم.

آدم‌ها چیزهایی را می‌بینند که دنبالش هستند.

علم کامل، علمی است که ریشه‌اش در تمام علوم و شعبه‌های زندگی باشد.

وقتی مردم دو کشور از این همه جنگ، گرسنگی، فساد و تباهی خسته می‌شوند، چاره‌ای نیست جز آن‌که یک طرف تسلیم شود. و دست دوستی دراز کند.

برای درباریان و پادشاهان و سران قشون، مرگ و میر و فقر مردم و نابودی کشور هیچ‌وقت معنی ندارد.

خب اگر روزی بشود به چیزی دست پیدا کرد که هر فلزی را تبدیل به طلا بکند، آن‌وقت طلا بی‌قیمت‌ترین چیز روی زمین می‌شود

تاریخ علم و هنر و فلسفه پر است از قدم‌هایی که آن‌ها برداشتند. وظیفه‌ی ما پیروزی نیست، وظیفه‌ی ما این است که ما هم این بارِ بی‌اندازه سنگین را همراه خودمان فقط یک قدم جلو ببریم

«خوشی و غم بستگی به خود آدم دارد. حوادث، خالی از هر چیزی هستند...»